Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Ο φίλος μου ο Κριστιάν



Απόψε θα σας μιλήσω για το φίλο μου τον Κριστιάν.

Εδώ και περίπου ένα χρόνο, παίζω κιθάρα και τραγουδάω στο ταβερνάκι κάτι φίλων.

Τον τελευταίο καιρό περνάει ένα μικρό αγοράκι και πουλάει χαρτομάντηλα.

Δεν είναι ένα συνηθισμένο παιδί των δρόμων.

Πάντα καθαρό, πάντα προσεγμένο, πάντα ευγενικό και πάντα χαμογελαστό.

Αυτό το χαμόγελο μεγάλωνε κάθε φορά που με κοιτούσε.

Την τελευταία φορά που πέρασε, και ενώ έπαιζα ένα τραγούδι, τον παρατήρησα που γελούσε πάλι καθώς με κοιτούσε να παίζω. Μόλις τελείωσα το τραγούδι που έπαιζα τον ρώτησα γιατί γελάει.

Μου απάντησε "γιατί παίζεις και τραγουδάς", και αμέσως μετά με ρώτησε:"θα φτιάξεις και άλλο τραγούδι τώρα;"

Κατάλαβα ότι του άρεσε αυτό που έβλεπε και άκουγε και του είπαμε με το φίλο μου το Γιώργο, που έχει το μαγαζί, να καθίσει και να ακούσει ένα τραγούδι ακόμα. Αυτός επαναλάμβανε συνεχώς ότι δεν μπορεί και ότι πρέπει να φύγει. Με τα πολλά τον πείσαμε και έμεινε για ένα τραγούδι.

Το βλέμμα του όσο έπαιζα ήταν συνεχώς μια σε μένα και μία έξω από το μαγαζί, όπου προφανώς κάποιος τον περίμενε.

Μόλις τέλειωσα, είπε "ευχαριστώ", ευγενικά και έφυγε.

Δεν ξέρω τι ευκαιρίες μπορεί να έχει στη ζωή του ο Κριστιάν.

Δεν ξέρω γιατί σε αυτή τη γαμοκοινωνία, παιδιά μικρότερα από 10 χρονών, θα πρέπει να γυρίζουν στους δρόμους το σαββατόβραδο για να πουλήσουν χαρτομάντηλα και να μαζέψουν τα προς το ζην των γονιών τους ή αυτών που έχουν τέλος πάντων την ευθύνη τους.

Μάλλον είναι υποκριτικό να θυμώνουμε με μια κατάσταση που την έχουμε μπροστά στα μάτια μας, αλλά αισθανόμαστε τόσο αδύναμοι να κάνουμε το παραμικρό για να την αλλάξουμε.

Γι'αυτό λοιπόν δεν θα θυμώσω με κανέναν άλλο.

Θα θυμώσω με εμένα.

Με εμένα που κοντεύω 35 χρονών και αισθάνομαι πολύ μικρός για να βοηθήσω ακόμα και ένα 10χρονο παιδάκι. Ίσως να του κάνω λίγο πιο ευχάριστα τα σαββατόβραδα. Αλλά αυτό το παιδί πρέπει να έχει κάτι περισσότερο από ένα 5λεπτο σε μια ακατάλληλη ώρα, και σε ένα ακατάλληλο μερος για αυτό.

Σήμερα συζητιέται στη βουλή ένα πολυνομοσχέδιο και μάλωναν τα βουβάλια. Πάλι τα βατράχια θα την πληρώσουν.

Ο Κριστιάν θα έρθει και την άλλη εβδομάδα. Θα προσπαθήσει να πουλήσει μερικά πακέτα χαρτομάντηλα και παράλληλα θα με ακούει και θα γελάει.

Ένα γέλιο που δεν το αξίζουμε...

Καλή μας νύχτα...

Σάββατο 8 Μαρτίου 2014

Είμαι ένας άλλος..



Αφορμή για αυτή την αναρτηση είναι η ομότιτλη παράσταση που παρακολούθησα την Κυριακή το βράδυ.

Μικρή σε διάρκεια, αλλά με τόσα συμπυκνωμένα νοήματα.

Κεντρικό νόημα: η αμφισβήτηση όλων όσων μας μαθαίνουν, όλων αυτών που θεωρεί ο πρωταγωνιστής ότι του στερούν τη ελευθερία του. Και εν τέλει η διαπίστωση ότι σπάζοντας όλους αυτούς τους φραγμούς, ξεπερνώντας όλα αυτά τα πρέπει και τους ενδοιασμούς, βλέπουμε πως είμαστε ένας άλλος άνθρωπος από αυτόν που ήξεραν οι γύρω μας, ή ακόμα και από αυτόν που ξέραμε εμείς οι ίδιοι.


Τα δύο τραγούδια που περιέχονται μέσα σε αυτό το ποστ, αναφέρονται στο πόσο λίγο μας ξέρουν οι γύρω μας. Στην εικόνα που έχουν φτιάξει για εμάς, που μπορεί να μην έχει καμία σχέση με αυτό που είμαστε, με αυτό που μπορούμε. Ίσως φταίμε και εμείς για αυτό. Παλαιότερα είχα γράψει για έναν καθρέφτη που βάζουμε μπροστά μας για να βλέπουν οι άλλοι αυτό ακριβώς που θέλουν από εμάς, άσχετα αν δεν είμαστε εμείς αυτό που βλέπουν τελικά, προκειμένου να είμαστε αρεστοί και να μην τους φέρνουμε σε δύσκολη θέση. "Μόνο που κάπου κατά βάθος όποιος με ξέρει κάνει λάθος..." που λέει και η αοιδός.

Είναι Σάββατο βράδυ. 
Βρέχει. 
Είμαι σκουριασμένος. 
Πρέπει να πάω για δουλειά.
Συγνώμη.
Ίσως τελικά να είμαι αυτός που ξέρετε.
Ίσως να μην είμαι ένας άλλος, όπως νόμιζα.
Καληνύχτα σας...