Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Μέχρι εκεί που φτάνει η φωνή μου...



Αυτή θα ήταν μια πολύ ωραία απάντηση στην ερώτηση:  

"Μέχρι πού μπορείς να φτάσεις;" 

"Μέχρι εκεί που φτάνει η φωνή μου...", θα απαντούσα.

Η φωνή είναι ένα υποτιμημένο προσόν. Σίγουρα εκτιμάμε τη φωνή ενός τραγουδιστή σε μια ερμηνεία του, αλλά γενικά στην καθημερινότητα δεν της δίνουμε την πρέπουσα σημασία. 

Κάποιες φορές είναι το ελάχιστο που ζητάμε.  

"Μόνο ν'ακούσω τη φωνή σου..."

Πάιρνεις το τηλέφωνο στα χέρια σου, επιλέγεις τον επιθυμητό αριθμό, καλείς και περιμένεις ν' ακούσεις από την άλλη πλευρά τη "φωνή". Μια φωνή που θα λειτουργήσει σα γέφυρα. Σαν ένας δίαυλος που θα μικρύνει την απόσταση. 


Κρύβεσαι πίσω από την ανωνυμία του "Απόρρητος αριθμός". Δεν βρίσκεις πάντα το θάρρος να στείλεις και τη δική σου φωνή. Να πεις έστω ένα γεια. Μένεις να κρατάς το ακουστικό δίπλα στο αυτί σου για αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα, ώσπου να κλείσει η γραμμή. Τότε αντιλαμβάνεσαι πόσο σημαντική είναι η φωνή. Αυτές οι μικρές ανάσες που βγαίνουν από το στόμα και σχηματίζουν λέξεις, που άλλες φορές σε πληγώνουν και άλλες σε απογειώνουν.


Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

Οι ωραιότερες συναυλίες που βρέθηκες ποτέ


Πολλές φορές σκέφτομαι να βρω ποιες μπορεί να είναι οι ωραιότερες συναυλίες που έχω βρεθεί. Με τι κριτήρια μπορεί κάποιος να βγάλει ένα τέτοιο συμπέρασμα;

Άλλοι πιστεύουν ότι οι ωραιότερες συναυλίες είναι αυτές που έχουν τον περισσότερο κόσμο.
Άλλοι πάλι, αυτές που αποτελούν υπερπαραγωγές και ένα τεράστιο σόου.

Για μένα οι ωραιότερες συναυλίες είναι άλλες.

Επηρεασμένος από τη διαφήμιση που λέει ότι μια θεατρική παράσταση μπορεί να υφίσταται ακόμα και όταν υπάρχουν μόνον ένας ηθοποιός και ένας θεατής, ήρθα να υπερθεματίσω σε αυτό και για τις συναυλίες. 


Οι ωραιότερες συναυλίες που έχω βρεθεί είτε ως θεατής, είτε ως ένας ταπεινός ερμηνευτής, ήταν αυτές στις οποιες αισθανόμουν ότι υπήρχε μόνο ο ερμηνευτής ή η ερμηνεύτρια και εγώ, είτε εγώ και ένας θεατής. Που τραγουδά για μένα, που τραγουδώ για εκείνη. Μπορεί στο χώρο να υπάρχουν από 3-4 έως χιλιάδες άνθρωποι, αλλά η σύνδεση που υπάρχει, η επαφή, με οδηγεί να αισθάνομαι ότι είμαστε μόνο οι δυο μας. Δεν υπάρχει ούτε χρόνος, ούτε τόπος. Μόνο αυτές οι ξεχωριστές στιγμές, ντυμένες με όμορφες μουσικές και έναν αδιόρατο ιστό να ενώνει τον ερμηνευτή με το μοναδικό θεατή.

Αυτές λοιπόν είναι οι ωραιότερες συναυλίες που έχω βρεθεί ποτέ...