tag:blogger.com,1999:blog-67343696039087188382024-02-21T17:13:47.211+02:00ΕΝΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΑ ΚΟΙΤΑΖΩ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗMouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.comBlogger103125tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-84774084619837468582016-01-08T23:09:00.001+02:002016-01-09T19:57:32.394+02:00Grand Ecran Vs. Petit Ecran - Μέρος 1ο: Μεγάλη ΟθόνηΑπό τη στιγμή που τέλειωσε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου και μετά πηγαίνω κινηματογράφο τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα.<br />
<br />
Θες ότι δεν υπάρχουν ενδιαφέροντα live στην πόλη, θες η αγάπη που είχα πάντα για κινηματογραφικές αίθουσες με οδηγούν συχνά πυκνά σε αυτές.<br />
<br />
Βλέπω κυριολεκτικά τα πάντα και παντού.<br />
<br />
Blockbusters, ελληνικές, παιδικές, σε multiplex, σε αίθουσες που είναι όσο και το σαλόνι μου...<br />
<br />
Εκτός όμως από τον κινηματογράφο, είδα μέσα στις γιορτές πολλές ταινίες και στο σπίτι.<br />
<br />
Σκέφτηκα λοιπόν να κάνω μια καταγραφή και ένα μικρό σχολιασμό.<br />
<br />
Αρχικά θα ξεκινήσω με όσες είδα στη μεγάλη οθόνη.<br />
<br />
<a href="http://www.imdb.com/title/tt3464902/" target="_blank">The Lobster</a><br />
<br />
Ο Λάνθιμος ξαναχτυπά. Εξαιρετική ταινία, αρκετά πιο εύκολη στη θέαση σε σχέση με τις δύο προηγούμενες (Κυνόδοντας, Άλπεις). Πολύ δυνατό καστ και ερμηνείες. Σε μια κοινωνία που από τη μια όποιος δεν είναι σε σχέση θεωρείται κάτι σαν λεπρός και κυνηγιέται από το σύστημα και από την άλλη οι αντιφρονούντες οι οποίοι είναι στο περιθώριο και είναι φανατικοί της μοναχικότητας. Αξίζει σίγουρα να αφιερώσει κανείς που διωράκι που διαρκεί. Βαθμολογία: 8/10<br />
<br />
<a href="http://www.imdb.com/title/tt0116922/" target="_blank">Lost Highway</a><br />
<br />
Ταινία του '97. Η αλήθεια είναι ότι από Ντέιβιντ Λιντς είχα δει μόνο τον Άνθρωπο Ελέφαντα, το οποίο μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά γενικά όσα είχα ακούσει για τις υπόλοιπες ταινίες του με προβλημάτιζαν πριν πάω στην Ταινιοθήκη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Λιμάνι που γινόταν η προβολή. Τελικά ήταν ένα απίστευτο θρίλερ που ανάθεμα και αν καταλάβαμε τα μισά απ'όσα γινόντουσαν. Ευτυχώς πήγα με παρέα και μετά την προβολή καθίσαμε και βάλαμε κάτω τι συμπέρασμα έβγαλε ο καθένας και βγάλαμε κάπως μια άκρη. Είναι δύσκολο να κάνω περιγραφή χωρίς σπόιλερ οπότε θα το αφήσω έτσι. Όπως και να'χει έφυγα αρκούντως ικανοποιημένος από αυτό που είδα. Βαθμολογία: 8/10<br />
<br />
<a href="http://www.imdb.com/title/tt2379713/?ref_=nv_sr_2" target="_blank">Spectre</a><br />
<br />
Ο 007 επιστρέφει. Όπως είπε και ένας φίλος που το είδαμε μαζί, τα τελευταία James Bond πάνε μία καλή μία μέτρια. Ε αυτή μάλλον θα τη χαρακτήριζα συμπαθητική. Μια συνηθισμένη ταινία 007. Όχι κάτι συγκλονιστικό, όχι και χάσιμο χρόνου. Βαθμολογία: 6,5/10<br />
<br />
<a href="http://www.imdb.com/title/tt1951266/?ref_=nv_sr_1" target="_blank">The Hunger Games: Mockingjay - Part 2</a><br />
<br />
Το τελευταίο μέρος της σειράς βιβλίων που μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο. Ωραία ταινία, ακόμα καλύτερα τα βιβλία, για μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Ένα παραμύθι για μεγάλους και μια καλή επιλογή για να περάσεις το βράδυ σου (αρκεί να έχεις δει και τις προηγούμενες ταινίες...). Βαθμολογία: 7/10<br />
<br />
<a href="http://www.imdb.com/title/tt3526706/?ref_=nv_sr_3" target="_blank">Chevalier</a><br />
<br />
Έχοντας ακούσει διθυράμβους από φίλους που την είδαν στο Φεστιβάλ, είπα να πάω να τη δω και εγώ. Μια παρέα ανδρών οι οποίοι έχουν σαν χόμπι τις καταδύσεις και το ψαροντούφεκο πηγαίνουν εκδρομή με ένα σκάφος, και επειδή έχουν έντονο μέσα τους το μικρόβιο του ανταγωντισμού, επιδίδοντε σε ένα παιχνίδι μέσα από το οποίο θα φανεί ποιος είναι ο καλύτερος "γενικά". Πολύ καλό καστ (ακόμα και ο Ρουβάς δεν παίζει άσχημα), αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο σαν ταινία. Βαθμολογία: 6/10<br />
<br />
<a href="http://www.cine.gr/film.asp?id=720602" target="_blank">Ουζερί Τσιτσάνης</a><br />
<br />
Ο Μανούσος Μανουσάκης μεταφέρει το ομώνυμο βιβλίο στη μεγάλη οθόνη. Η Θεσσαλονίκη την περίοδο της ανόδου του ναζισμού στην Ευρώπη και η ζωή της Εβραϊκής Κοινότητας, με παράλληλες μουσικές πινελιές του τεράστιου Βασίλη Τσιτσάνη. Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, για μία περίοδο που αλλοιώθηκε ο πληθυσμός της πόλης, όταν και εξαφανίστηκε η πανίσχυρη Εβραϊκή Κοινοτητα της πόλης. Η ατμόσφαιρα της ταινίας σε ταξιδεύει πραγματικά στην εποχή εκείνη, αλλά οι ερμηνείες είναι το λιγότερο μέτριες. Βαθμολογία: 6/10<br />
<br />
<a href="http://www.imdb.com/title/tt1754656/" target="_blank">The Little Prince</a><br />
<br />
Η συγκεκριμένη ταινία είναι στην ουσία ένα παραμύθι που περιέχει και το παραμύθι του μικρού πρίγκηπα. Πολύ ωραία ταινία, όχι και τόσο παιδική, όπως άλλωστε και το βιβλίο. Αξίζει σίγουρα να τη δει κανείς. Βαθμολογία: 8,5/10<br />
<br />
<a href="http://www.imdb.com/title/tt2488496/" target="_blank">Star Wars: The Force Awakens</a><br />
<br />
Να ξεκαθαρίσω ότι δεν ήμουν από τους φανατικούς των ταινιών του Lucas. Είχα χρόνο όμως μέσα στις γιορτές και είδα και τις 6 (!!!!) προηγούμενες, οπότε σκέφτηκα να δω και αυτή στον κινηματογράφο, την οποία μετά από παρότρυνση φίλου, πήγαμε και την είδαμε σε 3D. Δεν είναι κακή, δεν ξετραλάθηκα κιόλας. Με πάρα πολλά κλισέ που έχουν αυτού του είδους οι αμερικανιές, τα οποία όμως φέρνουν συνήθως μεγάλο αριθμό εισιτηρίων. Συμπερασματικά, δεν κλαις και τα λεφτά σου, αλλά δεν φεύγεις και εκστασιασμένος από την αίθουσα. Βαθμολογία: 6/10<br />
<br />
<a href="http://www.imdb.com/title/tt1068646/" target="_blank">Entre les murs</a><br />
<br />
Ωραία ταινία με παιδαγωγικό ενδιαφέρον (ο πρωταγωνιστής και εκ των δημιουργών της ταινίας είναι παιδαγωγός και ο ίδιος). Εφόσον ασχολείσαι με την εκπαίδευση θα σε κερδίσει. Εφόσον δεν έχεις μεγάλη σχέση με το αντικείμενο, μάλλον όχι, μιας και πρόκειται για μια ευρωπαϊκή εκδοχήτης Ασυμβίβαστης Γενιάς, η οποία είναι περισσότερο επικεντρωμένη στην αντιμετώπιση μιας δυσλειτουργικής τάξης, εστιάζοντας στις παιδαγωγικές προσεγγίσεις και όχι στις εύκολες συγκινήσεις της αμερικάνικης. Βαθμολογία: 7,5/10<br />
<br />
Υ.Γ. Το τραγούδι που ακολουθεί με ανατριχιάζει από τις πρώτες νότες του και το παίζει στους τίτλους τέλους του "Ουζερί Τσιτσάνης". Ένας πολύ καλός λόγος για να καθίσεις να δεις και τα "γράμματα" που πέφτουν στο τέλος της.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/BrGIy73XR5k" width="560"></iframe><br />
<br />Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-75371304561241199622015-12-21T12:31:00.001+02:002015-12-21T12:42:32.802+02:00Near death experience<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/X1ZRBPA8SK0" width="560"></iframe><br />
<br />
Ο τίτλος ίσως είναι λίγο υπερβολικός, ίσως πάλι και όχι.<br />
<br />
Πηγαίνοντας σήμερα στη δουλειά, και στρίβοντας για να μπω στον περιφερειακό, έχασα για 2-3 δευτερόλεπτα τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Δεν ξέρω αν ήταν πάγος στο δρόμο, λάδια, ή κάποιο πρόβλημα στο τιμόνι, αλλά η ουσία είναι ότι αν είχε κίνηση στον περιφερειακό το κακό δεν θα αργούσε.<br />
<br />
Η πλάκα είναι ότι σκεφτόμουν να γράψω ένα επετειακό ποστ, αλλά μου έκατσε αυτό το σκηνικό και είπα να το αναφέρω και να βάλω στην άκρη την εορταστική κατάθληψη.<br />
<br />
Ακούω συχνά για κόσμο που είδε λέει να περνάει όλη η ζωή που έζησε μπροστά από τα μάτια του σε ανάλογες περιπτώσεις. Εγώ επειδή πάλευα με το τιμόνι δεν είχα χρόνο για να σκεφτώ.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/NsoKxT_RiJw" width="560"></iframe><br />
<br />
Αν είχα όμως τι θα μπορούσε να περάσει μπροστά από τα μάτια μου εκείνη τη στιγμή;<br />
<br />
Ποιες στιγμές είναι εκείνες που το υποσυνείδητο θα μου έφερνε στο νου εκείνα τα δευτερόλεπτα; <br />
<br />
Δύσκολο να πω.<br />
<br />
Χαρές, λύπες, εντάσεις, απογοητεύσεις...<br />
<br />
Λένε ότι κάτι τέτοιες στιγμές σου αλλάζουν την οπτική που έχεις για τη ζωή.<br />
<br />
Όταν βέβαια βλέπεις το Χάρο με τα μάτια σου στην κυριολεξία.<br />
<br />
Γιατί αν δεν έχεις συνειδητοποιήσει τον πραγματικό κίνδυνο στον οποίο μπήκες (όπως εγώ κακή ώρα), τότε συνεχίζεις να θεωρητικολογείς.<br />
<br />
Και ίσως αυτός είναι ο λόγος που δεν γράφω συχνά στο μπλογκ πλέον.<br />
<br />
Προσπαθώ περισσότερο να είμαι άνθρωπος της πράξης και λιγότερο της θεωρίας. Να ζω τις στιγμές και όχι να τις περιγράφω.<br />
<br />
Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω, γιατί τα κατάλοιπα μιας ζωής θεωρίας δεν ξεφορτώνονται εύκολα, αλλά θέλω να πιστεύω ότι προσπαθώ.<br />
<br />
Υ.Γ. Το βίντεο που ακολουθεί είναι αφιερωμένο σε ένα φίλο που έχει περάσει ανάλογη (πολύ χειρότερη...) εμπειρία με το αυτοκίνητο<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/wM2JX-YXXOA" width="420"></iframe><br />Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-29901909951649341702015-07-21T00:53:00.001+03:002015-07-21T00:54:33.175+03:00Η Μαριάνθη των ανέμων<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/RNU8lyr_V_U" width="420"></iframe><br />
<br />
Το τραγούδι του Χατζιδάκη μιλάει για την Μαριάνθη που είναι από τρελή γενιά.<br />
<br />
Η Μαριάνθη των ανέμων είναι ότι χρειαζόμαστε μέσα σε αυτό το καυτό (διπλής...) καλοκαίρι.<br />
<br />
Η Μαριάνθη των ανέμων μπορεί να είναι πολλά πράγματα για τον καθένα.<br />
<br />
Ένα δροσερό αεράκι σε ένα ζεστό σαββατόβραδο του καλοκαιριού.<br />
<br />
Λίγη τρέλα μέσα στο καλοκαίρι της φριχτής λογικής.<br />
<br />
Ένα σύντομο όνειρο που θα δεις και θα όταν ξυπνήσεις θα σ'εχει ταρακουνήσει τόσο που, έστω και για λίγο, θα προσπαθήσεις να αλλάξεις την οπτική σου. Για λίγο, γιατί κάποια στιγμή θα έρθει εκείνη η γ@μημ€νη ώρα που πάλι θα σε υποχρεώσει η ζωή να κοιτάξεις εκεί που θέλει αυτή (πολύ μοιρολατρικό αυτό, ίσως και ένδειξη αδυναμίας...).<br />
<br />
Η Μαριάνθη θα περάσει για μια στιγμή από τη ζωή σου.<br />
<br />
Κάνε αυτή τη στιγμή να έχει σημασία. <br />
<br />
<br />Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-46407892260420340732014-12-24T22:45:00.001+02:002014-12-24T22:45:26.069+02:00Χριστούγεννα στο παρακάτι<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/n5UqxdSgon8" width="420"></iframe> <br />
<br />
Ένας φίλος έγραψε προχθές στο μπλογκ του ότι κατάλαβε πως κανείς δεν το διαβάζει.<br />
<br />
Εγώ πάλι το ήξερα από την αρχή, αλλά ποτέ μου δεν είχα ως στόχο να με ακούσει κάποιος, αλλά να πω αυτά που σκέφτομαι.<br />
<br />
Σε λίγη ώρα λοιπόν έχουμε Χριστούγεννα.<br />
<br />
Σήμερα δεν ήπια αρκετά για να τα περάσω χουχουλιασμένος στο κρεβάτι, προσπαθώντας να ξεπεράσω το hangover, αλλά δεν βλέπω να απέχει και πολύ αυτή η εικόνα από την αυριανή μου ημέρα (εκτός από το hangover φυσικά).<br />
<br />
Έχω αντιληφθεί ότι μεγαλώνω. Και αυτό το καταλαβαίνω όχι κοιτάζοντας στον καθρέφτη, εκεί είναι ακόμα ο παραμυθάς, αλλά βλέποντας τους κοντινούς ανθρώπους γύρω μου.<br />
<br />
Αλλάζουν τρόπο ζωής.<br />
Περιορίζονται.<br />
Προσαρμόζονται σε νέες συνήθειες.<br />
<br />
Κάθε χρόνο μου φαίνεται όλο και πιο μακρινή η εποχή που η ενδεχόμενη έξοδος μου ήταν απλά ένα τηλέφωνο υπόθεση.<br />
<br />
Τώρα χρειάζεται κάτι παραπάνω.<br />
Διαπραγμάτευση.<br />
<br />
Τι ώρα θα βγούμε, τι ώρα θα γυρίσουμε, πού θα πάμε, ποιοι θα είναι μαζί.<br />
Το ξέρω ότι οι υποχρεώσεις αυξάνουν για όλους, και σίγουρα ο λάθος στη συγκεκριμένη περίπτωση είμαι εγώ.<br />
Αλλά δεν μου είναι εύκολο να σταματήσω.<br />
<br />
Κάποιοι φίλοι μου λένε ότι δε χάνω ευκαιρία να βγω έξω.<br />
Μάλλον δε χάνω ευκαιρία να ζήσω πιθανές στιγμές.<br />
<br />
Αυτό είχα πάντα στο μυαλό όταν μου έλεγε παλιότερα κάποιος φίλος να βγούμε και ήμουν στο ντεμί.<br />
"Και αν είναι κάτι ξεχωριστό...".<br />
<br />
Για να μη χάσω λοιπόν αυτό το ξεχωριστό, έβγαινα και προσπαθώ να βγάινω, όσο περισσότερο μπορώ.<br />
<br />
Αν και αυτές τις μέρες υπάρχει τριγύρω μου κάτι που δεν με ενθουσιάζει ιδιαίτερα και αυτό είναι το "βγαίνουμε γιατί πρέπει".<br />
<br />
Όπως και να'χει και χωρίς να μπορώ να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα για ποιο λόγο έγραψα απόψε, καλές γιορτές να έχουμε και με το καλό να μας μπει το νέο έτος.<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/5VSkpx_s3WI" width="420"></iframe><br />Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-22948343238934577092014-10-04T19:33:00.000+03:002014-10-04T19:38:00.292+03:00ΟΑΣΘ + Δημαρχεία = Συμμαχία (με ολίγον από ποδήλατο στην πόλη...)<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/43EKrqjRsy4" width="420"></iframe> <br />
<br />
Τις τελευταίες μέρες παρατήρησα ορισμένα πράγματα στην πόλη που με έκαναν έξαλλο.<br />
<br />
Πρώτα απ'όλα ο αγαπημένος ΟΑΣΘ λόγω της ποιοτικής αναβάθμισης των υπηρεσιών που προσφέρει στις μετακινήσεις των κατοίκων αυτής της πόλης, αύξησε τις τιμές των εισιτηρίων του από 25% έως 33% (!!!!).<br />
<br />
Έτσι σκέφτηκα και εγώ ότι από τη στιγμή που για να κατέβω στο κέντρο με το λεωφορείο και να επιστρέψω χρειάζομαι περίπου 2,5 €, είναι οικονομικότερο να πάρω το αυτοκίνητο (ίσως και οικολογικότερο, μιας και θεωρώ ότι ένα λεωφορείο του ΟΑΣΘ με το ντουμάνι που βγάζει, δημιουργεί περισσότερους ρύπους, απ'ότι η κυκλοφορία 20 αυτοκινήτων της τελευταίας δεκαετίας..) και να παρκάρω στα γνωστά στενά στις 2 άκρες του κέντρου. <br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="//www.youtube.com/embed/o3w_-ZeBeZI" width="420"></iframe><br />
<br />
Αμ δε!!!!<br />
<br />
Παράλληλα με την άυξηση της τιμής των εισιτηρίων, έβγαλε στο σεργιάνι ο δήμαρχος της καρδιάς των Θεσσαλονικέων τα παιδιά με τα μπλοκάκια (Δημοτικοί Αστυνόμοι δεν μπορούν να χαρακτηριστούν μιας και δεν αστυνομεύουν τίποτα, παρά μόνο κόβουν κλήσεις). Εκτός του ότι θεωρώ εξωφρενικό το γεγονός ότι τόσα χρόνια αφαιρούν θέσεις δωρεάν στάθμευσης στο κέντρο και τις μετατρέπουν σε μια επιχείρηση που το μόνο που καταφέρνουν είναι να φέρνουν μερικές εκατοντάδες πολίτες στα όρια τους, οι οποίοι προκειμένου να μετακινηθούν και να σταθμεύσουν στο κέντρο, αποφεύγοντας τον οικτρό ΟΑΣΘ, πρέπει να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, μας πλασάρουν τον παπά ότι δημιουργούν θέσεις εργασίας, προσλαμβάνοντας ανθρώπους για να κόβουν κλήσεις (γιατί ντρέποντε να τους πουν με το όνομα τους, δηλαδή εισπράκτορες, δεν μπορώ να καταλάβω..).<br />
<br />
Το να σε γράψουν, επειδή:<br />
<ul>
<li>έχεις διπλοπαρκάρει, </li>
<li>πάρκαρες στη λεωφορειολωρίδα, </li>
<li>παρκαρες σε σημείο που απαγορεύται η στάθμευση, </li>
<li>πάρκαρες σε θέση για ΑΜΕΑ</li>
<li>πάρκαρες πάνω σε διάβαση,</li>
</ul>
το καταλαβαίνω.<br />
<br />
Όμως δεν μπορώ να δεχτώ να σε γράψουν σε θέση "ελεγχόμενης στάθμευσης". Ο συγκεκριμένος χώρος είναι δημόσιος ο οποίος έχει καταληφθεί ετσιθελικά από το δήμο προκειμένου να μετατραπεί και αυτός σε μια επιχείρηση εις βάρος των πολιτών.<br />
<br />
Και η τελευταία μόδα με την καραμέλα για να κυκλοφορούμε στην πόλη με το ποδήλατο, μάλλον πρέπει να απευθύνεται σε παιδάκια που δεν έχουν κυκλοφορήσει ποτέ στο κέντρο αυτής της πόλης.<br />
<br />
Οι ποδηλάτες είναι οι πιο επικίνδυνοι οδηγοί σε αυτήν την πόλη. Στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν λαμβάνουν κανένα μέτρο ασφαλείας για την δική τους προστασία (κράνος κλπ.), αγνοούν επιδεικτικά τα σήματα (δεν υπάρχει μονόδρομος για αυτούς, το STOP είναι προφανώς μια εικαστική παρέμβαση στην πόλη...), περνούν με κόκκινο φανάρι, στην καλύτερη των περιπτώσεων απλά ρίχνοντας μια ματιά δεξιά - αριστερά, και οι πεζοί για αυτούς είναι σαν να μην υπάρχουν. Έχω την αίσθηση ορισμένες φορές, ότι ο ποδηλάτης σε αυτή την πόλη ανεβάνει στο ποδήλατο του και ο μόνος λόγος για να σταματήσει είναι να έχει φτάσει στον προορισμό του.<br />
<br />
Δε λέω, ο σεβασμός προς αυτούς από τα υπόλοιπα μέσα μεταφοράς στην πόλη δεν είναι ο πρέπων, αλλά όποιος έχει οδηγήσει αυτοκίνητο εύκολα αντιλαμβάνεται πόσο δύκολο είναι να αντιληφθείς τη μετακίνηση τους ανάμεσα στα αυτοκίνητα, η παραμικρή επαφή με τα οποία μπορεί να τους ρίξει και να τους τραυματίσει, μιας και όπως είπα προηγουμένως δεν λαμβάνουν κανένα μέτρο για την προστασία τους.<br />
<br />
Κλείνοντας με το παραλλήρημα θα ήθελα να ευχαριστήσω το δήμαρχο της πόλης της Θεσσαλονίκης, γιατί χάρη στα παιδιά με τα μπλοκάκια, σήμερα περπάτησα περισσότερα από 4 χλμ. Αν το συνεχίσω μερικές εβδομάδες ακόμα, θα είμαι έτοιμος για τον Νυχτερινό ημι-ημί-ημίΜαραθώνιο (πάνω από 5χλμ. θα χρειαστεί να τρέχει και ο γιατρός δίπλα).Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-24982456063807414122014-08-19T12:38:00.001+03:002014-08-19T12:39:53.747+03:00Vacances seul<div dir="ltr">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="225" src="//www.youtube.com/embed/-VrJUE97vK4" width="400"></iframe></div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Λίγο οι δεσμευσεις (επαγγελματικες, προσωπικές...) καποιων φιλων, λιγο η οικονομική στενοτητα κάποιων άλλων, λιγο το γεγονος οτι ειχα μπουχτησει ψυχολογικα ολη τη χρονιά με τις δουλειές (μια χαρα ηταν η χρονια μου, δεν παραπονιέμαι), αποφασισα να παω ολιγοήμερες διακοπές μονος μου.</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Μετά απο ανωριμη σκεψη αποφάσισα να βρω ενα οργανωμένο κάμπινγκ (εκτός Χαλκιδικής..) και να γίνω για πρωτη φορά στα 35 μου κατασκηνωτης! </div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Εντοπισα λοιπόν ενα κάμπινγκ που μου αρεσε απο αποψη τοποθεσιας και σχολίων στο ίντερνετ και κατηφορισα για το Παπά Νερό στον Αϊ Γιάννη στο Πήλιο.</div>
<div dir="ltr">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3WaIJV_mDthZ-ua6ZyQfUTZJsOLkUs25c1Sr3og-eoMFlKBCH0xoIrOCz4PJqKqAoPB0IRoh5ChC_QtSc7yHAa8MnNHCZrxz2s4_FQiDVCGtDxbgKeqvdokJ5I8sByRj6rKe1cvikYyOm/s1600/20140722_124919.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3WaIJV_mDthZ-ua6ZyQfUTZJsOLkUs25c1Sr3og-eoMFlKBCH0xoIrOCz4PJqKqAoPB0IRoh5ChC_QtSc7yHAa8MnNHCZrxz2s4_FQiDVCGtDxbgKeqvdokJ5I8sByRj6rKe1cvikYyOm/s1600/20140722_124919.jpg" height="320" width="200" /></a></div>
<br />
<br /></div>
<div dir="ltr">
Προμηθευτηκα σκηνη, υποστρώματα, στρώμα, sleeping bag, πηρα το αυτοκινητακι μου και κατηφόρισα για μια πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα.</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Να ξεκαθαρίσω ότι γενικως ήμουν αρνητικός στην ιδέα του κάμπινγκ χωρις προφανή λογο.</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Η διαδρομή Θεσσαλονίκη - Παπα Νερό ειναι ατέλειωτη και το GPS με έκανε μερικες βόλτες μεχρι να βγω απο τύχη στο κάμπινγκ, δικαιώνοντας φιλο ο οποίος τα βρίζει συνεχώς! </div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Εκτος απο ατέλειωτη ειναι ομως και μαγευτική στο δύσκολο κομματι της που περιλαμβάνει ανάβαση και κατάβαση του Πηλίου.</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Ειχα έρθει ξανα μια βολτα στο Πήλιο μικρος, οποτε η ανάμνηση ηταν αρκετά μακρινή και θολή.</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Πολλές στροφές που θυμίζουν ειδική διαδρομή WRC, αλλά και απιστευτη βλάστηση, σε συνδυασμό με τους ομορφους παραδοσιακούς οικισμούς κάνουν αυτη την ομολογουμένως δυσκολη διαδρομη καθε αλλο παρα κουραστική και σε αναγκάζουν να προσπαθείς να βρεις σημεία για να σταματησεις και να απαθανατίσεις το τοπίο τραβώντας και μερικές selfies στην περίπτωση μου.</div>
<div dir="ltr">
Η σκηνη στήθηκε εύκολα, το στρωμα δεν με ταλαιπώρησε ιδιαίτερα και η παραλια που βρίσκεται διπλα στο κάμπινγκ ειναι πολυ καλύτερη απο ότι φαίνεται.</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Λόγω της περιόδου που πήγα, το κάμπινγκ δεν είχε πάρα πολύ κόσμο, αλλά αυτό δεν ήταν απαραίτητα αρνητικό, αν σκεφτεί κανείς ότι ο χώρος που κατασκηνώνεις δεν είναι χωροθετημένος με κίνδυνο τις μέρες αιχμής να υπάρχει περίπτωση να στήνει ο ένας πάνω στον άλλο..</div>
<div dir="ltr">
<br /></div>
<div dir="ltr">
Μετά από τρία βράδια παραμονής στο κάμπινγκ, με το τελευταίο μάλιστα να είναι επεισοδιακό λόγω μπόρας, πήρα το δρόμο της επιστροφής, έχοντας στο σακίδιο μου μια πολυ όμορφη εμπειρία και αποδεινύοντας στον εαυτό μου κυρίως ότι τελικά ίσως τα όρια μου είναι λίγο πιο πέρα απ'ότι τα υπολόγιζα... </div>
Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-73362461210711128532014-06-06T19:25:00.001+03:002014-06-08T21:47:18.258+03:00Ένα στα γρήγορα<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="300" src="//www.youtube.com/embed/kt-UERu0cNU" width="400"></iframe><br />
<br />
Μου αρέσει, δε μου αρέσει, ζούμε στην εποχή της ταχύτητας.<br />
<br />
Η αλήθεια είναι πως δε μου αρέσει.<br />
<br />
Όλα γρήγορα, όλα πρόχειρα, όλα στο πόδι.<br />
<br />
Δεν είμαι σίγουρος ότι ευθύνεται η έλλειψη χρόνου γι'αυτό.<br />
<br />
Τέλος πάντων, αλλού το πάω.<br />
<br />
Ο χρόνος περνάει γρήγορα και αντιλαμβάνομαι ότι αν δεν αρχίσω να προγραμματίζω κάποια πράγματα τότε ο καιρός θα περνάει και θα αρχίσω να μην έχω αποτυπωμένες στον καμβά τις στιγμές που θα ήθελα.<br />
<br />
Πρόσφατα, προγραμμάτισα και πραγματοποίησα μια κάθοδο στο κλείνον άστυ. Ο προγραμματισμός είχε γίνει δύο μήνες πριν!!! Η σκέψη υλοποιήθηκε μάλλον γιατί δεσμεύτηκα στον εαυτό μου να το κάνω και το απότελεσμα με δικαίωσε.<br />
<br />
Έτσι λέω να λειτουργήσω αυτό το καλοκαίρι.<br />
<br />
Να σκέφτομαι λιγότερο και να πράττω περισσότερο.<br />
<br />
Να πράττω γρήγορα.<br />
<br />
Και όποιος θέλει ακολουθεί...<br />
<br />
Άντε και καλό καλοκαίρι να'χουμε.Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-2519197507870181002014-03-31T01:18:00.001+03:002014-03-31T23:45:38.503+03:00Ο φίλος μου ο Κριστιάν<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="300" src="//www.youtube.com/embed/6ZrRJ9oAMyE" width="400"></iframe><br />
<br />
Απόψε θα σας μιλήσω για το φίλο μου τον Κριστιάν.<br />
<br />
Εδώ και περίπου ένα χρόνο, παίζω κιθάρα και τραγουδάω στο ταβερνάκι κάτι φίλων.<br />
<br />
Τον τελευταίο καιρό περνάει ένα μικρό αγοράκι και πουλάει χαρτομάντηλα.<br />
<br />
Δεν είναι ένα συνηθισμένο παιδί των δρόμων.<br />
<br />
Πάντα καθαρό, πάντα προσεγμένο, πάντα ευγενικό και πάντα χαμογελαστό.<br />
<br />
Αυτό το χαμόγελο μεγάλωνε κάθε φορά που με κοιτούσε.<br />
<br />
Την τελευταία φορά που πέρασε, και ενώ έπαιζα ένα τραγούδι, τον παρατήρησα που γελούσε πάλι καθώς με κοιτούσε να παίζω. Μόλις τελείωσα το τραγούδι που έπαιζα τον ρώτησα γιατί γελάει.<br />
<br />
Μου απάντησε "γιατί παίζεις και τραγουδάς", και αμέσως μετά με ρώτησε:"θα φτιάξεις και άλλο τραγούδι τώρα;"<br />
<br />
Κατάλαβα ότι του άρεσε αυτό που έβλεπε και άκουγε και του είπαμε με το φίλο μου το Γιώργο, που έχει το μαγαζί, να καθίσει και να ακούσει ένα τραγούδι ακόμα. Αυτός επαναλάμβανε συνεχώς ότι δεν μπορεί και ότι πρέπει να φύγει. Με τα πολλά τον πείσαμε και έμεινε για ένα τραγούδι.<br />
<br />
Το βλέμμα του όσο έπαιζα ήταν συνεχώς μια σε μένα και μία έξω από το μαγαζί, όπου προφανώς κάποιος τον περίμενε.<br />
<br />
Μόλις τέλειωσα, είπε "ευχαριστώ", ευγενικά και έφυγε.<br />
<br />
Δεν ξέρω τι ευκαιρίες μπορεί να έχει στη ζωή του ο Κριστιάν.<br />
<br />
Δεν ξέρω γιατί σε αυτή τη γαμοκοινωνία, παιδιά μικρότερα από 10 χρονών, θα πρέπει να γυρίζουν στους δρόμους το σαββατόβραδο για να πουλήσουν χαρτομάντηλα και να μαζέψουν τα προς το ζην των γονιών τους ή αυτών που έχουν τέλος πάντων την ευθύνη τους.<br />
<br />
Μάλλον είναι υποκριτικό να θυμώνουμε με μια κατάσταση που την έχουμε μπροστά στα μάτια μας, αλλά αισθανόμαστε τόσο αδύναμοι να κάνουμε το παραμικρό για να την αλλάξουμε.<br />
<br />
Γι'αυτό λοιπόν δεν θα θυμώσω με κανέναν άλλο.<br />
<br />
Θα θυμώσω με εμένα.<br />
<br />
Με εμένα που κοντεύω 35 χρονών και αισθάνομαι πολύ μικρός για να βοηθήσω ακόμα και ένα 10χρονο παιδάκι. Ίσως να του κάνω λίγο πιο ευχάριστα τα σαββατόβραδα. Αλλά αυτό το παιδί πρέπει να έχει κάτι περισσότερο από ένα 5λεπτο σε μια ακατάλληλη ώρα, και σε ένα ακατάλληλο μερος για αυτό.<br />
<br />
Σήμερα συζητιέται στη βουλή ένα πολυνομοσχέδιο και μάλωναν τα βουβάλια. Πάλι τα βατράχια θα την πληρώσουν.<br />
<br />
Ο Κριστιάν θα έρθει και την άλλη εβδομάδα. Θα προσπαθήσει να πουλήσει μερικά πακέτα χαρτομάντηλα και παράλληλα θα με ακούει και θα γελάει.<br />
<br />
Ένα γέλιο που δεν το αξίζουμε... <br />
<br />
Καλή μας νύχτα...Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-16595520590329432672014-03-08T20:33:00.003+02:002014-03-08T20:33:42.121+02:00Είμαι ένας άλλος..<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="225" src="//www.youtube.com/embed/cHTXJVYg9Wc" width="400"></iframe> <br />
<br />
Αφορμή για αυτή την αναρτηση είναι η ομότιτλη παράσταση που παρακολούθησα την Κυριακή το βράδυ.<br />
<br />
Μικρή σε διάρκεια, αλλά με τόσα συμπυκνωμένα νοήματα.<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Κεντρικό νόημα: η αμφισβήτηση όλων όσων μας μαθαίνουν, όλων αυτών που θεωρεί ο πρωταγωνιστής ότι του στερούν τη ελευθερία του. Και εν τέλει η διαπίστωση ότι σπάζοντας όλους αυτούς τους φραγμούς, ξεπερνώντας όλα αυτά τα πρέπει και τους ενδοιασμούς, βλέπουμε πως είμαστε ένας άλλος άνθρωπος από αυτόν που ήξεραν οι γύρω μας, ή ακόμα και από αυτόν που ξέραμε εμείς οι ίδιοι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="225" src="//www.youtube.com/embed/ra1Si1Ikm1w" width="400"></iframe> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα δύο τραγούδια που περιέχονται μέσα σε αυτό το ποστ, αναφέρονται στο πόσο λίγο μας ξέρουν οι γύρω μας. Στην εικόνα που έχουν φτιάξει για εμάς, που μπορεί να μην έχει καμία σχέση με αυτό που είμαστε, με αυτό που μπορούμε. Ίσως φταίμε και εμείς για αυτό. Παλαιότερα είχα γράψει για έναν καθρέφτη που βάζουμε μπροστά μας για να βλέπουν οι άλλοι αυτό ακριβώς που θέλουν από εμάς, άσχετα αν δεν είμαστε εμείς αυτό που βλέπουν τελικά, προκειμένου να είμαστε αρεστοί και να μην τους φέρνουμε σε δύσκολη θέση. "Μόνο που κάπου κατά βάθος όποιος με ξέρει κάνει λάθος..." που λέει και η αοιδός.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι Σάββατο βράδυ. </div>
<div style="text-align: justify;">
Βρέχει. </div>
<div style="text-align: justify;">
Είμαι σκουριασμένος. </div>
<div style="text-align: justify;">
Πρέπει να πάω για δουλειά.</div>
<div style="text-align: justify;">
Συγνώμη.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ίσως τελικά να είμαι αυτός που ξέρετε.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ίσως να μην είμαι ένας άλλος, όπως νόμιζα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Καληνύχτα σας... </div>
<br />Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-17667565555419404582014-01-15T01:02:00.001+02:002014-01-15T01:02:34.155+02:00Περί έρωτος<div style="text-align: justify;">
Έχω αρχίσει να παρατηρώ πολύ έντονα τώρα τελευταία τον έρωτα ή την αναζήτηση για τον έρωτα γύρω μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έχει τόσες εκφάνσεις αυτό το βάσανο που δεν φτάνουν τόμοι για να το περιγράψεις, πόσο μάλλον μια ανάρτηση σε ένα μπλογκ. Και από την άλλη οι περισσότερες από αυτές δεν είναι εύκολο να περιγραφούν και να ερμηνευτούν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η αναζήτηση του έρωτα, της "μίας και μοναδικής", του "ιππότη στο άσπρο άλογο", ή, στην πιο απλη του μορφή, του ανθρώπου που απλά θα σε "γεμίζει", δεν είναι εύκολη υπόθεση, τουλάχιστον όχι για όλους. Για όσους δεν έχουν βρει, όμως, τον έρωτα, η συνάντηση μαζί του είναι ευσεβής πόθος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μάλλον έχω επηρεαστεί από αυτά που διαβάζω και βλέπω γύρω μου σε κοντινούς μου ανθρώπους και γράφω όλα τα παραπάνω.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όπως και να'χει για έναν άνθρωπο που δεν είναι λάτρης των ταξιδιών, τα ταξίδια της καρδιάς είναι τα πιο ελκυστικά. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="225" src="//www.youtube.com/embed/ihDLqVwRN3Q" width="400"></iframe><br /></div>
Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-54591227408593954762013-11-15T20:28:00.001+02:002013-11-15T20:28:11.777+02:00Συνηθισμένοι άνθρωποι<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="300" src="//www.youtube.com/embed/yuTMWgOduFM" width="400"></iframe> <br />
<br />
Παρατήρησα ότι έχω να γράψω περίπου 4 μήνες στο μπλογκ.<br />
<br />
Η αποχή αυτή ήταν απόλυτα συνειδητή.<br />
<br />
Συνήθως δεν είχα το χρόνο, αλλά ακόμα και όταν δεν συνέβαινε αυτό δεν είχα τη διάθεση να το κάνω.<br />
<br />
Αυτοί οι μήνες ήταν μια περίοδος (η οποία συνεχίζεται) που έχω γνωρίσει πολύ κόσμο. Σε ορισμένες περιπτώσεις πρόκειται για νέες γνωριμίες, σε άλλες πάλι γνώρισα καλύτερα ανθρώπους που ήδη τους ήξερα. Άλλοι περισσότεροι, άλλοι λιγότεροι συνηθισμένοι, όλοι τους πάντως αφήνουν κάτι.<br />
<br />
Έχει μεγάλη σημασία ο χώρος που πετυχαίνεις έναν άνθρωπο.<br />
<br />
Για ορισμένους όμως, μη συνηθισμένους ανθρώπους, ο χώρος, η στιγμή, είναι απλά και μόνο δύο παράγοντες που θα πρέπει να έχεις εσύ στο μυαλό σου για όταν θα χρειαστεί να εξιστορήσεις τη γνωριμία σου μαζί τους. Γιατί όταν και όπου και αν τους συναντήσει, αυτούς τους ανθρώπους, τίποτα δεν είναι σύνηθες. <br />
<br />
<br />Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-43103477430721819962013-07-22T00:59:00.000+03:002013-07-22T00:59:00.158+03:00Ημιτελείς ιστορίες<div style="text-align: justify;">
Αφορμή για αυτό το ποστ στάθηκε μια ματιά που έριξα στο σύνολο των αναρτήσεων του μπλογκ και είδα ότι είχα γύρω στα 20 ποστ αποθηκευμένα στα πρόχειρα!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
20 ημιτελείς ιστορίες.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ή αλλιώς...η ιστορία της ζωής μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="225" src="//www.youtube.com/embed/4CUYSN2IUn0" width="400"></iframe> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι κάποιες καταστάσεις στις οποίες άπαξ και κάνω την αρχή θα τις ολοκληρώσω ο κόσμος να χαλάσει (σπουδές, δουλειές...)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι όμως και κάποιες άλλες, που αφορούν κυρίως την προσωπική μου ζωή, τις οποίες αφήνω μισοτελειωμένες. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πολλές φορές ξεκινάω με ενθουσιασμό μια νέα εμπειρία, αλλά κάπου στη διαδρομή χάνω τον προσανατολισμό μου, το ενδιαφέρον μου, ή φοβάμαι ότι θα αποτύχω, ότι θα με απορρίψουν και κάπου εκεί τα παρατάω.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έχω χάσει αρκετούς ανθρώπους στη ζωή μου με αυτή τη νοοτροπία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και έτσι πολλές ιστορίες που θα μπορούσαν να έχουν μια ενδιαφέρουσα συνέχεια, κατέληξαν σαν τις μεταμεσονύκτιες προβολές κάποιων ταινιών παλιότερα στο STAR, που διέκοπτε για διαφημίσεις, και μετά τις διαφημίσεις ξεκινούσε άλλη ταινία, χωρίς να έχει δείξει το τέλος της προηγούμενης!!! </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ημιτελείς.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ανολοκλήρωτες.</div>
<div style="text-align: justify;">
Με την απορία "τι θα γινόταν αν...;"</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν με πιάνουν βέβαια συχνά αυτές οι ανησυχίες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάποια βράδια μόνο έρχονται στο μυαλό μου και με επισκέπτονται σαν να παραπονιούνται που δεν τους έδωσα ποτέ την ευκαιρία να έχουν μια κατάληξη. Το άλλο τους μισό...</div>
Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-89927293089680366332013-06-12T12:55:00.004+03:002013-06-12T12:55:58.771+03:00Τέλος εποχής<div style="text-align: justify;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="300" src="http://www.youtube.com/embed/se3B_ULyj7U" width="400"></iframe> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Επειδή βλέπω ότι πολλοί πανηγυρίζουν που έκλεισε η ΕΡΤ και λένε ότι θα ανοίξει νέο καθαρό κανάλι, να τους υπενθυμίσω ότι για να καθαρίσει το κανάλι έμειναν χωρίς δουλειά 2500 άνθρωποι. Αν έχεις έναν άρρωστο άνθρωπο στο σπίτι σου δεν τον σκοτώνεις και λες ότι θα γεννήσουμε έναν άλλο. Προσπαθείς να τον θεραπεύσεις. Γιατί η ΕΡΤ είναι σαν ένας δικός μας άνθρωπος. Μπορεί να μην της δίνουμε πολύ σημασία, αλλά είναι σαν τον χαμηλών τόνων συγγενή. Ίσως να μας κοστίζει πολύ περισσότερα απ'όσα θα μπορούσε, αλλά προσέφερε κάτι που όσο και αν ψάξετε σήμερα στους τηλεοπτικούς σας δέκτες δεν θα το βρείτε πουθενά. Αξιοπρέπεια. Αν έχεις οικογένεια είναι ο μόνος σταθμός που δεν θα ανησυχούσες όταν θα άφηνες το παιδί σου να δει μόνο του τηλεόραση.<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
Όσο για την ΕΡΑ, αν και δεν άκουγα συχνά, στο χωριό μου που είναι στη Χαλκιδική και όχι σε καμιά ακριτική περιοχή, η ΕΡΑ ήταν ο μόνος ραδιοφωνικός σταθμός που εκπέμπει σταθερά το σήμα του όλα αυτά τα χρόνια και οι εκπομπές - χρυσάφι του Δεύτερου Προγράμματος ήταν η καλύτερη παρέα όταν επέλεγα να ανοίξω το ραδιόφωνο μου, επηρεασμένος από την καθημερινή χειμερινή μου συνήθεια.<br /> </div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό το καλοκαίρι λοιπόν δεν θα έχει ΕΡΑ. </div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν θα έχει εκπομπές στις οποίες θα ακούμε ανθρώπους, αλλά μια σειρά από τραγούδια κάποιας playlist. <br />Ο φάρος λοιπόν έσβησε.<br />Προσοχή στον ύφαλο μπροστά.</div>
Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-32581325623636554212013-06-01T20:13:00.001+03:002013-06-01T20:13:04.669+03:0034<span style="font-size: small;"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="300" src="http://www.youtube.com/embed/4scffbzf2J0" width="400"></iframe></span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">Έχει περάσει περίπου ενάμισης μήνας από τότε που έγραψα τελευταία φορα στο μπλογκ. </span><br />
<br />
Η αλήθεια είναι ότι έχουν μεσολαβήσει αρκετά από τότε.<br />
<br />
Μία αρκετά καλή δουλειά, η οποία θα μου εξασφαλίσει ένα σταθερό εισόδημα για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, ίσως τα πιο αδιάφορα γενέθλεια ever, όμορφες στιγμές με φίλους και συγγενείς, ενδιαφέρουσες θεατρικές παραστάσεις, περιπέτειες σε δημόσιες υπηρεσίες...<br />
<br />
Γενικά αισθάνομαι ότι ο χρόνος τελευταία περνάει πολύ γρήγορα.<br />
<br />
Έφτασα τα 34 αισίως, και σε αντίθεση με φίλους και (ιδιαίτερα) φίλες που βλέπω να αγχώνονται με το θέμα της ηλικίας, αισθάνομαι ότι είμαι στην καλύτερη μου φάση (σήμερα, για αύριο δεν ξέρω...).<br />
<br />
Ίσως είναι και το καλοκαιράκι που με κάνει να τα βλέπω όλα πιο θετικά μέσα στη γενική μιζέρια που παρατηρώ τριγύρω μου.<br />
<br />
Αισθάνομαι ότι τα έχω ξαναγράψει όλα αυτά.<br />
<br />
Έτσι και αλλιώς η ζωή κάνει κύκλους.<br />
<br />
Συναντάμαι λοιπόν ξανά καταστάσεις και ανθρώπους που βρέθηκαν μπροστά μας και παλιότερα. Συνήθως το αντιλαμβανόμαστε όταν παίρνουμε απόσταση.<br />
<br />
Κλείνοντας τα 34 όμως, συνειδητοποίησα ότι δεν χρειάζεται πολύ ανάλυση η ζωή. Απλά τη ζεις, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-39967494218922832082013-04-15T00:26:00.002+03:002013-04-15T00:26:39.858+03:00Η φάρμα των ζώων<div style="text-align: justify;">
Τους τελευταίους μήνες μου αρέσει να πηγαίνω σε ένα γνωστό κατάστημα του κέντρου και να κάθομαι να διαβάζω στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο που έχει ως αναγνωστήριο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πριν περίπου δύο εβδομάδες επέλεξα να διαβάσω ένα βιβλίο του Τζώρτζ Όργουελ, τη "Φάρμα των Ζώων".</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι λόγοι που το διάλεξα ήταν τελείως άσχετοι με τη θεματολογία του.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Βασικά πήγα για να διαβάσω μερικές ακόμα σελίδες από το δεύτερο μέρος του Hunger Games, το οποίο το είχα ήση ξεκινήσει σε παλιότερη επίσκεψη μου, αλλά είχε εξαντληθεί, οπότε κατέληξα στη Φάρμα των Ζώων και λόγω του μικρού μεγέθους του.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τελικά, διάβασα ένα βιβλίο που πραγματικά με στιγμάτισε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ένα βιβλίο που γράφτηκε πριν από 70 χρόνια και είναι πάντα επίκαιρο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Βλέποντας την καθημερινότητα στην εγχώρια και διεθνή πολιτική σκηνή, συναντώ πολλές ομοιότητες με τις περιγραφές του βιβλίου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μπορεί να το ελέλεξα τυχαία, αλλά μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι πέρασα 4 ώρες μέσα στο αναγνωστήριο και δεν άφησα το βιβλίο από τα χέρια μου παρά μόνο όταν διάβασα και την τελευταία λέξη του. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν είμαι άνθρωπος που διαβάζει ιδιαίτερα λογοτεχνικά βιβλία, λάθος μου, και έχει τύχει πολλές φορές να ξεκινήσω κάποια και να μην τα τελειώσω ποτέ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για να μην τα πολυλογώ, η Φάρμα των Ζώων είναι ένα βιβλίο που μου άλλαξε την όλη οπτική στην καθημερινότητα και εφόσον υπάρχει κάποιος που δεν το έχει διαβάσει του το προτείνω ανεπιφύλακτα.</div>
Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-83812893467173319162013-03-26T22:12:00.000+02:002013-03-26T22:12:02.735+02:00Προσαρμογή<div style="text-align: justify;">
Μετά από ένα ακόμα διάλειμμα από την πεζή καθημερινότητα, χάρη στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, επανήλθα, ή μάλλον προσπαθώ να επανέλθω.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Υπάρχουν κάποιες εμπειρίες στη ζωή μας που είναι ιδιαίτερες. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για μένα μία από αυτές είναι, τα τελευταία 6 χρόνια το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, και από πέρσι και το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Είναι 10-15 μέρες κατά τις οποίες αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στο χώρο που θα ήθελα να είμαι συνεχώς. Νιώθω πιο γεμάτος από κάθε άλλη στιγμή της χρονιάς. Η αυτοπεποίθηση μου ανεβαίνει και αυτό έχει αντίκτυπο και στις υπόλοιπες, όσες προλαβαίνω, δραστηριότητες μου αυτήν την περίοδο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και μετά, όταν έρχεται η Δευτέρα μετά το φεστιβάλ, πρέπει να προσαρμοστώ. Να ψάχνω να βρω το "νόημα" ξανά, να αναζητώ το χρώμα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έχω την εντύπωση ότι μέσα στο φεστιβάλ βγάζουμε όλοι όσοι συμμετέχουμε, έναν εαυτό λίγο καλύτερο, απ' ότι τον υπόλοιπο χρόνο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η προσαρμογή σε κάτι λιγότερο είναι πραγματικά πολύ δύσκολη και κάπως μελαγχολική. Συνήθως περνάει μετά από κάποιο καιρό. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όσο όμως και αν δεν μου αρέσει το τέλος του φεστιβάλ, κάθε ένα από αυτά προσθέτει ένα ξεχωριστό κομμάτι στο κολάζ της ζωής μου. </div>
Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-6401100411956891012013-02-25T00:57:00.001+02:002013-02-25T00:57:15.581+02:00Χαμένα όνειρα<div style="text-align: justify;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="300" src="http://www.youtube.com/embed/5q9H2cd36RU" width="400"></iframe> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα όνειρα είναι ένα είδος που τείνει να εκλείψει στις μέρες μας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η πίεση που δέχεται ο καθένας από όλες τις πλευρές, δεν του αφήνει το περιθώριο να ονειρεύεται.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάποτε άκουγα για ανθρώπους που δεν κατάφεραν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σήμερα ακούω για ανθρώπους που δεν τους παίρνει να ονειρεύονται.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα δικά μου όνειρα ήταν πάντα μικρά. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν επιζητούσα τα πολλά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μάλλον γι' αυτό δεν έχω ούτε καν αρκετά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θυμάμαι κάποια τραγούδια που μιλούσαν για όνειρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο...", έλεγε ένα από αυτά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα όνειρα είναι κομματάκια από το παζλ της ζωής που θα ήθελες να ζεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στην καλύτερη είναι μια προέκταση της ζωής που ήδη ζεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Συνήθως είναι το άπιαστο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όσο περισσότερο ονειρεύεσαι τόσο λιγότερο ζεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο καθένας στο όνειρο που δεν μπορεί να πραγματοποιήσει δίνει μια άλλη μορφή.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είτε αυτή είναι μουσική, είτε στίχος, είτε οτιδήποτε του επιτρέπει να εκφράσει με μεγαλύτερη ασφάλεια και περισσότερη δύναμη αυτή την απογοήτευση. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Του απραγματοποίητου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Του ανέφικτου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Του χαμένου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Καληνύχτα λοιπόν.</div>
<div style="text-align: justify;">
Πάω να ονειρευτώ...</div>
Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-17202738844770693242013-01-30T01:50:00.000+02:002013-01-30T01:50:02.085+02:00ΠΕΙΝΑΩ<div style="text-align: justify;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="300" src="http://www.youtube.com/embed/QuB2Ew5cuh4" width="400"></iframe> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Προσοχή: εγώ είμαι απόλυτα χορτάτος οπότε μην ετοιμάζετε καμιά ανθρωπιστική βοήθεια (αυτή ίσως χρειαστεί όταν θα με κλείσουν μέσα για χρέη προς την εφορία, αλλά αυτή είναι ιστορία για άλλο ποστ).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι κάτι για το οποίο σκέφτομαι να γράψω εδώ και ένα μήνα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έχουν ακουστεί πολλές φορές ιστορίες για κυκλώματα που ελέγχουν τους ζητιάνους. Ένα σχετικό περιστατικό που έχει υποπέσει στην αντίληψη μου είναι οι ζητιάνοι που είναι τοποθετημένοι σε καίρια σημεία και κρατούν ένα χαρτόνι ο καθένας τους με τη λέξη "ΠΕΙΝΑΩ" στην οποία το "Ω" το γράφουν με δύο γραμμές κάτω από το "Ο". Μπορείτε πολύ εύκολα να το παρατηρήσετε και εσείς αν κυκλοφορήσετε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Μάλιστα τη συγκεκριμένη παρατήρηση την έκανα όταν βρέθηκα να περιμένω μπροστά από ΑΤΜ δίπλα από το οποίο ήταν ένας ζητιάνος και μια κυρία η οποία το έγραφε στο χαρτόνι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θα μπορούσα να γράψω "τι κάνει η αστυνομία για όλα αυτά;" αλλά πρώτον αν ξεκινήσω μια τέτοια συζήτηση θα καταλήξουμε σε αφορισμούς και μηδενισμούς και δεύτερον δεν μου αρέσει η πολιτικοποίηση τέτοιων θεμάτων, γιατί αισθάνομαι ότι προσδίδει μια γραφικότητα σε ένα τόσο σοβαρό θέμα. </div>
Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-30412759371590923262013-01-23T21:15:00.000+02:002013-01-23T21:15:26.140+02:00Ωραίοι άνθρωποι<div style="text-align: justify;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="300" src="http://www.youtube.com/embed/kFfKb_WEkCE" width="400"></iframe> </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας είναι η συναναστροφή με άλλους ανθρώπους.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Έτσι λοιπόν ανάλογα με τη δραστηριότητα συναντάμε διάφορους τύπους ανθρώπων. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ένας από αυτούς είναι οι, όπως τους λέω εγώ, "ωραίοι άνθρωποι". Προσοχή, δεν έχει να κάνει με την εμφάνιση τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι μια κατηγορία ανθρώπων οι οποίοι σου φτιάχνουν τη διάθεση ακόμα και αν μιλάς μαζί τους στο τηλέφωνο ή αν απλά υπάρχουν κάπου δίπλα σου και ανταλλάσσετε ένα "αληθινό" βλέμμα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το περιβάλλον μέσα στο οποίο συναναστρέφεσαι αυτά τα άτομα είναι φυσικά ένας πολύ σημαντικός παράγοντας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όμως όπως και να' χει αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να ψάχνουμε στη ζωή μας. Τους "ωραίους" ανθρώπους. Που μας κάνουν να αισθανόμαστε και εμείς "ωραίοι". </div>
Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-19889401265887581482013-01-15T23:30:00.001+02:002013-01-15T23:32:45.124+02:00Νύχτες ραδιοφώνου<iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="225" src="http://www.youtube.com/embed/MwRNvpGydzw" width="400"></iframe><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Με αφορμή αυτό το τραγούδι, το οποίο έχει πολλά στοιχεία παλιάς ροκ μπαλάντας, που άκουσα πρόσφατα μου ήρθε στο μυαλό η εποχή που άκουγα πολύ συχνά ραδιόφωνο τις νύχτες. Μιλάω για την εποχή που δεν υπήρχε youtube, το internet ήταν ακόμα σε νηπιακό στάδιο και ως εκ τούτου η μοναδική πηγή για να ακούσεις μουσική ήταν το ραδιόφωνο. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό που πραγματικά λάτρευα ήταν να κάθομαι να ακούω κάποιο σταθμό που έπαιζε μπαλάντες (κυρίως ξένες) και ανάμεσα στα κομμάτια παρεμβάλλονταν η φωνή του ραδιοφωνικού παραγωγού ο οποίος έκανε τον επίλογο του τραγουδιού που προηγήθηκε και τον πρόλογο για εκείνο που θα ακολουθούσε. Τότε δεν υπήρχαν οι playlists και η επιλογή των τραγουδιών γινόταν είτε από τον εκφωνητή της εκπομπής είτε από το κοινό που την άκουγε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="300" src="http://www.youtube.com/embed/km65QnR-j2M" width="400"></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται κάπως ρομαντικά, ίσως και σαχλά, αλλά πραγματικά υπήρχε μία μαγεία μέσα τους. Η ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν εκείνες οι εκπομπές ήταν ξεχωριστή. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πλέον δεν ακούω ραδιόφωνο τις νύχτες. </div>
<div style="text-align: justify;">
Κάτι η ευκολία του ίντερνετ που βρίσκεις όποιο τραγούδι μπορεί να σου έρθει στο μυαλό, κάτι η βιομηχανοποίηση των ραδιοφωνικών εκπομπών, με έχουν κάνει να χάσω το ενδιαφέρον μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάποιες φορές σκέφτομαι πόσα πράγματα έχουν χάσει την αθωότητα τους με την τεχνολογική εξέλιξη και ένα από αυτά σίγουρα είναι και το ραδιόφωνο. Εκτός από την αθωότητα χάθηκε και η μοναδικότητα και ο χαρακτήρας του μέσου. Αλλά μάλλον αυτό είναι ένα από τα σημεία των καιρών, μιας και η μοναδικότητα και ο χαρακτήρας τείνουν να εκλείψουν και από τον άνθρωπο τον ίδιο...</div>
Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-61785317643541667342013-01-14T01:35:00.000+02:002013-01-14T01:35:01.783+02:00Και να που γύρισα<div style="text-align: justify;">
<iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="300" src="http://www.youtube.com/embed/KpfW7LPKkzQ" width="400"></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Παρατήρησα ότι έχω πάρα πολύ καιρό να δημοσιεύσω κάποια νέα ανάρτηση. Όλον αυτόν τον καιρό ξεκινούσα να γράφω κάποια πράγματα που με απασχολούσαν αλλά μέχρι να ολοκληρώσω το κείμενο μου περνούσε η ένταση και όταν ξαναδιάβαζα τι είχα γράψει το άφηνα στα πρόχειρα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το έχω ξαναπεί ότι το γράψιμο για μένα είναι πολλά πράγματα αλλά κυρίως εκτόνωση. Γράφω όταν έχω μέσα μου μια ένταση, όταν θέλω να πω πράγματα και δεν υπάρχει ο κατάλληλος άνθρωπος να με ακούσει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Επιστρέφοντας λοιπόν σε αυτή την αγαπημένη μου συνήθεια ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Ίσως υπάρχει απλά μέσα μου η ανάγκη να δηλώσω (ή να "κοινοποιήσω" όπως είναι και της μόδας) την παρουσία μου σε αυτό το χώρο. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="225" src="http://www.youtube.com/embed/rOoqxiwsdTM" width="400"></iframe><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είμαι ακόμα εδώ λοιπόν. Παρόν. <i>Ξένος σε έναν τόπο που αλλάζει</i> όπως λέει και ο δημιουργός, για να καταλήξει ότι <i>ξέρει 1000 τρόπους να σωθεί μα κανένας τους δεν του ταιριάζει</i>.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν είμαι σίγουρος πόσοι αναζητούμε τη σωτηρία. Ίσως απλά ψάχνουμε να βρούμε τον τρόπο που μας ταιριάζει γενικά. Όχι απλά για να σωθούμε, αλλά για να μπορούμε να πούμε αύριο μεθαύριο ότι "ζήσαμε". </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τι πάει να πει σωτηρία;</div>
<div style="text-align: justify;">
Από τι θέλουμε να σωθούμε;</div>
<div style="text-align: justify;">
Σε πολλές περιπτώσεις νιώθω ότι βάζουμε τον εαυτό μας σε μια τεχνητή προβληματική κατάσταση αναζητώντας τη "σωτηρία", ενώ στην πραγματικότητα αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα νόημα. Έναν τρόπο...που να μας ταιριάζει!</div>
Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-35907912790472024612012-11-30T03:08:00.000+02:002012-11-30T03:10:41.950+02:00Μικρά θαύματα<iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="300" src="http://www.youtube.com/embed/LLOXlhdxDMc" width="400"></iframe><br />
<div>
<br /></div>
<div>
Μου συνέβη κάτι απρόσμενο απόψε.<br />
<div>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Καθώς περίμενα στο φανάρι με το αυτοκίνητο να ανάψει το πράσινο, περνούσαν από το πεζοδρόμιο μια μαμά με το παιδάκι της. Ένα αγοράκι που ήταν περίπου 2 ετών. Το παιδάκι με κοιτούσε επίμονα χαμογελαστά και μετά από λίγα δευτερόλεπτα με χαιρέτησε. Πόσο δύσκολο είναι να γυρίσεις σε έναν άγνωστο να του χαμογελάσεις και να τον χαιρετήσεις; Οι περισσότεροι θα σε περάσουν για τρελό. Και όμως εγώ μετά από την κίνηση του μικρού είχα ένα χαμόγελο το οποίο διατηρήθηκε για όλη τη διάρκεια της βραδιάς.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτή η πόλη είναι γεμάτη από μικρά θαύματα. Ένα από αυτά είναι και η αθωότητα των μικρών παιδιών που καταφέρνει και επιβιώνει μέσα στη μιζέρια, το φόβο και την αδιαφορία. Την αθωότητα που όλοι εμείς χάσαμε κάπου στη διαδρομή και δεν χαιρετάμε πλέον ούτε τους γνωστούς μας στο δρόμο. Που αποφεύγουμε να χαμογελάσουμε ακόμα και στον καθρέφτη μας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν λέω ότι θα πρέπει να γίνουμε, όπως ακούω συχνά, και πάλι παιδιά. Απλά σκέφτομαι ότι παρατηρώντας τις συμπεριφορές τους μπορούμε να μάθουμε πάρα πολλά. Και πάνω απ'όλα να χαμογελάμε αληθινά...</div>
</div>
Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-76300283224637031442012-11-19T20:22:00.000+02:002012-11-19T20:22:36.242+02:00Φωτογραφίες<iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="300" src="http://www.youtube.com/embed/D7nQLwS8LyU" width="400"></iframe><br />
<br />
Οι Κινέζοι λένε ότι μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις.<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Την τελευταία περίοδο έβγαλα αρκετές φωτογραφίες. Συνήθως βγάζω φωτογραφίες προς το τέλος μιας εμπειρίας και όχι κατά τη διάρκεια. Μάλλον γιατί θέλω να την προεκτείνω και μετά, όταν θα έχει τελειώσει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι πολλές φορές που κοιτάς μια φωτογραφία που την έχει βγάλει κάποιος άλλος και νομίζεις ότι το πρόσωπο που απεικονίζεται κοιτάζει εσένα. Δεν ξέρω αν είναι μόνο δική μου εντύπωση. Είναι τόσο ζωντανή η εικόνα που νομίζεις ότι σου χαμογελάει και είναι έτοιμη να σου μιλήσει. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="225" src="http://www.youtube.com/embed/pEy8DCSFvOM" width="400"></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Για να επιστρέψω στην αρχική μου σκέψη, έλεγα ότι μια φωτογραφία, ή και περισσότερες, μπορούν να συντηρήσουν μια εμπειρία μέσα στο χρόνο. Κάποιες φορές αυτό είναι για καλό, γιατί, ειδικά για εσάς τους ανθρώπους που έχετε μια κάποια ηλικία, σας βοηθάει να κρατάτε στη μνήμη σας στιγμές, φίλους, αγαπημένα πρόσωπα. Κάποιες άλλες πάλι, μια φωτογραφία μπορεί να συντηρεί μια ελπίδα. Ποτέ μου δεν έσκισα ή διέγραψα φωτογραφίες. Μου αρέσει να ανατρέχω σε αυτές και να θυμάμαι τις όμορφες στιγμές και τους όμορφους ανθρώπους που τις μοιράστηκα. Μου αρέσει και να κρυφοκοιτάζω την ελπίδα. Είναι κομμάτι του παραμυθιού και αυτή, στο οποίο ποτέ δεν έπαψα να πιστεύω.</div>
Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-71041789352379155292012-10-23T01:13:00.001+03:002012-10-29T23:47:47.189+02:00Watchlist Οκτωβρίου 2012<div style="text-align: justify;">
<iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="225" src="http://www.youtube.com/embed/JGMU5CrADyM" width="400"></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Επειδή από ρομαντισμό χορτάσαμε και πρέπει να μπω σε φάση δίαιτας γιατί έβαλα αρκετά κιλάκια, είπα να γράψω για κάτι διαφορετικό απ'ότι συνήθως. Ίσως να οφείλεται και στο γεγονός ότι αύριο ξεκινάω δουλειά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, και έτσι είπα να γράψω για τις ταινίες που είδα μέσα σε αυτές τις τρεις εβδομάδες (και κάτι...) του Οκτώβρη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<u>Ταινία 1η: The Avengers</u></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Περιπέτεια βασισμένη σε κόμικ, από αυτές που τελευταία μου αρέσουν αρκετά. Βλέπεται άνετα χωρίς να βαρεθεί ο θεατής, αλλά δεν είναι και κάτι για το οποίο θα αφιέρωνα πάνω από 2-3 σειρές.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<u>Ταινία 2η: Snow White and the Huntsman</u></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η Χιονάτη καταδιώκεται από ζόμπι, προστατεύεται από νάνους, και γενικώς μια αμερικανιά με μέτριες ερμηνείες και μια πλοκή άστα να πάνε</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<u>Ταινία 3η: Intouchables</u></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γαλλικό αριστούργημα. Μια εξαιρετική ταινία, η οποία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Βγάζει αβίαστο γέλιο, συγκίνηση, προβληματισμό και μια νότα αισιοδοξίας που σε αφήνει με ένα ζωγραφισμένο χαμόγελο στα χείλη. Προτείνεται ανεπιφύλακτα!!!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<u>Ταινία 4η: Ice Age: Continental Drift</u></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα animation είναι η αδυναμία μου! Η συγκεκριμένη ταινία είναι η 4η συνέχεια του γνωστού Ice Age. Δεν μπορώ να πω πως ξετρελάθηκα αλλά δεν ήταν και χάλια.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<u>Ταινία 5η: Madagascar 3: Europe's Most Wanted</u></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Άλλη μια συνέχεια γνωστού animation. Ωραία χρώματα, μια έξυπνη ιστορία και αρκετές στιγμές γέλιου. Εντέλει ισχύει ότι και για το Ice Age.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<u>Ταινία 6η: Tinker Tailor Soldier Spy</u></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εξαιρετικό καστ, με τους Γκάρυ Όλντμαν και Τζον Χαρτ να ξεχωρίζουν σαν ονόματα, αλλά τελικά η ταινία δεν ήταν αυτό που περίμενα. Συμπαθητική αλλά κούραζε και δεν είχε καμιά ιδιαίτερη πλοκή.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<u>Ταινία 7η: Raging Bull</u></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ανάμεσα στις άλλες είδα και μια παλιά, κλασική, ταινία την οποία είχα στο πρόγραμμα από καιρό. Κλασσική ταινία Σκορτσέζε, με ένα πολύ καλό Ντε Νίρο, αλλά αν μου έλεγαν για ταινία με μποξέρ θα πρότεινα το εκπληκτικό Cinderella Man!!!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<u>Ταινία 8η: Coriolanus</u></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σαιξπηρικό. Το λιγότερο διαδεδομένο έργο του, σε μια εξαιρετική μεταφορά από το Ραλφ Φάινς ο οποίος δίνει μια ερμηνεία πραγματικά καθηλωτική! Αν δεν αντέχετε την σαιξπηρική απαγγελία και σας φαίνεται κάπως όταν την ακούτε σε μια περιπέτεια με βαρύ οπλισμό και σφαγές, τότε μάλλον δεν είναι η κατάλληλη ταινία για εσάς. Αν όμως καταφέρετε και ξεπεράσετε αυτό το στάδιο, τότε θα αισθανθείτε γεμάτοι μετά από τη δίωρη θέαση μια ταινίας πολύ υψηλού επιπέδου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<u>Ταινία 9η: The Campaign</u></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Συμπαθητική κωμωδιούλα, που προσπαθεί να αποτυπώσει με κάπως χονδροειδή τρόπο την προεκλογική εκστρατεία στην Αμερική. Αξίζει να τη δεις λόγω Γαλυφιανάκη, οποίος και μόνο που υπάρχει στην οθόνη σου δίνει χίλιους λόγους να γελάς. Από την άλλη ο υπερτιμημένος Γουίλ Φέρελ, ο οποίος εκτός από το πολύ καλό Stranger than fiction, δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο, απλά καταπιάνεται με γνωστές καρικατούρες, οι οποίες μπορεί να βγάζουν γέλιο για μερικούς, αλλά εμένα με κάνουν απλά να πατάω το fast forward.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<u>Ταινία 10η: Safety Not Guaranteed</u></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ανεξάρτητη παραγωγή με θέμα μια πολύ ωραία ιστοριούλα. Σίγουρα δεν είναι μια ταινία για την οποία θα ακούσετε, αλλά αν έχετε να διαθέσετε μιάμιση ώρα αξίζει τον κόπο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Υ.Γ. Δεν γράφω πολλά για τις υποθέσεις της κάθε ταινίας, γιατί μπορείτε να τις βρείτε πατώντας στους συνδέσμους που βρίσκονται στο δεξί μέρος του μπλογκ.</div>
Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6734369603908718838.post-65778945594017373622012-09-14T01:16:00.000+03:002012-09-14T01:16:26.804+03:00Ψάχνοντας δυο μάτια μέσα στο πλήθος...<iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="300" src="http://www.youtube.com/embed/dH8lvT0U7a8" width="400"></iframe><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Δεν ξέρω αν έχει τύχει σε πολλούς από εσάς να βρίσκεστε σε ένα χώρο και ασυναίσθητα να ψάχνετε δυο μάτια μέσα στο πλήθος. Όχι δυο οποιαδήποτε μάτια, αλλά δύο πολύ συγκεκριμένα μάτια.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό μου έτυχε απόψε. Είχα την ψευδαίσθηση ότι βρισκόντουσαν αυτά τα δυο μάτια κάπου ανάμεσα στο πλήθος και έπιασα τον εαυτό μου να τα αναζητά. Μάλλον παρασύρθηκα από την ωραιότερη φωνή, παρουσία, ερμηνεία που κυκλοφορεί στο ελληνικό μουσικό στερέωμα αυτή τη στιγμή, αλλά δε θα γράψω για εκείνη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πάντα πίστευα ότι με τα μάτια λες περισσότερα πράγματα απ' ότι με τις λέξεις, οπότε έψαχνα και εγώ αυτά τα δύο μάτια για να μου πουν τα δικά τους. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="225" src="http://www.youtube.com/embed/3rI42HWCtHw" width="400"></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ήταν σαν να ένιωθα ότι είχαμε δώσει σιωπηλά ένα ραντεβού. Όσο και αν κοίταξα όμως, δεν είδα αυτά τα δύο μελαγχολικά μάτια που αναζητούσα. Μάλλον σε αυτό το ραντεβού περιμέναμε σε διαφορετικό σημείο :-) Την επόμενη φορά ίσως και να συναντηθούμε...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<iframe allowfullscreen="allowfullscreen" frameborder="0" height="300" src="http://www.youtube.com/embed/L3QQLXk5ZFk" width="400"></iframe><br /></div>
Mouselhttp://www.blogger.com/profile/07045513516051132528noreply@blogger.com2