Στίγμες

Κάποια στιγμή είχα πει ευχαριστώ σε μια φίλη μου (με τον δικό μου τρόπο, και μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό), επειδή έκανε ξεχωριστή έστω και μια στιγμή μου.

Πολλές φορές ξεχνάω να το κάνω αυτό. Να πω ένα ευχαριστώ σε κάποιους ανθρώπους που έχουν κάνει όμορφη τη ζωή μου, έστω και για μια στιγμή, με όσα είπαν, έκαναν, ή απλά γιατί υπήρχαν μια συγκεκριμένη στιγμή δίπλα μου και η παρουσία τους και μόνο έκανε αυτή τη στιγμή να διαφέρει.

Ίσως γιατί τελευταία μου λείπουν τέτοιες στιγμές και ζηλεύω άλλους που τις γεύονται καθημερινά.

Ένα από τα θετικότερα στοιχεία που μπορεί να έχει ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου θεωρω ότι είναι να μπορεί να χαίρεται με τη χαρά του άλλου. Ακούγεται τόσο απλοϊκό και εύκολο αλλά στην πραγματικότητα είναι πάρα πολύ μεγάλη αρετή να χαίρεσαι στη επιτυχία και στην ευτυχία του άλλου και να μην τον ζηλεύεις, ειδικά όταν σου λείπει αυτό που έχει.

Ένα παράδειγμα τέτοιο είναι ο άνθρωπος που λέει τα λόγια αυτού του τραγουδιού (όχι ντε και καλά ο μητροπάνος, αλλά αυτός που μπορεί να το τραγουδήσει και να το εννοεί), όταν λέει "...να ξέρεις ότι χαίρομαι, ακόμα και αν σε σκέφτομαι ευτυχισμένη μ' άλλον...". 

Δεν ξέρω αν μπορώ να γίνω ένας άνθρωπος με τέτοιες αρετές, αλλά ένα ευχαριστώ μπορώ να το πω, έστω και από αυτό το βήμα, σε όσους πρόσθεσαν έστω και μια ιδέα χρώματος στον πίνακα της ζωής μου κάποια στιγμή!

Υ.Γ.

You will never know (...ή αλλιώς..."Ποτέ δε θα μάθεις")

Το συγκεκριμένο κομμάτι παίζει παντού τον τελευταίο καιρό. Αν και δεν πρόκειται για καινούριο τραγούδι (κοντεύουν 2 χρόνια από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε), αυτή την περίοδο έχει πλημυρίσει το facebook!

Όπως προδίδει και ο τίτλος του μιλάει για ένα άτομο που δεν πρόκειται να πει ποτέ πώς αισθάνεται και τι είναι αυτό που χρειάζεται από τον άνθρωπο με τον οποίο είναι ερωτευμένη. 

Αν κρίνω από τη συχνότητα που βλέπω να ανεβάζουν οι "φίλοι" μου στο facebook το συγκεκριμένο τραγούδι είναι πολλοί αυτοί που κρατάνε μέσα τους καλά κρυμμένα μυστικά. Κάποιες φορές ίσως να μην είναι και τόσο καλά κρυμμένα. Απλά έχουν την ψευδαίσθηση ότι ο άλλος δεν καταλαβαίνει.

Ποιος είναι ο λόγος που δεν μιλάνε;

Ίσως από φόβο.

Ίσως από εγωισμό.

Ίσως από θυμό.

Ίσως γιατί έτσι πρέπει.

Ίσως γιατί η απέναντι πλευρά δεν θέλει ή δεν μπορεί να τους ακούσει...

Ο καθένας έχει τους λόγους του. 

Ο καθένας έχει το βάρος του.

Απλά είτε μαθαίνει να ζει με αυτό, περιμένοντας την ευκαριά να το βγάλει από μέσα του, είτε το ξεχνάει και προχωράει παρακάτω. Υπάρχει και η κατηγορία των ανθρώπων που ξέρουν ότι ποτέ δεν θα μιλήσουν αλλά πάντα θα το κουβαλάνε. Είναι στο χαρακτήρα του καθενός και όπως έχω γράψει και παλιότερα, δεν νομίζω ότι μπορεί να αλλάξει. 

Το αν ανήκω σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες, το κρατάω για τον εαυτό μου. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι δεν μπορώ να αλλάξω...

Υ.Γ.

Αυτή είναι μία από τις δύο ελληνικές εκδοχές που έχουν παραπλήσιο νόημα με το τραγούδι της Imany. Η άλλη παραήταν προφανής για να την βαλω.

Τα νησιά που ταξιδεύω

Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν καλά ότι δεν ταξιδεύω εύκολα. Ένα - δυο άτομα που με ξέρουν καλύτερα ξέρουν και το λόγο.

Απολαμβάνω όμως άλλου είδους ταξίδια.

Ο κάθε άνθρωπος που έχω συναντήσει είναι για μένα ένα νησί. Ένας τόπος που ταξιδεύω. Απο κάποια νησιά φεύγω γρήγορα, και σε κάποια άλλα επιμένω να τα επισκέπτομαι ξανά και ξανά και ξανα...

Η δεύτερη κατηγορία παρουσιάζει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για μένα. Ένα νησί σαν και αυτά δεν είναι απαραίτητα ο ιδανικότερος προορισμός. Το κλίμα του ποικίλει. Τη μια στιγμή μπορεί να έχει λιακάδα, να απολαμβάνεις το κάθε δευτερόλεπτο της παραμονής σου σε αυτό. Την άλλη στιγμή μπορεί να χαλάσει ο καιρός και να αισθάνεσαι το κρύο στο κόκκαλο σου, όπως αυτήν εδώ τη νύχτα. Δεν σε πειράζει όμως. Ξέρεις ότι πάλι θα αλλάξει το σκηνικό. Τα σύννεφα θα φύγουν, το κρυό θα ατονίσει και θα δεις τον ήλιο να βγαίνει και πάλι και οι ακτίνες του θα σε ζεστάνουν, είτε αυτές έχουν τη μορφή ενός χαμόγελου, μερικών λέξεων που θα ακούσεις από κάποια χείλη ή που θα διαβάσεις σε ένα κομμάτι χαρτί, στην οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού σου, δεν έχει σημασία. Πιστεύεις, ή μάλλον θέλεις να πιστεύεις, ότι ο καιρός θα αλλάξει. 

Υποθέτωντας ότι κάθε άνθρωπος που συναναστρέφομαι, ή που θα ήθελα να συναστρέφομαι, είναι ένα νησί, κάτι παίρνω από το καθένα. Οι στιγμές που μοιράζομαι μαζί τους είναι όπως τα αξιοθέατα κάποιου τουριστικού προορισμού. Αποτυπώνονται στο μυαλό μου και τις κουβαλάω μαζί μου.

Δεν ξέρω αν και εγώ είμαι ένα νησί για τους άλλους. 

Ίσως.

Σίγουρα δεν είμαι ένα ειδυλιακός προορισμός, αλλά κάνω ότι μπορώ για να κρατώ τις συνεφιές μακρυά από τους επισκέπτες και τον ήλιο μου πάντα εδώ για κάθε έναν που δηλώνει παρών. Ακόμα και για αυτούς που αισθάνονται περαστικοί...

Κενά

Σε όλη τη ζωή μας κυνηγάμε να καλύψουμε τα κενά με τα οποία έχουμε έρθει σε αυτήν και με άλλα που προκύπτουν στην πορεία.

Είμαστε κατά κάποιο τρόπο ένα παζλ που του λείπουν κάποια κομμάτια. Σε πολλές περιπτώσεις συμβιβαζόμαστε να καλύψει το κενό μας ένα κομμάτι το οποίο δεν ταιριάζει απόλυτα , αλλά υποθέτουμε ότι κάνοντας το να φαίνεται μικρότερο (το κενό) ίσως με τον καιρό να μας δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι καλύφθηκε πλήρως.

Αν πάρω όμως το παράδειγμα της γνώσης ενός αντικειμένου έρχεται στο μυαλό μου η ρήση ότι "η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια". Και πιο επικίνδυνη θα πρόσθετα.

Το λάθος κομμάτι σε ένα κενό σημείο χαλάει την ισορροπία. 

Μία από τις ωραιότερες εκφράσεις που έχω ακούσει για το συναίσθημα που αποκομίζει κάποιος που καλύπτει ένα κενό είναι "με γεμίζει...". 

Αυτή η έκφραση μπορεί να προέρχεται από τα χείλη ενός αθρώπου που βιώνει τον απόλυτο έρωτα δίπλα στο σύντροφο του ή από ενός άλλου που η δουλειά του τον κάνει ευτυχισμένο ή κάποιου άλλου που αντικρύζει ένα θέαμα μοναδικό για εκεινον ή... ή... ή....

Στόχος λοιπόν είναι να γεμίσει το κενό.

Στην καρδιά μας...

Στο μυαλό μας...

Στο κρεββάτι μας...

Στη ματιά μας...

Στο πορτοφόλι μας...

Στο στομάχι μας...

...ή οπουδήποτε αλλού μπορεί να βρίσκεται αυτό.

Ιδανικά γεμίζει όταν βρούμε το σωστό κομμάτι που λείπει από κάποιο σημείο του παζλ. Αλλιώς είναι στο χέρι μας αν θα επιλέξουμε να το καλύψουμε με κάποιο άλλο που δεν ταιριάζει ή θα το αφήσουμε ως έχει...

Υ.Γ.

Υπάρχει και αυτή η ιστορία που δείχνει το παραπάνω βίντεο για τα κενά που προσπαθούμε να καλύψουμε.