Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

Facebook τέλος!!!

Σε λίγες μέρες μας αποχαιρετά το 2009. Πολλά και διάφορα έγιναν κατά τη διάρκεια της χρονιάς αλλά ένα έχει σημασία για μένα: Facebook τέλος!!!

Μάλλον άργησα να προχωρήσω σε αυτή την κίνηση. Αν υπολογίσω πόσες ώρες χαράμισα μέσα σε αυτή τη σελίδα θα πρέπει να έχω χάσει μερικούς μήνες από τη ζωή μου. Η ζωή είναι αλλού όπως έλεγε και κάποιος άλλος ψαγμένος. Το πού είναι θέμα του καθενός από εμάς να το ανακαλύψει. Για άλλους ίσως να είναι και στο facebook. Για εμένα όχι πια.


Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

Caveman


Αν και δεν θεωρώ τον εαυτό μου θεατρόφιλο, είπα να πάω χθες να παρακολουθήσω μια παράσταση. Αυτή δεν ήταν άλλη από τον περίφημο Caveman που φέτος τον ενσαρκώνει ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης.

Οι εντυπώσεις μου από την παράσταση ήταν θετικότατες, αν και είχα την αίσθηση ότι "Τσιβιλίκιζε" λίγο ο φίλτατος Βλαδίμηρος. Άμεσος λόγος, έξυπνα παραδείγματα στα οποία αρκετοί είδαν τους εαυτούς τους μέσα σε αυτά και εντέλει αρκετό γέλιο.
Η παράσταση πραγματεύεται τις σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα και τη δυσκολία στην επικοινωνία ανάμεσα τους.

Το ότι είναι μια πολύ ωραία παράσταση αποδυκνείεται από το γεγονός ότι παρόλο που επρόκειται για ένα μονόλογο, δεν κουράζει καθόλου και σου αφήνει στο τέλος ένα ευχάριστο συναίσθημα. Εκτός και αν ανήκεις στους ιδιαίτερα απαιτητικούς, οποτε μπορεί να τη βρεις και βαρετή...

Και για να μην αδικήσω και τον πρωταγωνιστή με το πρώτο μου σχόλιο, ένας από τους λόγους που θεωρώ ότι είναι μια πολύ καλή παράσταση είναι και η ερμηνεία του Βλαδίμηρου Κυριακίδη ο οποίος κατάφερε να μας κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον επί 2 ώρες και να μας χαρίσει ένα ευχάριστο βράδυ Παρασκευής με την αμεσότητα του.

Εν τέλει σε βάζει να σκεφτείς κατά πόσο είσαι και εσύ ένας Caveman.

Υ.Γ.1 Δεν ξέρω αν είναι λόγω του ότι έκλεισα τα 30 αλλά παρατηρώ μία μεταστροφή μου στα είδη διασκέδασης. Μάλλον κάποια απωθημένα παλαιότερων ετών βγάζω.

Υ.Γ.2 Επόμενη παράσταση: "Εχθροί εξ αίματος" και βλέπουμε, γιατί ο χειμώνας ο πολιτιστικός χειμώνας προβλέπεται μακρύς...

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

30


Τα 30 είναι περίεργη ηλικία. Τα έκλεισα πριν από περίπου 3 μήνες. Άλλοι το παίρνουν ελαφρά, άλλοι το παίρνουν βαρέως και άλλοι αδιαφορούν τελείως.

Είναι σύνηθες να μπαίνουμε στο τριπάκι των εξής ερωτήσεων:
Πόσα πράγματα πρέπει να έχει κάνει κάποιος μέχρι να κλείσει τα 30;
Τι πρέπει να έχει αποκτήσει μέχρι αυτή την ηλικία;
Τι εμπειρίες πρέπει να έχει;
Και άλλες παρόμοιες.

Κάπου εκεί σε πιάνει το άγχος.
Αν είσαι άντρας σκέφτεσαι ότι πρέπει να βρεις άμεσα μια σταθερή δουλεία, αν είσαι γυναίκα ότι πρέπει να κάνεις άμεσα οικογένεια και παιδιά.

Ο κόσμος μας είναι γεμάτος στερεότυπα τα οποία καθοδηγούν τη ζωή μας. Οι περισσότεροι είμαστε θύματα των "πρέπει", τα οποία πολλές φορές τα συγχέουμαι με τα "θέλω".

Ένα τέτοιο στερεότυπο είναι και η ηλικία. Η οποία εντέλει δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας αριθμός.

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009

W. Vs. Frost/Nixon

Είχα δει την ταινία W. στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η ταινία Frost/Nixon ήταν αυτή με την οποία έκλεισε το Φεστιβάλ και την είδα σήμερα. Όλιβερ Στόουν από τη μία (W. ), Ρον Χάουαρντ από την άλλη(Frost/Nixon).

Κατά την ταπεινή μου άποψη δεν τίθεται θέμα σύγκρισης των δύο σκηνοθετών καθώς η φιλμογραφία του δεύτερου είναι μακράν καλύτερη, αλλά ας επικεντρωθώ στις 2 αυτές ταινίες.

Το W. καταπιάνεται με στιγμιότυπα από τη ζωή του, για λίγο ακόμη, "πλανητάρχη" Τζόρτζ Μπους Jr. Όταν έμαθα ότι θα προβληθεί η ταινία στο φεστιβάλ ενθουσιάστηκα και ήθελα να τη δω οπωσδήποτε. Ακούγοντας και την εισαγωγή του σκηνοθέτη πριν από την ταινία, κατά τη διάρκεια της βράβευσης του με τον, πολύπαθο, "Χρυσό Αλέξανδρο", οι προσδοκίες μου ανέβηκαν. Κάπου εκεί άρχισε η ταινία. Αν μπορούσε να κατέβει ξανά στις εκλογές ο Μπους θα νόμιζα ότι ήταν ταινία της προεκλογικής του καμπάνιας. Αλλά ήταν κάτι πολύ χειρότερο. Ήταν η πλήρης απενοχοποίηση του. Τον παρουσίαζε ως ένα άβουλο ον, το οποίο παρασύρθηκε από κακούς συμβουλάτορες (από τον "σατανικό" Τσέινι). Έναν άνθρωπο που για όσα έκανε εμφανιζόταν ότι ο ίδιος πίστευε ότι θα οφελούσαν το κοινωνικό σύνολο. Ότι βοηθούσε στην εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στο Ιράκ κ.α. Τον κορόιδεψαν, σύμφωνα με την ταινία, για τα πυρηνικά στο Ιράκ. Και είχε και ψυχολογικά προβλήματα από την απόρριψη του πατέρα του. Άλλον Μπους μας παρουσίασε στην εισαγωγή του ο Όλιβερ Στόουν και άλλον στην ταινία. Στο Q. & A. (Questions and Answers) που ακολούθησε είπε, (απ'ότι έμαθα γιατί δεν άντεχα να μείνω και να το παρακολουθήσω), μία από τα ίδια με την εισαγωγή. Περιττό να πω ότι όσοι παρακολούθησαν την ταινία και δεν έμειναν στη "λάμψη" του χολυγουντιανού αστέρα έφυγαν απογοητευμένοι από αυτό που παρακολούθησαν.


Από την άλλη, το Frost/Nixon πραγματεύεται μια αληθινή ιστορία. Τη συνέντευξη που έδωσε ο μόλις παραιτηθείς εκείνη την περίοδο Ρίτσαρντ Νίξον, σε έναν περισσότερο ψυχαγωγό παρά δημοσιογράφο, τον Ντέιβιντ Φροστ. Περιγράφει όλο το χρονικό από τις διαπραγματεύσεις για την επίτευξη της συμφωνίας για τη συνέντευξη, την όλη προετοιμασία των δύο πλευρών για αυτήν, την ίδια τη συνέντευξη, μέχρι εν τέλει τα αποτελέσματα και τον αντίκτυπο που είχε αυτή. Ο Χάουαρντ δεν χαϊδεύει αυτιά, δεν ωραιοποιεί καταστάσεις.

Δύο ταινίες που η θεματολογία τους δεν απέχει και πολύ. Δύο πολιτικοί με πάρα πολλά κοινά. Από πολλους χαρακτηρίζονται οι 2 χειρότεροι πρόεδροι στην ιστορία των ΗΠΑ. Δύο, όμως πολύ διαφορετικές προσεγγίσεις από τους δύο σκηνοθέτες.

Προσωπικά θα σας συμβούλευα να μη δείτε το W. . Δεν θα είναι τίποτα απ'όλα όσα περιμένετε. Όσο για το Frost/Nixon δεν είναι καμία επική ταινία αλλά δεν είναι και χάσιμο χρόνου.