Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

Το παίρνεις πίσω;

Πολλές φορές σκέφτομαι για ποια πράγματα αξίζει να μετανιώνω. Συνήθιζα να λέω ότι μετανιώνω για όσα δεν έκανα και όχι για αυτά που έχω κάνει. 

Είναι κάποιες άλλες φορές όμως, που σκέφτομαι λόγια που έχω πει ή πράξεις που έχω κάνει, οι οποίες μου δημιουργούν την αίσθηση ότι έχουν αλλάξει κάποιες ισορροπίες που είχα με κάποιους ανθρώπους. Δεν μιλάω για λόγια ή πράξεις που μπορεί να έχουν προσβάλει ή βλάψει κάποιον. 
Αυτό που εννοώ είναι όταν έχεις τη διάθεση να χαρίσεις ότι ομορφότερο διαθέτεις σε έναν άνθρωπο, με λόγια, με πράξεις, ή και εγώ δεν ξέρω με ποιον άλλον τρόπο. Τα έχεις όλα στο μυαλό σου. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς εύκολα να κρυφτείς. Αλλά όταν φτάνει το σημείο να πεις με λόγια αυτό που νιώθεις, όλα είναι λάθος. Όλα, εκτός από τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου.


Για να το εντάξω σε ένα παραμύθι όλο αυτό θα αναφερθώ σε κάτι που σκεφτόμουν σήμερα. Υπαρχουν άνθρωποι που σου κάνουν αμέσως "κλικ". Είναι το κεραυνοβόλο, όπως το λένε. Και υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που σε κερδίζουν με το πέρασμα του χρόνου, με την τριβή μαζί τους. 

Αν ο κάθε άνθρωπος είναι ένα βουνό και το να τον ερωτευτείς η κορυφή του, τότε στην περίπτωση του κεραυνοβόλου, έχω την αίσθηση οτι μοιάζει σαν να σε πέταξαν κατευθείαν σε αυτήν από ένα αεροπλάνο. Βλέπεις τη θέα, ενθουσιάζεσαι στην αρχή, αλλά κάπου αρχίζεις να βαριέσαι γιατί ίσως η εντύπωση που σου δημιουργηθηκε εξ αρχής δεν αντικατοπτρίζει απόλυτα την πραγματικότητα.

Στη δεύτερη περίπτωση είναι σαν να ανεβαίνεις το βουνό σιγά σιγά. Γνωρίζεις κάθε γωνιά του. Κάθε απόκρυμνη πλαγιά στην οποία πρέπει να σκαρφαλώσεις για να κερδίσεις τη μυρωδιά ενός σπάνιου λουλουδιού, κάθε ξέφωτο στο οποίο θα καθίσεις να ξαποστάσεις. Το περπατάς, το χαίρεσαι στις λιακάδες του, δεν το εγκαταλείπεις στις συνεφιές του. 

Κάποια στιγμή βλέπεις την κορυφή. Δεν έχω ανέβει ποτέ σε κορυφή βουνού, αλλά έχω ακούσει για το ρίγος που σε πιάνει όταν αντιλαμβάνεσαι ότι την πλησιάζεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ίσως φοβάσαι ότι δεν υπάρχει θέση για εσένα σε αυτήν την κορυφή και ότι μπορεί να είναι καλύτερα να συνεχίσεις να απολαμβάνεις το υπόλοιπο βουνό, που σου δίνει ήδη μεγάλη ικανοποίηση. Απ' τη στιγμή όμως που αντικρίσεις την κορυφή, δεν σε ενδιαφέρει τίποτα άλλο απ' το να την κατακτήσεις. Φτάνοντας στην κορυφή αν είσαι τυχερός, το βουνό μετατρέπεται σε ένα μαγικό τόπο, μέρος της μαγείας του οποίου γίνεσαι και εσύ. Αν δεν ανήκεις στην παραπάνω περίπτωση τότε ίσως να νιώσεις μια παγωνιά. Παίρνεις την κατηφόρα και τίποτα δεν μοιάζει ίδιο με αυτό που είχες γνωρίσει ανεβαίνοντας. Και αναρωτιέσαι αν μπορείς να το πάρεις πίσω. Αν υπάρχει περίπτωση να ξεχαστεί ότι έφτασες στην κορυφή. 

Δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοια περίπτωση, αλλά μετά από σκέψη κατέληξα ότι δεν θα ήθελα να ξεχαστεί. Είναι τόσο όμορφη η θέα που αξίζει, ακόμα και αν δεν μπορέσεις να τη χαρείς παρά μόνο για μια στιγμή. Άλλωστε μέσα σου πάντα θα έχεις την κρυφή ελπίδα ότι κάποια στιγμή η θέση σου σε αυτό το βουνό θα είναι στην κορυφή.

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Χάρισμα


Έχοντας πολύ χρόνο τις τελευταίες νύχτες για σκέψη κατέληξα ότι σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν σου χαρίζεται (τι είπα πάλι ο μέγιστος φιλόσοφος;;;;), αλλά οτιδήποτε επιθυμείς πρέπει να το κερδίσεις ©. Πολλές φορές βέβαια δεν ξέρεις τι είναι αυτό που πρέπει να κάνεις για να κερδίσεις αυτό που επιθυμείς. Δεν ξέρω αν υπάρχει συνταγή. Όχι πως με ενδιαφέρει, γιατί σε κάποια πράγματα δεν μου αρέσει να μου δείξεις το σύντομο, και πιθανότατα πιο εύκολο, δρόμο. Προτιμώ να ταξιδέψω μόνος μου χωρίς χάρτη. Διαβάζοντας μόνο αυτά που θεωρώ εγώ σημάδια. Μπορεί να χαθώ, αλλά τουλάχιστον θα έχω χάσει απλά το δρόμο, ίσως να μην φτάσω και στον προορισμό ή να φτάσω αργά, και όχι τον εαυτό μου.

Μια φίλη με ρώτησε πρόσφατα πώς μπορώ και γράφω τόσο γρήγορα κάποια τραγούδια. Πώς κλείνοντας το τηλέφωνο και μέχρι να μαγειρέψει μια κατσαρόλα φακές (είμαι λαϊκό παιδί και οι φίλοι μου τρώνε φακές τι θέλετε τώρα;), πρόλαβα έγραψα μουσική, στίχους, το ηχογράφησα και της το έστειλα. Αυτό ίσως να είναι χάρισμα (σιγά ρε φίλε, κόψε κάτι). Από τη φύση, από το Θεό ή από οτιδήποτε τέλος πάντων υπάρχει ανώτερο από εμάς και προικίζει τον κάθε άνθρωπο με κάτι ξεχωριστό ή κάτι συνηθισμένο.

Ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει τα κουσούρια του, τις παραξενιές του (άλλοι τις κάνουν και ποστ εις ένδειξη αυτοκριτικής) και κάποιο ταλέντο. Το δικό μου δεν ξέρω αν είναι το να γράφω χαζοτραγουδάκια, αλλά σίγουρα δεν είναι το να κερδίζω από τους άλλους αυτό που θέλω.

Σε παλιότερο ποστ είχα γράψει ότι δεν χρειάζεται να ζητάς τίποτα από τους άλλους. Ο καθένας σου δίνει αυτό που θέλει να σου δώσει. Καλό είναι όμως να προσπαθήσεις να κερδίσεις αυτό που θέλεις από τους άλλους. Έστω και αν ο τρόπος σου είναι λάθος. Απλά περιμένοντας να καταλάβουν οι άλλοι τι είναι αυτό που θες, στην καλύτερη περίπτωση θα κερδίσεις ένα χτύποημα στην πλάτη και ένα χάδι στο κεφάλι (δεν λέω μαλλιά, γιατί δεν έχω). Όχι, βέβαια πώς αν διεκδικήσεις αυτό που θέλεις δεν υπάρχει περίπτωση η κατάληξη να είναι η ίδια. Με την παθητικότητα όμως δεν πρόκειται να κερδίσεις τίποτα. 

Και μια ερώτηση για το τέλος: Αν ο τρόπος σου είναι αποδεδειγμένα αποτυχημένος, έστω και αν είναι πέρα για πέρα αληθινός και εκφράζει αυτό που είσαι, τον αλλάζεις, τον προσαρμόζεις σε αυτό που οι άλλοι θεωρούν καλύτερο ή συνεχίζεις να είσαι ο εαυτός σου περιμένοντας κάποιος να σε καταλάβει;


Υ.Γ. Την απάντηση στο πώς βγαίνουν τα τραγούδια την έχει δώσει η Χαρούλα σε ένα τραγούδι που έγραψε και τραγούδησε η ίδια. Απλά "...σε γνωρίζει ο πόνος κι έρχεται κοντά σου, ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου κι έτσι κάνεις κουράγιο και τραγούδι άγιο..."

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Η νύχτα

Πάντα υπήρχε η διαμάχη μεταξύ ημέρας και νύχτας. Μια αιώνια κόντρα.

Τι είναι ομορφότερο: 
Το φως το ήλιου ή η λάμψη του φεγγαριού;
Ο μεσημεριανός καφές ή το βραδινό ποτάκι;
Το ηλιοβασίλεμα ή το χάραμα;

Εγώ προσωπικά προτιμούσα κα συνεχίζω να προτιμώ τη νύχτα.
Μάλλον λόγω ιδιοσυγκρασίας.

Όλα κυλούν πιο αργά τη νύχτα (εκτός από τα αυτοκίνητα στους δρόμους...)
Η νύχτα κρύβει οτιδήποτε φαίνεται άσχημο στο φως της μέρας και αποκαλύπτει οτιδήποτε είναι φαινομενικά όμορφο σαν είναι ο ήλιος ψηλά.

Τη νύχτα οι άνθρωποι είναι πιο αληθινοί. Ίσως το αλκοόλ, ίσως η χαλάρωση από την ένταση της ημέρας που πέρασε οδηγούν τους ανθρώπους στο να βγάζουν ένα πρόσωπο πιο καθαρό, λιγότερο μασκαρεμένο.

Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, έχω την αίσθηση ότι τη νύχτα έχουμε λιγότερους φόβους. Ακούμε συχνά ότι πολλοί φοβούνται το σκοτάδι, αλλά μεγαλώνοντας αντιλαμβάνομαι ότι εφόσον είμαι "καθαρός" δεν υπάρχει κάτι που θα πρέπει να με φοβίζει στο σκοτάδι. 

Άλλοι ξυπνάνε νωρίς λέγοντας ότι δεν θέλουν να πάει η μέρα τους χαμένη. Εμένα πάλι η μέρα με ενδιαφέρει μόνο όσον αφορά τη δουλειά. Τη νύχτα περιμένω.

Λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων οι περισσότεροι φίλοι δεν είναι προσιτοί κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τη νύχτα όμως μπορείς να επικοινωνήσεις είτε τηλεφωνικά, είτε διά ζώσης μαζί τους. Μπορείς να συζητήσεις όσα σε απασχολούν, να γελάσετε, να κουτσομπολέψετε, να μεθύσετε, να ξεχαστείτε...

Μιλώντας για τη νύχτα δεν εννοώ μόνο να γυρίζεις σε μπαρ, κλαμπ, μπουζούκια και τα σχετικά. Ακόμα και σπίτι να μείνεις, η νύχτα είναι αλλιώς. 

Τη νύχτα αισθανόμαστε ότι μπορούμε να κάνουμε ότι κι αν σκεφτούμε. Κάτι σαν τους ήρωες των παραμυθιών που ακούγαμε μικροί. Ανοίγουμε τα φτερά μας και πετάμε. Ονειρευόμαστε και ελπίζουμε. Και όταν φτάσει το ξημέρωμα δεν απογοητευόμαστε. Βάζουμε τα φτερά μας σε μια γωνιά και περιμένουμε. Το επόμενο βράδυ δεν είναι και τόσο μακρυά...