Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Ποτέ ξανά...



Εύκολη λέξη το "ποτέ". Τη λέμε συχνά πάνω στα νεύρα μας, πάνω στην ένταση.

Ποτέ ξανά... Προσθέστε ότι θέλετε πίσω από αυτές τις δύο λέξεις. Πόσοι τηρούν άραγε αυτό το ποτέ ξανά; Πόσοι το θέλουν πραγματικά αυτό που προσθέτουν; Σε πόσους επιβάλλεται; Είναι σκληρό συνήθως όταν ακούγεται. Και για αυτόν που το λέει και για αυτόν που το ακούει. 

Η απολυτότητα που περιέχει η συγκεκριμένη έκφραση με έκανε να την αμφισβητώ. Τίποτα δεν είναι απόλυτο σε αυτή τη ζωή. Δεν μπορείς να πεις ότι δεν θα σκεφτείς ποτέ ξανά έναν άνθρωπο. Ότι ποτέ ξανά δεν θα τον επιθυμήσεις. Ότι ποτέ ξανά δεν θα τον ερωτευτείς. Η ζωή είναι γεμάτη από κύκλους. Δεν υπάρχει αφετηρία και τερματισμός. Απλά διαδρομή. Κινούμαστε ταυτόχρονα σε διάφορους κύκλους, στην προσωπική και στην επαγγελματική μας ζωή. Άνθρωποι που κάποτε προσπεράσαμε ή μας προσπέρασαν, κάποια στιγμή βρίσκονται ξανά μπροστά μας. Τον τρόπο δεν τον ξέρω. Ίσως να τους φέρνει αυτή η μυστηριώδης κυρία που λέγεται μοίρα. Αν και δεν θέλω να πιστεύω στην ύπαρξη της, γιατί μάλλον θα προτιμούσα να ορίζουμε μόνοι μας τις τύχες μας, παρόλαυτα η υποψία μιας αόρατης παρέμβασης, ενός αστάθμιτου παράγοντα, δίνει μιαν άλλη γεύση στην καθημερινότητα μας. Είναι σαν το μυστικό συστατικό σε μια συνταγή που κάνει τη διαφορά, και απλά εξαφανίζει τις αντιστάσεις σου, και ίσως και αυτό το "ποτέ" και τότε απομένει μόνο του το "ξανά"...