Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2016

Grand Ecran Vs. Petit Ecran - Μέρος 1ο: Μεγάλη Οθόνη

Από τη στιγμή που τέλειωσε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου και μετά πηγαίνω κινηματογράφο τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα.

Θες ότι δεν υπάρχουν ενδιαφέροντα live στην πόλη, θες η αγάπη που είχα πάντα για κινηματογραφικές αίθουσες με οδηγούν συχνά πυκνά σε αυτές.

Βλέπω κυριολεκτικά τα πάντα και παντού.

Blockbusters, ελληνικές, παιδικές, σε multiplex, σε αίθουσες που είναι όσο και το σαλόνι μου...

Εκτός όμως από τον κινηματογράφο, είδα μέσα στις γιορτές πολλές ταινίες και στο σπίτι.

Σκέφτηκα λοιπόν να κάνω μια καταγραφή και ένα μικρό σχολιασμό.

Αρχικά θα ξεκινήσω με όσες είδα στη μεγάλη οθόνη.

The Lobster

Ο Λάνθιμος ξαναχτυπά. Εξαιρετική ταινία, αρκετά πιο εύκολη στη θέαση σε σχέση με τις δύο προηγούμενες (Κυνόδοντας, Άλπεις). Πολύ δυνατό καστ και ερμηνείες. Σε μια κοινωνία που από τη μια όποιος δεν είναι σε σχέση θεωρείται κάτι σαν λεπρός και κυνηγιέται από το σύστημα και από την άλλη οι αντιφρονούντες οι οποίοι είναι στο περιθώριο και είναι φανατικοί της μοναχικότητας. Αξίζει σίγουρα να αφιερώσει κανείς που διωράκι που διαρκεί. Βαθμολογία: 8/10

Lost Highway

Ταινία του '97. Η αλήθεια είναι ότι από Ντέιβιντ Λιντς είχα δει μόνο τον Άνθρωπο Ελέφαντα, το οποίο μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά γενικά όσα είχα ακούσει για τις υπόλοιπες ταινίες του με προβλημάτιζαν πριν πάω στην Ταινιοθήκη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Λιμάνι που γινόταν η προβολή. Τελικά ήταν ένα απίστευτο θρίλερ που ανάθεμα και αν καταλάβαμε τα μισά απ'όσα γινόντουσαν. Ευτυχώς πήγα με παρέα και μετά την προβολή καθίσαμε και βάλαμε κάτω τι συμπέρασμα έβγαλε ο καθένας και βγάλαμε κάπως μια άκρη. Είναι δύσκολο να κάνω περιγραφή χωρίς σπόιλερ οπότε θα το αφήσω έτσι. Όπως και να'χει έφυγα αρκούντως ικανοποιημένος από αυτό που είδα. Βαθμολογία: 8/10

Spectre

Ο 007 επιστρέφει. Όπως είπε και ένας φίλος που το είδαμε μαζί, τα τελευταία James Bond πάνε μία καλή μία μέτρια. Ε αυτή μάλλον θα τη χαρακτήριζα συμπαθητική. Μια συνηθισμένη ταινία 007. Όχι κάτι συγκλονιστικό, όχι και χάσιμο χρόνου. Βαθμολογία: 6,5/10

The Hunger Games: Mockingjay - Part 2

Το τελευταίο μέρος της σειράς βιβλίων που μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο. Ωραία ταινία, ακόμα καλύτερα τα βιβλία, για μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Ένα παραμύθι για μεγάλους και μια καλή επιλογή για να περάσεις το βράδυ σου (αρκεί να έχεις δει και τις προηγούμενες ταινίες...).  Βαθμολογία: 7/10

Chevalier

Έχοντας ακούσει διθυράμβους από φίλους που την είδαν στο Φεστιβάλ, είπα να πάω να τη δω και εγώ. Μια παρέα ανδρών οι οποίοι έχουν σαν χόμπι τις καταδύσεις και το ψαροντούφεκο πηγαίνουν εκδρομή με ένα σκάφος, και επειδή έχουν έντονο μέσα τους το μικρόβιο του ανταγωντισμού, επιδίδοντε σε ένα παιχνίδι μέσα από το οποίο θα φανεί ποιος είναι ο καλύτερος "γενικά". Πολύ καλό καστ (ακόμα και ο Ρουβάς δεν παίζει άσχημα), αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο σαν ταινία. Βαθμολογία: 6/10

 Ουζερί Τσιτσάνης

Ο Μανούσος Μανουσάκης μεταφέρει το ομώνυμο βιβλίο στη μεγάλη οθόνη. Η Θεσσαλονίκη την περίοδο της ανόδου του ναζισμού στην Ευρώπη και η ζωή της Εβραϊκής Κοινότητας, με παράλληλες μουσικές πινελιές του τεράστιου Βασίλη Τσιτσάνη. Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, για μία περίοδο που αλλοιώθηκε ο πληθυσμός της πόλης, όταν και εξαφανίστηκε η πανίσχυρη Εβραϊκή Κοινοτητα της πόλης. Η ατμόσφαιρα της ταινίας σε ταξιδεύει πραγματικά στην εποχή εκείνη, αλλά οι ερμηνείες είναι το λιγότερο μέτριες. Βαθμολογία: 6/10

The Little Prince

Η συγκεκριμένη ταινία είναι στην ουσία ένα παραμύθι που περιέχει και το παραμύθι του μικρού πρίγκηπα. Πολύ ωραία ταινία, όχι και τόσο παιδική, όπως άλλωστε και το βιβλίο. Αξίζει σίγουρα να τη δει κανείς. Βαθμολογία: 8,5/10

Star Wars: The Force Awakens

Να ξεκαθαρίσω ότι δεν ήμουν από τους φανατικούς των ταινιών του Lucas. Είχα χρόνο όμως μέσα στις γιορτές και είδα και τις 6 (!!!!) προηγούμενες, οπότε σκέφτηκα να δω και αυτή στον κινηματογράφο, την οποία μετά από παρότρυνση φίλου, πήγαμε και την είδαμε σε 3D. Δεν είναι κακή, δεν ξετραλάθηκα κιόλας. Με πάρα πολλά κλισέ που έχουν αυτού του είδους οι αμερικανιές, τα οποία όμως φέρνουν συνήθως μεγάλο αριθμό εισιτηρίων. Συμπερασματικά, δεν κλαις και τα λεφτά σου, αλλά δεν φεύγεις και εκστασιασμένος από την αίθουσα. Βαθμολογία: 6/10

Entre les murs

Ωραία ταινία με παιδαγωγικό ενδιαφέρον (ο πρωταγωνιστής και εκ των δημιουργών της ταινίας είναι παιδαγωγός και ο ίδιος). Εφόσον ασχολείσαι με την εκπαίδευση θα σε κερδίσει. Εφόσον δεν έχεις μεγάλη σχέση με το αντικείμενο, μάλλον όχι, μιας και πρόκειται για μια ευρωπαϊκή εκδοχήτης Ασυμβίβαστης Γενιάς, η οποία είναι περισσότερο επικεντρωμένη στην αντιμετώπιση μιας δυσλειτουργικής τάξης, εστιάζοντας στις παιδαγωγικές προσεγγίσεις και όχι στις εύκολες συγκινήσεις της αμερικάνικης. Βαθμολογία: 7,5/10

Υ.Γ. Το τραγούδι που ακολουθεί με ανατριχιάζει από τις πρώτες νότες του και το παίζει στους τίτλους τέλους του "Ουζερί Τσιτσάνης". Ένας πολύ καλός λόγος για να καθίσεις να δεις και τα "γράμματα" που πέφτουν στο τέλος της.



Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015

Near death experience



Ο τίτλος ίσως είναι λίγο υπερβολικός, ίσως πάλι και όχι.

Πηγαίνοντας σήμερα στη δουλειά, και στρίβοντας για να μπω στον περιφερειακό, έχασα για 2-3 δευτερόλεπτα τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Δεν ξέρω αν ήταν πάγος στο δρόμο, λάδια, ή κάποιο πρόβλημα στο τιμόνι, αλλά η ουσία είναι ότι αν είχε κίνηση στον περιφερειακό το κακό δεν θα αργούσε.

Η πλάκα είναι ότι σκεφτόμουν να γράψω ένα επετειακό ποστ, αλλά μου έκατσε αυτό το σκηνικό και είπα να το αναφέρω και να βάλω στην άκρη την εορταστική κατάθληψη.

Ακούω συχνά για κόσμο που είδε λέει να περνάει όλη η ζωή που έζησε μπροστά από τα μάτια του σε ανάλογες περιπτώσεις. Εγώ επειδή πάλευα με το τιμόνι δεν είχα χρόνο για να σκεφτώ.



Αν είχα όμως τι θα μπορούσε να περάσει μπροστά από τα μάτια μου εκείνη τη στιγμή;

Ποιες στιγμές είναι εκείνες που το υποσυνείδητο θα μου έφερνε στο νου εκείνα τα δευτερόλεπτα;

Δύσκολο να πω.

Χαρές, λύπες, εντάσεις, απογοητεύσεις...

Λένε ότι κάτι τέτοιες στιγμές σου αλλάζουν την οπτική που έχεις για τη ζωή.

Όταν βέβαια βλέπεις το Χάρο με τα μάτια σου στην κυριολεξία.

Γιατί αν δεν έχεις συνειδητοποιήσει τον πραγματικό κίνδυνο στον οποίο μπήκες (όπως εγώ κακή ώρα), τότε συνεχίζεις να θεωρητικολογείς.

Και ίσως αυτός είναι ο λόγος που δεν γράφω συχνά στο μπλογκ πλέον.

Προσπαθώ περισσότερο να είμαι άνθρωπος της πράξης και λιγότερο της θεωρίας. Να ζω τις στιγμές και όχι να τις περιγράφω.

Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω, γιατί τα κατάλοιπα μιας ζωής θεωρίας δεν ξεφορτώνονται εύκολα, αλλά θέλω να πιστεύω ότι προσπαθώ.

Υ.Γ. Το βίντεο που ακολουθεί είναι αφιερωμένο σε ένα φίλο που έχει περάσει ανάλογη (πολύ χειρότερη...) εμπειρία με το αυτοκίνητο


Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

Η Μαριάνθη των ανέμων



Το τραγούδι του Χατζιδάκη μιλάει για την Μαριάνθη που είναι από τρελή γενιά.

Η Μαριάνθη των ανέμων είναι ότι χρειαζόμαστε μέσα σε αυτό το καυτό (διπλής...) καλοκαίρι.

Η Μαριάνθη των ανέμων μπορεί να είναι πολλά πράγματα για τον καθένα.

Ένα δροσερό αεράκι σε ένα ζεστό σαββατόβραδο του καλοκαιριού.

Λίγη τρέλα μέσα στο καλοκαίρι της φριχτής λογικής.

Ένα σύντομο όνειρο που θα δεις και θα όταν ξυπνήσεις θα σ'εχει ταρακουνήσει τόσο που, έστω και για λίγο, θα προσπαθήσεις να αλλάξεις την οπτική σου. Για λίγο, γιατί κάποια στιγμή θα έρθει εκείνη η γ@μημ€νη ώρα που πάλι θα σε υποχρεώσει η ζωή να κοιτάξεις εκεί που θέλει αυτή (πολύ μοιρολατρικό αυτό, ίσως και ένδειξη αδυναμίας...).

Η Μαριάνθη θα περάσει για μια στιγμή από τη ζωή σου.

Κάνε αυτή τη στιγμή να έχει σημασία.


Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

Χριστούγεννα στο παρακάτι



Ένας φίλος έγραψε προχθές στο μπλογκ του ότι κατάλαβε πως κανείς δεν το διαβάζει.

Εγώ πάλι το ήξερα από την αρχή, αλλά ποτέ μου δεν είχα ως στόχο να με ακούσει κάποιος, αλλά να πω αυτά που σκέφτομαι.

Σε λίγη ώρα λοιπόν έχουμε Χριστούγεννα.

Σήμερα δεν ήπια αρκετά για να τα περάσω χουχουλιασμένος στο κρεβάτι, προσπαθώντας να ξεπεράσω το hangover, αλλά δεν βλέπω να απέχει και πολύ αυτή η εικόνα από την αυριανή μου ημέρα (εκτός από το hangover φυσικά).

Έχω αντιληφθεί ότι μεγαλώνω. Και αυτό το καταλαβαίνω όχι κοιτάζοντας στον καθρέφτη, εκεί είναι ακόμα ο παραμυθάς, αλλά βλέποντας τους κοντινούς ανθρώπους γύρω μου.

Αλλάζουν τρόπο ζωής.
Περιορίζονται.
Προσαρμόζονται σε νέες συνήθειες.

Κάθε χρόνο μου φαίνεται όλο και πιο μακρινή η εποχή που η ενδεχόμενη έξοδος μου ήταν απλά ένα τηλέφωνο υπόθεση.

Τώρα χρειάζεται κάτι παραπάνω.
Διαπραγμάτευση.

Τι ώρα θα βγούμε, τι ώρα θα γυρίσουμε, πού θα πάμε, ποιοι θα είναι μαζί.
Το ξέρω ότι οι υποχρεώσεις αυξάνουν για όλους, και σίγουρα ο λάθος στη συγκεκριμένη περίπτωση είμαι εγώ.
Αλλά δεν μου είναι εύκολο να σταματήσω.

Κάποιοι φίλοι μου λένε ότι δε χάνω ευκαιρία να βγω έξω.
Μάλλον δε χάνω ευκαιρία να ζήσω πιθανές στιγμές.

Αυτό είχα πάντα στο μυαλό όταν μου έλεγε παλιότερα κάποιος φίλος να βγούμε και ήμουν στο ντεμί.
"Και αν είναι κάτι ξεχωριστό...".

Για να μη χάσω λοιπόν αυτό το ξεχωριστό, έβγαινα και προσπαθώ να βγάινω, όσο περισσότερο μπορώ.

Αν και αυτές τις μέρες υπάρχει τριγύρω μου κάτι που δεν με ενθουσιάζει ιδιαίτερα και αυτό είναι το "βγαίνουμε γιατί πρέπει".

Όπως και να'χει και χωρίς να μπορώ να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα για ποιο λόγο έγραψα απόψε, καλές γιορτές να έχουμε και με το καλό να μας μπει το νέο έτος.


Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

ΟΑΣΘ + Δημαρχεία = Συμμαχία (με ολίγον από ποδήλατο στην πόλη...)



Τις τελευταίες μέρες παρατήρησα ορισμένα πράγματα στην πόλη που με έκαναν έξαλλο.

Πρώτα απ'όλα ο αγαπημένος ΟΑΣΘ λόγω της ποιοτικής αναβάθμισης των υπηρεσιών που προσφέρει στις μετακινήσεις των κατοίκων αυτής της πόλης, αύξησε τις τιμές των εισιτηρίων του από 25% έως 33% (!!!!).

Έτσι σκέφτηκα και εγώ ότι από τη στιγμή που για να κατέβω στο κέντρο με το λεωφορείο και να επιστρέψω χρειάζομαι περίπου 2,5 €, είναι οικονομικότερο να πάρω το αυτοκίνητο (ίσως και οικολογικότερο, μιας και θεωρώ ότι ένα λεωφορείο του ΟΑΣΘ με το ντουμάνι που βγάζει, δημιουργεί περισσότερους ρύπους, απ'ότι η κυκλοφορία 20 αυτοκινήτων της τελευταίας δεκαετίας..) και να παρκάρω στα γνωστά στενά στις 2 άκρες του κέντρου.



Αμ δε!!!!

Παράλληλα με την άυξηση της τιμής των εισιτηρίων, έβγαλε στο σεργιάνι ο δήμαρχος της καρδιάς των Θεσσαλονικέων τα παιδιά με τα μπλοκάκια (Δημοτικοί Αστυνόμοι δεν μπορούν να χαρακτηριστούν μιας και δεν αστυνομεύουν τίποτα, παρά μόνο κόβουν κλήσεις). Εκτός του ότι θεωρώ εξωφρενικό το γεγονός ότι τόσα χρόνια αφαιρούν θέσεις δωρεάν στάθμευσης στο κέντρο και τις μετατρέπουν σε μια επιχείρηση που το μόνο που καταφέρνουν είναι να φέρνουν μερικές εκατοντάδες πολίτες στα όρια τους, οι οποίοι προκειμένου να μετακινηθούν και να σταθμεύσουν στο κέντρο, αποφεύγοντας τον οικτρό ΟΑΣΘ, πρέπει να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, μας πλασάρουν τον παπά ότι δημιουργούν θέσεις εργασίας, προσλαμβάνοντας ανθρώπους για να κόβουν κλήσεις (γιατί ντρέποντε να τους πουν με το όνομα τους, δηλαδή εισπράκτορες, δεν μπορώ να καταλάβω..).

Το να σε γράψουν, επειδή:
  • έχεις διπλοπαρκάρει, 
  • πάρκαρες στη λεωφορειολωρίδα, 
  • παρκαρες σε σημείο που απαγορεύται η στάθμευση, 
  • πάρκαρες σε θέση για ΑΜΕΑ
  • πάρκαρες πάνω σε διάβαση,
το καταλαβαίνω.

Όμως δεν μπορώ να δεχτώ να σε γράψουν σε θέση "ελεγχόμενης στάθμευσης". Ο συγκεκριμένος χώρος είναι δημόσιος ο οποίος έχει καταληφθεί ετσιθελικά από το δήμο προκειμένου να μετατραπεί και αυτός σε μια επιχείρηση εις βάρος των πολιτών.

Και η τελευταία μόδα με την καραμέλα για να κυκλοφορούμε στην πόλη με το ποδήλατο, μάλλον πρέπει να απευθύνεται σε παιδάκια που δεν έχουν κυκλοφορήσει ποτέ στο κέντρο αυτής της πόλης.

Οι ποδηλάτες είναι οι πιο επικίνδυνοι οδηγοί σε αυτήν την πόλη. Στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν λαμβάνουν κανένα μέτρο ασφαλείας για την δική τους προστασία (κράνος κλπ.), αγνοούν επιδεικτικά τα σήματα (δεν υπάρχει μονόδρομος για αυτούς, το STOP είναι προφανώς μια εικαστική παρέμβαση στην πόλη...), περνούν με κόκκινο φανάρι, στην καλύτερη των περιπτώσεων απλά ρίχνοντας μια ματιά δεξιά - αριστερά, και οι πεζοί για αυτούς είναι σαν να μην υπάρχουν. Έχω την αίσθηση ορισμένες φορές, ότι ο ποδηλάτης σε αυτή την πόλη ανεβάνει στο ποδήλατο του και ο μόνος λόγος για να σταματήσει είναι να έχει φτάσει στον προορισμό του.

Δε λέω, ο σεβασμός προς αυτούς από τα υπόλοιπα μέσα μεταφοράς στην πόλη δεν είναι ο πρέπων, αλλά όποιος έχει οδηγήσει αυτοκίνητο εύκολα αντιλαμβάνεται πόσο δύκολο είναι να αντιληφθείς τη μετακίνηση τους ανάμεσα στα αυτοκίνητα, η παραμικρή επαφή με τα οποία μπορεί να τους ρίξει και να τους τραυματίσει, μιας και όπως είπα προηγουμένως δεν λαμβάνουν κανένα μέτρο για την προστασία τους.

Κλείνοντας με το παραλλήρημα θα ήθελα να ευχαριστήσω το δήμαρχο της πόλης της Θεσσαλονίκης, γιατί χάρη στα παιδιά με τα μπλοκάκια, σήμερα περπάτησα περισσότερα από 4 χλμ. Αν το συνεχίσω μερικές εβδομάδες ακόμα, θα είμαι έτοιμος για τον Νυχτερινό ημι-ημί-ημίΜαραθώνιο (πάνω από 5χλμ. θα χρειαστεί να τρέχει και ο γιατρός δίπλα).

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Vacances seul


Λίγο οι δεσμευσεις (επαγγελματικες, προσωπικές...) καποιων φιλων, λιγο η οικονομική στενοτητα κάποιων άλλων, λιγο το γεγονος οτι ειχα μπουχτησει ψυχολογικα ολη τη χρονιά με τις δουλειές (μια χαρα ηταν η χρονια μου, δεν παραπονιέμαι), αποφασισα να παω ολιγοήμερες διακοπές μονος μου.

Μετά απο ανωριμη σκεψη αποφάσισα να βρω ενα οργανωμένο κάμπινγκ (εκτός Χαλκιδικής..) και να γίνω για πρωτη φορά στα 35 μου κατασκηνωτης!

Εντοπισα λοιπόν ενα κάμπινγκ που μου αρεσε απο αποψη τοποθεσιας και σχολίων στο ίντερνετ και κατηφορισα για το Παπά Νερό στον Αϊ Γιάννη στο Πήλιο.



Προμηθευτηκα σκηνη, υποστρώματα, στρώμα, sleeping bag, πηρα το αυτοκινητακι μου και κατηφόρισα για μια πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα.

Να ξεκαθαρίσω ότι γενικως ήμουν αρνητικός στην ιδέα του κάμπινγκ χωρις προφανή λογο.

Η διαδρομή Θεσσαλονίκη - Παπα Νερό ειναι ατέλειωτη και το GPS με έκανε μερικες βόλτες μεχρι να βγω απο τύχη στο κάμπινγκ, δικαιώνοντας φιλο ο οποίος τα βρίζει συνεχώς!

Εκτος απο ατέλειωτη ειναι ομως και μαγευτική στο δύσκολο κομματι της που περιλαμβάνει ανάβαση και κατάβαση του Πηλίου.

Ειχα έρθει ξανα μια βολτα στο Πήλιο μικρος, οποτε η ανάμνηση ηταν αρκετά μακρινή και θολή.

Πολλές στροφές που θυμίζουν ειδική διαδρομή WRC, αλλά και απιστευτη βλάστηση, σε συνδυασμό με τους ομορφους παραδοσιακούς οικισμούς κάνουν αυτη την ομολογουμένως δυσκολη διαδρομη καθε αλλο παρα κουραστική και σε αναγκάζουν να προσπαθείς να βρεις σημεία για να σταματησεις και να απαθανατίσεις το τοπίο τραβώντας και μερικές selfies στην περίπτωση μου.
Η σκηνη στήθηκε εύκολα, το στρωμα δεν με ταλαιπώρησε ιδιαίτερα και η παραλια που βρίσκεται διπλα στο κάμπινγκ ειναι πολυ καλύτερη απο ότι φαίνεται.

Λόγω της περιόδου που πήγα, το κάμπινγκ δεν είχε πάρα πολύ κόσμο, αλλά αυτό δεν ήταν απαραίτητα αρνητικό, αν σκεφτεί κανείς ότι ο χώρος που κατασκηνώνεις δεν είναι χωροθετημένος με κίνδυνο τις μέρες αιχμής να υπάρχει περίπτωση να στήνει ο ένας πάνω στον άλλο..

Μετά από τρία βράδια παραμονής στο κάμπινγκ, με το τελευταίο μάλιστα να είναι επεισοδιακό λόγω μπόρας, πήρα το δρόμο της επιστροφής, έχοντας στο σακίδιο μου μια πολυ όμορφη εμπειρία και αποδεινύοντας στον εαυτό μου κυρίως ότι τελικά ίσως τα όρια μου είναι λίγο πιο πέρα απ'ότι τα υπολόγιζα...

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014

Ένα στα γρήγορα



Μου αρέσει, δε μου αρέσει, ζούμε στην εποχή της ταχύτητας.

Η αλήθεια είναι πως δε μου αρέσει.

Όλα γρήγορα, όλα πρόχειρα, όλα στο πόδι.

Δεν είμαι σίγουρος ότι ευθύνεται η έλλειψη χρόνου γι'αυτό.

Τέλος πάντων, αλλού το πάω.

Ο χρόνος περνάει γρήγορα και αντιλαμβάνομαι ότι αν δεν αρχίσω να προγραμματίζω κάποια πράγματα τότε ο καιρός θα περνάει και θα αρχίσω να μην έχω αποτυπωμένες στον καμβά τις στιγμές που θα ήθελα.

Πρόσφατα, προγραμμάτισα και πραγματοποίησα μια κάθοδο στο κλείνον άστυ. Ο προγραμματισμός είχε γίνει δύο μήνες πριν!!! Η σκέψη υλοποιήθηκε μάλλον γιατί δεσμεύτηκα στον εαυτό μου να το κάνω και το απότελεσμα με δικαίωσε.

Έτσι λέω να λειτουργήσω αυτό το καλοκαίρι.

Να σκέφτομαι λιγότερο και να πράττω περισσότερο.

Να πράττω γρήγορα.

Και όποιος θέλει ακολουθεί...

Άντε και καλό καλοκαίρι να'χουμε.