Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

Χριστούγεννα στο παρακάτι



Ένας φίλος έγραψε προχθές στο μπλογκ του ότι κατάλαβε πως κανείς δεν το διαβάζει.

Εγώ πάλι το ήξερα από την αρχή, αλλά ποτέ μου δεν είχα ως στόχο να με ακούσει κάποιος, αλλά να πω αυτά που σκέφτομαι.

Σε λίγη ώρα λοιπόν έχουμε Χριστούγεννα.

Σήμερα δεν ήπια αρκετά για να τα περάσω χουχουλιασμένος στο κρεβάτι, προσπαθώντας να ξεπεράσω το hangover, αλλά δεν βλέπω να απέχει και πολύ αυτή η εικόνα από την αυριανή μου ημέρα (εκτός από το hangover φυσικά).

Έχω αντιληφθεί ότι μεγαλώνω. Και αυτό το καταλαβαίνω όχι κοιτάζοντας στον καθρέφτη, εκεί είναι ακόμα ο παραμυθάς, αλλά βλέποντας τους κοντινούς ανθρώπους γύρω μου.

Αλλάζουν τρόπο ζωής.
Περιορίζονται.
Προσαρμόζονται σε νέες συνήθειες.

Κάθε χρόνο μου φαίνεται όλο και πιο μακρινή η εποχή που η ενδεχόμενη έξοδος μου ήταν απλά ένα τηλέφωνο υπόθεση.

Τώρα χρειάζεται κάτι παραπάνω.
Διαπραγμάτευση.

Τι ώρα θα βγούμε, τι ώρα θα γυρίσουμε, πού θα πάμε, ποιοι θα είναι μαζί.
Το ξέρω ότι οι υποχρεώσεις αυξάνουν για όλους, και σίγουρα ο λάθος στη συγκεκριμένη περίπτωση είμαι εγώ.
Αλλά δεν μου είναι εύκολο να σταματήσω.

Κάποιοι φίλοι μου λένε ότι δε χάνω ευκαιρία να βγω έξω.
Μάλλον δε χάνω ευκαιρία να ζήσω πιθανές στιγμές.

Αυτό είχα πάντα στο μυαλό όταν μου έλεγε παλιότερα κάποιος φίλος να βγούμε και ήμουν στο ντεμί.
"Και αν είναι κάτι ξεχωριστό...".

Για να μη χάσω λοιπόν αυτό το ξεχωριστό, έβγαινα και προσπαθώ να βγάινω, όσο περισσότερο μπορώ.

Αν και αυτές τις μέρες υπάρχει τριγύρω μου κάτι που δεν με ενθουσιάζει ιδιαίτερα και αυτό είναι το "βγαίνουμε γιατί πρέπει".

Όπως και να'χει και χωρίς να μπορώ να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα για ποιο λόγο έγραψα απόψε, καλές γιορτές να έχουμε και με το καλό να μας μπει το νέο έτος.


Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

ΟΑΣΘ + Δημαρχεία = Συμμαχία (με ολίγον από ποδήλατο στην πόλη...)



Τις τελευταίες μέρες παρατήρησα ορισμένα πράγματα στην πόλη που με έκαναν έξαλλο.

Πρώτα απ'όλα ο αγαπημένος ΟΑΣΘ λόγω της ποιοτικής αναβάθμισης των υπηρεσιών που προσφέρει στις μετακινήσεις των κατοίκων αυτής της πόλης, αύξησε τις τιμές των εισιτηρίων του από 25% έως 33% (!!!!).

Έτσι σκέφτηκα και εγώ ότι από τη στιγμή που για να κατέβω στο κέντρο με το λεωφορείο και να επιστρέψω χρειάζομαι περίπου 2,5 €, είναι οικονομικότερο να πάρω το αυτοκίνητο (ίσως και οικολογικότερο, μιας και θεωρώ ότι ένα λεωφορείο του ΟΑΣΘ με το ντουμάνι που βγάζει, δημιουργεί περισσότερους ρύπους, απ'ότι η κυκλοφορία 20 αυτοκινήτων της τελευταίας δεκαετίας..) και να παρκάρω στα γνωστά στενά στις 2 άκρες του κέντρου.



Αμ δε!!!!

Παράλληλα με την άυξηση της τιμής των εισιτηρίων, έβγαλε στο σεργιάνι ο δήμαρχος της καρδιάς των Θεσσαλονικέων τα παιδιά με τα μπλοκάκια (Δημοτικοί Αστυνόμοι δεν μπορούν να χαρακτηριστούν μιας και δεν αστυνομεύουν τίποτα, παρά μόνο κόβουν κλήσεις). Εκτός του ότι θεωρώ εξωφρενικό το γεγονός ότι τόσα χρόνια αφαιρούν θέσεις δωρεάν στάθμευσης στο κέντρο και τις μετατρέπουν σε μια επιχείρηση που το μόνο που καταφέρνουν είναι να φέρνουν μερικές εκατοντάδες πολίτες στα όρια τους, οι οποίοι προκειμένου να μετακινηθούν και να σταθμεύσουν στο κέντρο, αποφεύγοντας τον οικτρό ΟΑΣΘ, πρέπει να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, μας πλασάρουν τον παπά ότι δημιουργούν θέσεις εργασίας, προσλαμβάνοντας ανθρώπους για να κόβουν κλήσεις (γιατί ντρέποντε να τους πουν με το όνομα τους, δηλαδή εισπράκτορες, δεν μπορώ να καταλάβω..).

Το να σε γράψουν, επειδή:
  • έχεις διπλοπαρκάρει, 
  • πάρκαρες στη λεωφορειολωρίδα, 
  • παρκαρες σε σημείο που απαγορεύται η στάθμευση, 
  • πάρκαρες σε θέση για ΑΜΕΑ
  • πάρκαρες πάνω σε διάβαση,
το καταλαβαίνω.

Όμως δεν μπορώ να δεχτώ να σε γράψουν σε θέση "ελεγχόμενης στάθμευσης". Ο συγκεκριμένος χώρος είναι δημόσιος ο οποίος έχει καταληφθεί ετσιθελικά από το δήμο προκειμένου να μετατραπεί και αυτός σε μια επιχείρηση εις βάρος των πολιτών.

Και η τελευταία μόδα με την καραμέλα για να κυκλοφορούμε στην πόλη με το ποδήλατο, μάλλον πρέπει να απευθύνεται σε παιδάκια που δεν έχουν κυκλοφορήσει ποτέ στο κέντρο αυτής της πόλης.

Οι ποδηλάτες είναι οι πιο επικίνδυνοι οδηγοί σε αυτήν την πόλη. Στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν λαμβάνουν κανένα μέτρο ασφαλείας για την δική τους προστασία (κράνος κλπ.), αγνοούν επιδεικτικά τα σήματα (δεν υπάρχει μονόδρομος για αυτούς, το STOP είναι προφανώς μια εικαστική παρέμβαση στην πόλη...), περνούν με κόκκινο φανάρι, στην καλύτερη των περιπτώσεων απλά ρίχνοντας μια ματιά δεξιά - αριστερά, και οι πεζοί για αυτούς είναι σαν να μην υπάρχουν. Έχω την αίσθηση ορισμένες φορές, ότι ο ποδηλάτης σε αυτή την πόλη ανεβάνει στο ποδήλατο του και ο μόνος λόγος για να σταματήσει είναι να έχει φτάσει στον προορισμό του.

Δε λέω, ο σεβασμός προς αυτούς από τα υπόλοιπα μέσα μεταφοράς στην πόλη δεν είναι ο πρέπων, αλλά όποιος έχει οδηγήσει αυτοκίνητο εύκολα αντιλαμβάνεται πόσο δύκολο είναι να αντιληφθείς τη μετακίνηση τους ανάμεσα στα αυτοκίνητα, η παραμικρή επαφή με τα οποία μπορεί να τους ρίξει και να τους τραυματίσει, μιας και όπως είπα προηγουμένως δεν λαμβάνουν κανένα μέτρο για την προστασία τους.

Κλείνοντας με το παραλλήρημα θα ήθελα να ευχαριστήσω το δήμαρχο της πόλης της Θεσσαλονίκης, γιατί χάρη στα παιδιά με τα μπλοκάκια, σήμερα περπάτησα περισσότερα από 4 χλμ. Αν το συνεχίσω μερικές εβδομάδες ακόμα, θα είμαι έτοιμος για τον Νυχτερινό ημι-ημί-ημίΜαραθώνιο (πάνω από 5χλμ. θα χρειαστεί να τρέχει και ο γιατρός δίπλα).

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Vacances seul


Λίγο οι δεσμευσεις (επαγγελματικες, προσωπικές...) καποιων φιλων, λιγο η οικονομική στενοτητα κάποιων άλλων, λιγο το γεγονος οτι ειχα μπουχτησει ψυχολογικα ολη τη χρονιά με τις δουλειές (μια χαρα ηταν η χρονια μου, δεν παραπονιέμαι), αποφασισα να παω ολιγοήμερες διακοπές μονος μου.

Μετά απο ανωριμη σκεψη αποφάσισα να βρω ενα οργανωμένο κάμπινγκ (εκτός Χαλκιδικής..) και να γίνω για πρωτη φορά στα 35 μου κατασκηνωτης!

Εντοπισα λοιπόν ενα κάμπινγκ που μου αρεσε απο αποψη τοποθεσιας και σχολίων στο ίντερνετ και κατηφορισα για το Παπά Νερό στον Αϊ Γιάννη στο Πήλιο.



Προμηθευτηκα σκηνη, υποστρώματα, στρώμα, sleeping bag, πηρα το αυτοκινητακι μου και κατηφόρισα για μια πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα.

Να ξεκαθαρίσω ότι γενικως ήμουν αρνητικός στην ιδέα του κάμπινγκ χωρις προφανή λογο.

Η διαδρομή Θεσσαλονίκη - Παπα Νερό ειναι ατέλειωτη και το GPS με έκανε μερικες βόλτες μεχρι να βγω απο τύχη στο κάμπινγκ, δικαιώνοντας φιλο ο οποίος τα βρίζει συνεχώς!

Εκτος απο ατέλειωτη ειναι ομως και μαγευτική στο δύσκολο κομματι της που περιλαμβάνει ανάβαση και κατάβαση του Πηλίου.

Ειχα έρθει ξανα μια βολτα στο Πήλιο μικρος, οποτε η ανάμνηση ηταν αρκετά μακρινή και θολή.

Πολλές στροφές που θυμίζουν ειδική διαδρομή WRC, αλλά και απιστευτη βλάστηση, σε συνδυασμό με τους ομορφους παραδοσιακούς οικισμούς κάνουν αυτη την ομολογουμένως δυσκολη διαδρομη καθε αλλο παρα κουραστική και σε αναγκάζουν να προσπαθείς να βρεις σημεία για να σταματησεις και να απαθανατίσεις το τοπίο τραβώντας και μερικές selfies στην περίπτωση μου.
Η σκηνη στήθηκε εύκολα, το στρωμα δεν με ταλαιπώρησε ιδιαίτερα και η παραλια που βρίσκεται διπλα στο κάμπινγκ ειναι πολυ καλύτερη απο ότι φαίνεται.

Λόγω της περιόδου που πήγα, το κάμπινγκ δεν είχε πάρα πολύ κόσμο, αλλά αυτό δεν ήταν απαραίτητα αρνητικό, αν σκεφτεί κανείς ότι ο χώρος που κατασκηνώνεις δεν είναι χωροθετημένος με κίνδυνο τις μέρες αιχμής να υπάρχει περίπτωση να στήνει ο ένας πάνω στον άλλο..

Μετά από τρία βράδια παραμονής στο κάμπινγκ, με το τελευταίο μάλιστα να είναι επεισοδιακό λόγω μπόρας, πήρα το δρόμο της επιστροφής, έχοντας στο σακίδιο μου μια πολυ όμορφη εμπειρία και αποδεινύοντας στον εαυτό μου κυρίως ότι τελικά ίσως τα όρια μου είναι λίγο πιο πέρα απ'ότι τα υπολόγιζα...

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

Ένα στα γρήγορα



Μου αρέσει, δε μου αρέσει, ζούμε στην εποχή της ταχύτητας.

Η αλήθεια είναι πως δε μου αρέσει.

Όλα γρήγορα, όλα πρόχειρα, όλα στο πόδι.

Δεν είμαι σίγουρος ότι ευθύνεται η έλλειψη χρόνου γι'αυτό.

Τέλος πάντων, αλλού το πάω.

Ο χρόνος περνάει γρήγορα και αντιλαμβάνομαι ότι αν δεν αρχίσω να προγραμματίζω κάποια πράγματα τότε ο καιρός θα περνάει και θα αρχίσω να μην έχω αποτυπωμένες στον καμβά τις στιγμές που θα ήθελα.

Πρόσφατα, προγραμμάτισα και πραγματοποίησα μια κάθοδο στο κλείνον άστυ. Ο προγραμματισμός είχε γίνει δύο μήνες πριν!!! Η σκέψη υλοποιήθηκε μάλλον γιατί δεσμεύτηκα στον εαυτό μου να το κάνω και το απότελεσμα με δικαίωσε.

Έτσι λέω να λειτουργήσω αυτό το καλοκαίρι.

Να σκέφτομαι λιγότερο και να πράττω περισσότερο.

Να πράττω γρήγορα.

Και όποιος θέλει ακολουθεί...

Άντε και καλό καλοκαίρι να'χουμε.

Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Ο φίλος μου ο Κριστιάν



Απόψε θα σας μιλήσω για το φίλο μου τον Κριστιάν.

Εδώ και περίπου ένα χρόνο, παίζω κιθάρα και τραγουδάω στο ταβερνάκι κάτι φίλων.

Τον τελευταίο καιρό περνάει ένα μικρό αγοράκι και πουλάει χαρτομάντηλα.

Δεν είναι ένα συνηθισμένο παιδί των δρόμων.

Πάντα καθαρό, πάντα προσεγμένο, πάντα ευγενικό και πάντα χαμογελαστό.

Αυτό το χαμόγελο μεγάλωνε κάθε φορά που με κοιτούσε.

Την τελευταία φορά που πέρασε, και ενώ έπαιζα ένα τραγούδι, τον παρατήρησα που γελούσε πάλι καθώς με κοιτούσε να παίζω. Μόλις τελείωσα το τραγούδι που έπαιζα τον ρώτησα γιατί γελάει.

Μου απάντησε "γιατί παίζεις και τραγουδάς", και αμέσως μετά με ρώτησε:"θα φτιάξεις και άλλο τραγούδι τώρα;"

Κατάλαβα ότι του άρεσε αυτό που έβλεπε και άκουγε και του είπαμε με το φίλο μου το Γιώργο, που έχει το μαγαζί, να καθίσει και να ακούσει ένα τραγούδι ακόμα. Αυτός επαναλάμβανε συνεχώς ότι δεν μπορεί και ότι πρέπει να φύγει. Με τα πολλά τον πείσαμε και έμεινε για ένα τραγούδι.

Το βλέμμα του όσο έπαιζα ήταν συνεχώς μια σε μένα και μία έξω από το μαγαζί, όπου προφανώς κάποιος τον περίμενε.

Μόλις τέλειωσα, είπε "ευχαριστώ", ευγενικά και έφυγε.

Δεν ξέρω τι ευκαιρίες μπορεί να έχει στη ζωή του ο Κριστιάν.

Δεν ξέρω γιατί σε αυτή τη γαμοκοινωνία, παιδιά μικρότερα από 10 χρονών, θα πρέπει να γυρίζουν στους δρόμους το σαββατόβραδο για να πουλήσουν χαρτομάντηλα και να μαζέψουν τα προς το ζην των γονιών τους ή αυτών που έχουν τέλος πάντων την ευθύνη τους.

Μάλλον είναι υποκριτικό να θυμώνουμε με μια κατάσταση που την έχουμε μπροστά στα μάτια μας, αλλά αισθανόμαστε τόσο αδύναμοι να κάνουμε το παραμικρό για να την αλλάξουμε.

Γι'αυτό λοιπόν δεν θα θυμώσω με κανέναν άλλο.

Θα θυμώσω με εμένα.

Με εμένα που κοντεύω 35 χρονών και αισθάνομαι πολύ μικρός για να βοηθήσω ακόμα και ένα 10χρονο παιδάκι. Ίσως να του κάνω λίγο πιο ευχάριστα τα σαββατόβραδα. Αλλά αυτό το παιδί πρέπει να έχει κάτι περισσότερο από ένα 5λεπτο σε μια ακατάλληλη ώρα, και σε ένα ακατάλληλο μερος για αυτό.

Σήμερα συζητιέται στη βουλή ένα πολυνομοσχέδιο και μάλωναν τα βουβάλια. Πάλι τα βατράχια θα την πληρώσουν.

Ο Κριστιάν θα έρθει και την άλλη εβδομάδα. Θα προσπαθήσει να πουλήσει μερικά πακέτα χαρτομάντηλα και παράλληλα θα με ακούει και θα γελάει.

Ένα γέλιο που δεν το αξίζουμε...

Καλή μας νύχτα...

Σάββατο 8 Μαρτίου 2014

Είμαι ένας άλλος..



Αφορμή για αυτή την αναρτηση είναι η ομότιτλη παράσταση που παρακολούθησα την Κυριακή το βράδυ.

Μικρή σε διάρκεια, αλλά με τόσα συμπυκνωμένα νοήματα.

Κεντρικό νόημα: η αμφισβήτηση όλων όσων μας μαθαίνουν, όλων αυτών που θεωρεί ο πρωταγωνιστής ότι του στερούν τη ελευθερία του. Και εν τέλει η διαπίστωση ότι σπάζοντας όλους αυτούς τους φραγμούς, ξεπερνώντας όλα αυτά τα πρέπει και τους ενδοιασμούς, βλέπουμε πως είμαστε ένας άλλος άνθρωπος από αυτόν που ήξεραν οι γύρω μας, ή ακόμα και από αυτόν που ξέραμε εμείς οι ίδιοι.


Τα δύο τραγούδια που περιέχονται μέσα σε αυτό το ποστ, αναφέρονται στο πόσο λίγο μας ξέρουν οι γύρω μας. Στην εικόνα που έχουν φτιάξει για εμάς, που μπορεί να μην έχει καμία σχέση με αυτό που είμαστε, με αυτό που μπορούμε. Ίσως φταίμε και εμείς για αυτό. Παλαιότερα είχα γράψει για έναν καθρέφτη που βάζουμε μπροστά μας για να βλέπουν οι άλλοι αυτό ακριβώς που θέλουν από εμάς, άσχετα αν δεν είμαστε εμείς αυτό που βλέπουν τελικά, προκειμένου να είμαστε αρεστοί και να μην τους φέρνουμε σε δύσκολη θέση. "Μόνο που κάπου κατά βάθος όποιος με ξέρει κάνει λάθος..." που λέει και η αοιδός.

Είναι Σάββατο βράδυ. 
Βρέχει. 
Είμαι σκουριασμένος. 
Πρέπει να πάω για δουλειά.
Συγνώμη.
Ίσως τελικά να είμαι αυτός που ξέρετε.
Ίσως να μην είμαι ένας άλλος, όπως νόμιζα.
Καληνύχτα σας...

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

Περί έρωτος

Έχω αρχίσει να παρατηρώ πολύ έντονα τώρα τελευταία τον έρωτα ή την αναζήτηση για τον έρωτα γύρω μου.

Έχει τόσες εκφάνσεις αυτό το βάσανο που δεν φτάνουν τόμοι για να το περιγράψεις, πόσο μάλλον μια ανάρτηση σε ένα μπλογκ. Και από την άλλη οι περισσότερες από αυτές δεν είναι εύκολο να περιγραφούν και να ερμηνευτούν.

Η αναζήτηση του έρωτα, της "μίας και μοναδικής", του "ιππότη στο άσπρο άλογο", ή, στην πιο απλη του μορφή, του ανθρώπου που απλά θα σε "γεμίζει", δεν είναι εύκολη υπόθεση, τουλάχιστον όχι για όλους. Για όσους δεν έχουν βρει, όμως, τον έρωτα, η συνάντηση μαζί του είναι ευσεβής πόθος.

Μάλλον έχω επηρεαστεί από αυτά που διαβάζω και βλέπω γύρω μου σε κοντινούς μου ανθρώπους και γράφω όλα τα παραπάνω.

Όπως και να'χει για έναν άνθρωπο που δεν είναι λάτρης των ταξιδιών, τα ταξίδια της καρδιάς είναι τα πιο ελκυστικά.