Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008

Κάτι που μπορείς να κάνεις αύριο γιατί να το κάνεις σήμερα;

Ήρθε η ώρα να παρουσιάσω τη φιλοσοφία που έχω στη ζωή μου. Αυτή περικλείεται στον τίτλο του post. "Κάτι που μπορείς να κάνεις αύριο γιατί να το κάνεις σήμερα;" Τριγύρω μου βλέπω κόσμο να τρέχει σαν παλαβός, γεμάτος άγχος. Απ'την κατηγορία αυτή θα πρέπει να εξαιρέσω τους φίλους μου, οι περισσότεροι απ'τους οποίους είναι δημόσιοι υπάλληλοι ή κάνουν δουλειές στις οποίες απασχολούμενοι λίγες ώρες την ημέρα βγάζουν τα προς το ζην και με το παραπάνω...

Εγώ πάλι δεν ανήκω σε καμιά από τις προαναφερθείσες ομάδες ανθρώπων. Ούτε σαν παλαβός τρέχω (η γυμναστική δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου), ούτε δημόσιος υπάλληλος είμαι (προς ώρας εύχομαι), ούτε μου περισσεύουν λεφτά από τις δουλειές που κάνω κατά καιρούς.



Αλλά όπως λένε και οι Τρύπες στο παραπάνω βιντεάκι "Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή...". Τα σοβαρά τα αφήνω για αύριο και καταπιάνομαι με ότι μου κάτσει στο κεφάλι και είναι ικανό εκείνη τη στιγμή να μου φτιάξει ή και να μου χαλάσει (αν το έχω ανάγκη) τη διάθεση. Φυσικά έχω και εγώ τα προβλήματα μου, τις έννοιες μου και καταστάσεις που χρίζουν άμεσης λύσης. Ή ακόμα χειρότερα προβλήματα που δεν επιδέχονται λύσης και θα τα κουβαλάω μια ζωή. Για αυτό το λόγο δεν αγχώνομαι σχεδόν ποτέ. Και αν το κάνω δεν το δείχνω.

Ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα. Δεν χρειάζεται να φορτώνεται και του άλλου.

Ίσως αυτή η ελαφρότητα και η προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζω τα πράγματα να είναι εκνευριστική για ορισμένους, αλλά έτσι έχω μάθει να επιβιώνω ως τώρα.

Εν κατακλείδι, αν κάτι μπορεί να γίνει και αύριο θα το κάνω αύριο...