Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Χρόνια μου πολλά...


Ο παραμυθάς πρόσθεσε άλλον ένα χρόνο στην πλάτη του.
Ο πρώτος που του εύχεται είμαι εγώ.
Στα παραμύθια δεν υπάρχει χρόνος οπότε, όσα κεράκια και αν σβήσει στην τούρτα του, δεν μεγαλώνει ποτέ.


Ένα ποστ αφιερωμένο σε μένα και πραγματικά δεν ξέρω τι να γράψω. Τόσα χρόνια που διατηρώ αυτό το μπλογκ δεν έτυχε να γράψω ποτέ κάτι στα γενέθλεια μου. Συνήθως ήταν μια συνηθισμένη μέρα. Λίγα παραπάνω τηλέφωνα, δουλειά, ευχές και τέλος το πανηγύρι. 
Σαν σήμερα, πριν από 32 χρόνια, έκανα την αρχή μου σε αυτό που λέγεται "ζωή". Απ'ότι έχω καταλάβει γιορτάζουμε κάθε αρχή που κάνουμε πάνω σε αυτή τη γη. Είτε το λέμε γενέθλεια για να θυμόμαστε την ημέρα που γεννηθήκαμε, είτε το λέμε επέτειο για να θυμόμαστε τη μέρα που αρχίζουμε μια σχέση ή ένα γάμο, είτε για να θυμόμαστε την πρώτη μέρα που πρωτοείδαμε ένα πρόσωπο.

Καλό είναι όμως να μη γιορτάζουμε μόνο την ανάμνηση της έναρξης, αλλά και κάθε επόμενο βήμα που θα κάνουμε στη διάρκεια αυτής της διαδρομής, όπως και αν λέγεται αυτή.


Όπως και να'χει.......

                                          .....χρόνια μου πολλά!!!

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Βροχή



Πολλά μπορεί να γράψει κανείς για τη βροχή.

Αυτό το στοιχείο της φύσης έχει εμπνεύσει πολλούς δημιουργούς.
Για την ιδιότητα της να ξεβάφει οποιοδήποτε άσχημο συναίσθημα ζωγραφίζεται στο πρόσωπο μας...
Για το χάρισμα που έχει στο να συνθέτει τις πιο όμορφες μελωδίες, αυτές που όταν τις ακους χάνεσαι...
Για τη μαγεία που προσθέτει ακόμα και σε μία νύχτα που είσαι μόνος σπίτι και την κοιτάζεις να στέλνει με αργό ή γρήγορο ρυθμό τις σταγόνες της πάνω στο τζάμι σου.



Ξέρω ότι πολύ θα σκέφτεστε όλα τα αρνητικά που προκαλεί η βροχή (κατσαρώνει το μαλλί όσων έχουν, πονάνε τα κόκκαλα των παππούδων, γλιστράνε οι δρόμοι όταν οδηγούμε κ.α.), αλλά επειδή θέλω να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων αρκούμε στα παραπάνω...

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Απουσία


Έχοντας λίγο χρόνο, πριν πέσω για ένα δίωρο ύπνο (μη ρωτάτε για λεπτομέρειες) είπα να ξαναγράψω. Να γράψω για την απουσία. Αφορμή στάθηκε το παραπάνω τραγούδι.

Λένε ότι δεν εκτιμάς κάτι παρά μόνο αν το χάσεις. Όχι βέβαια ότι αν το εκτιμάς, ότι αν ξέρεις τι είναι αυτό που έχεις, αποκλείεται να το χάσεις.

Από την άλλη σκέφτομαι πώς είναι δυνατόν να χάσεις κάτι που δεν το είχες ποτέ; Ίσως τα τελευταία ποστ να είναι αντικείμενα της γνωστής υπερβολής που με διακατέχει. 

Το μόνο που ξέρω είναι ότι τις τελευταίες μέρες αισθάνομαι ένα κενό. Ένα κενό επικοινωνίας. Όχι πως δεν είμαι καλά (αν και κάποιοι ανησύχησαν από το τελευταίο ποστ). Μια χαρά είμαι. Απλά αισθάνομαι κάπως περίεργα, και σε συνδυασμό με τα περίεργα ωράρια ύπνου που τείνω να καθιερώσω, μου βγαίνουν αυτά τα ποστ.

Πάντοτε απέφευγα τις εκρήξεις. Με μικρά ελεγχόμενα ξεσπάσματα απελευθερώνω την ένταση που υπάρχει μέσα μου. Συνήθως αυτά τα ξεσπάσματα είναι λίγα. Ποτέ όμως δεν μπορώ να προβλέψω το πλήθος τους. Οπότε όσοι συνεχίζετε να με διαβάζετε καλό κουράγιο...

Θέλω... Πρέπει... Μπορώ... (συνέχεια...)


Ως συνέχεια του προηγούμενου, έχω την ανάγκη να γράψω κάποιες επιπλέον σκέψεις. Πριν από περίπου 24 ώρες έκανα κάτι το οποίο δεν ήθελα να το κάνω, αλλά δεδομένων των συνθηκών μάλλον έπρεπε. 

Δεν μου αρέσει να στεναχωρώ τους γύρω μου. Γι'αυτό πολλές φορές προτιμώ να κρατάω κάποια πράγματα μέσα μου. Κάποιες φορές παρασύρομαι και λέω περισσότερα απ'όσα πρέπει, λιγότερα πάλι απ'ότι θα ήθελα.

Είναι πολύ δύσκολο να κρατάς απόσταση από ανθρώπους που θα τους ήθελες πάρα πολύ μέσα στη ζωή σου. Πόσο μάλλον από ανθρώπους που το μόνο που έχεις είναι μια πολύ όμορφη εντύπωση, γιατί δεν κατάφερες να τους γνωρίσεις όσο καλά θα ήθελες. 

Έχω παραλληλίσει πολλές φορές δραστηριότητες της καθημερινότητας μου με ταξίδια. Η συγκεκριμένη εμπειρία είναι σαν να σου παρουσιάζει κάποιος έναν επίγειο παράδεισο. Έναν τόπο που θα αισθανόσουν όμορφα, οικεία, που θα ήσουν ασφαλής, που δεν θα ήσουν μόνος, που θα είχες κάποιον να σε καταλαβαίνει. Αντιλαμβάνεσαι όμως ότι το μεταφορικό μέσο που κάνει τη διαδρομή για αυτόν τον προορισμό δεν έχει χώρο για σένα. Θα πρέπει να είσαι αυτός που θα μείνει πίσω. 

Είναι πολύ δύσκολο να πρέπει να αφήνεις ένα καράβι να φύγει. Να βλέπεις το ταξίδι για έναν άγνωστο, αλλά πολλά υποσχόμενο τόπο, να μένει μόνο μια εντύπωση. Μια εικόνα μέσα στο μυαλό σου, που πρέπει να την βάλεις στο περιθώριο. Δεν το θέλεις, αλλά πρέπει. 

Μια φίλη στο προηγούμενο ποστ, σχολίασε ότι ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που ξέρει τα "μπορώ" του. Αυτή τη στιγμή το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να γράφω. Δεν το θέλω. Δεν πρέπει να το κάνω. Ίσως αυτό που πρέπει είναι να σωπάσω. Να μην δημοσιεύσω καν αυτό το ποστ. Να μην το διαβάσει κανείς. Είναι τέτοια η ένταση που έχω όμως που ακόμα και αν δεν καταλαβαίνω λέξη αυτή τη στιγμή, απ'όσα έγραψα πιο πάνω, θα συνεχίσω.

Νιώθω ότι θέλω να φωνάξω. Κάποτε μια φίλη μου είχε πει ότι η σιωπή μου είναι εκωφαντική. Αυτή τη στιγμή πάει να με τρελάνει. Όταν τελειώσω το γράψιμο για απόψε θα έχω χαλαρώσει. 

Κάτι τελευταίο πριν κλείσω. Πάντοτε ήμουν της άποψης και συνεχίζω να το πιστεύω ότι για όλες τις δύσκολες φάσεις που περνάμε υπεύθυνοι είμαστε εμείς οι ίδιοι. Δεν φταίει κανένας άλλος. Το εύκολο είναι να σηκώσεις το δάχτυλο και να δείξεις κάποιον άλλον όταν σε ρωτήσουν "γιατί είσαι έτσι;". Το δύσκολο είναι να σηκώσεις το δάχτυλο και να το στρέψεις στον καθρέφτη σου για να δείξεις τον πραγματικό υπεύθυνο. Λέγεται αυτοκριτική και μπορεί να μη βλέπεις τα αποτελέσματα της άμεσα, αλλά σε βάθος χρόνου ίσως βοηθήσει.

Υ.Γ. Στο μόνο πράγμα που ταυτίζονται τα "θέλω", "πρέπει" και "μπορώ" μου αυτή τη στιγμή, είναι στο ότι θα ξενυχτήσω σήμερα (μάλλον για ξημέρωμα με κόβω). Άντε και να δω τι θα στείλω πάλι για εργασία!!!!

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Θέλω... Πρέπει... Μπορώ...



Σκέφτηκα να γράψω τα συναισθήματα μου για αυτές τις τρεις λέξεις.

Ευτυχία είναι όταν μπορείς να τις χρησιμοποιείς εναλλακτικά και τις τρεις στην ίδια πρόταση. Για παράδειγμα:

Θέλω να πω όλα όσα σκέφτομαι...
Πρέπει να πω όλα όσα σκέφτομαι...
Μπορώ να πω όλα όσα σκέφτομαι...



Συνήθως όμως αυτές οι λέξεις, αλληλοσυγκρούονται. Βρίσκονται σε ένα συνεχή πόλεμο, με πεδίο μάχης κάπου ανάμεσα στο μυαλό και την καρδιά μας. 

Το "πρέπει" στρατοπεδεύει στο μυαλό.
Το "θέλω" στην καρδιά.
Το "μπορώ" πάλι κρατάει μια ουδέτερη στάση και περιμένει να δει την εξέλιξη της μάχης για να πάρει θέση.

Στην πραγματικότητα όλοι θέλουμε σε αυτή τη μάχη να βγει νικητής το "θέλω" έτσι ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε αυτό που επιθυμούμε. Το "πρέπει" όμως είναι πολύ ισχυρός αντίπαλος. Γκρεμίζει στο διάβα του τα όνειρα, ισοπεδώνει τα συναισθήματα και εντέλει εξορίζει το "θέλω" σε ένα μέρος που λέγεται "λήθη".


Όταν όμως το "θέλω" είναι έντονο, θα βρει τρόπο να αποδράσει. Επιστρέφει πιο δυνατό στη μάχη και διεκδικεί με ακόμα μεγαλύτερο ζήλο την "ειρήνη" μέσα μας, η οποία έρχεται μόνο όταν το "πρέπει" ταυτίζεται με το "θέλω", φέρνοντας τη γαλήνη στην καρδιά, στο μυαλό και στην ψυχή μας.

Επειδή όμως τίποτα δεν είναι απλό σε αυτή τη ζωή, ακόμα και αν τα δικά σου "θέλω" νικήσουν τα "πρέπει" σου, μια άλλη μάχη ίσως να σε περιμένει. Τα "θέλω" σου ενάντια στα "πρέπει" κάποιου άλλου προσώπου.

Και συνεχίζεις να αγωνίζεσαι, ελπίζοντας ότι η "ειρήνη" θα σε βρει με την καρδιά γεμάτη και όχι εγκαταλελημένο στο πεδίο της μάχης