Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

Χριστούγεννα στο παρακάτι



Ένας φίλος έγραψε προχθές στο μπλογκ του ότι κατάλαβε πως κανείς δεν το διαβάζει.

Εγώ πάλι το ήξερα από την αρχή, αλλά ποτέ μου δεν είχα ως στόχο να με ακούσει κάποιος, αλλά να πω αυτά που σκέφτομαι.

Σε λίγη ώρα λοιπόν έχουμε Χριστούγεννα.

Σήμερα δεν ήπια αρκετά για να τα περάσω χουχουλιασμένος στο κρεβάτι, προσπαθώντας να ξεπεράσω το hangover, αλλά δεν βλέπω να απέχει και πολύ αυτή η εικόνα από την αυριανή μου ημέρα (εκτός από το hangover φυσικά).

Έχω αντιληφθεί ότι μεγαλώνω. Και αυτό το καταλαβαίνω όχι κοιτάζοντας στον καθρέφτη, εκεί είναι ακόμα ο παραμυθάς, αλλά βλέποντας τους κοντινούς ανθρώπους γύρω μου.

Αλλάζουν τρόπο ζωής.
Περιορίζονται.
Προσαρμόζονται σε νέες συνήθειες.

Κάθε χρόνο μου φαίνεται όλο και πιο μακρινή η εποχή που η ενδεχόμενη έξοδος μου ήταν απλά ένα τηλέφωνο υπόθεση.

Τώρα χρειάζεται κάτι παραπάνω.
Διαπραγμάτευση.

Τι ώρα θα βγούμε, τι ώρα θα γυρίσουμε, πού θα πάμε, ποιοι θα είναι μαζί.
Το ξέρω ότι οι υποχρεώσεις αυξάνουν για όλους, και σίγουρα ο λάθος στη συγκεκριμένη περίπτωση είμαι εγώ.
Αλλά δεν μου είναι εύκολο να σταματήσω.

Κάποιοι φίλοι μου λένε ότι δε χάνω ευκαιρία να βγω έξω.
Μάλλον δε χάνω ευκαιρία να ζήσω πιθανές στιγμές.

Αυτό είχα πάντα στο μυαλό όταν μου έλεγε παλιότερα κάποιος φίλος να βγούμε και ήμουν στο ντεμί.
"Και αν είναι κάτι ξεχωριστό...".

Για να μη χάσω λοιπόν αυτό το ξεχωριστό, έβγαινα και προσπαθώ να βγάινω, όσο περισσότερο μπορώ.

Αν και αυτές τις μέρες υπάρχει τριγύρω μου κάτι που δεν με ενθουσιάζει ιδιαίτερα και αυτό είναι το "βγαίνουμε γιατί πρέπει".

Όπως και να'χει και χωρίς να μπορώ να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα για ποιο λόγο έγραψα απόψε, καλές γιορτές να έχουμε και με το καλό να μας μπει το νέο έτος.