Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Συνηθισμένοι άνθρωποι



Παρατήρησα ότι έχω να γράψω περίπου 4 μήνες στο μπλογκ.

Η αποχή αυτή ήταν απόλυτα συνειδητή.

Συνήθως δεν είχα το χρόνο, αλλά ακόμα και όταν δεν συνέβαινε αυτό δεν είχα τη διάθεση να το κάνω.

Αυτοί οι μήνες ήταν μια περίοδος (η οποία συνεχίζεται) που έχω γνωρίσει πολύ κόσμο. Σε ορισμένες περιπτώσεις πρόκειται για νέες γνωριμίες, σε άλλες πάλι γνώρισα καλύτερα ανθρώπους που ήδη τους ήξερα. Άλλοι περισσότεροι, άλλοι λιγότεροι συνηθισμένοι, όλοι τους πάντως αφήνουν κάτι.

Έχει μεγάλη σημασία ο χώρος που πετυχαίνεις έναν άνθρωπο.

Για ορισμένους όμως, μη συνηθισμένους ανθρώπους, ο χώρος, η στιγμή, είναι απλά και μόνο δύο παράγοντες που θα πρέπει να έχεις εσύ στο μυαλό σου για όταν θα χρειαστεί να εξιστορήσεις τη γνωριμία σου μαζί τους. Γιατί όταν και όπου και αν τους συναντήσει, αυτούς τους ανθρώπους, τίποτα δεν είναι σύνηθες. 


Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Ημιτελείς ιστορίες

Αφορμή για αυτό το ποστ στάθηκε μια ματιά που έριξα στο σύνολο των αναρτήσεων του μπλογκ και είδα ότι είχα γύρω στα 20 ποστ αποθηκευμένα στα πρόχειρα!

20 ημιτελείς ιστορίες.
Ή αλλιώς...η ιστορία της ζωής μου.


Είναι κάποιες καταστάσεις στις οποίες άπαξ και κάνω την αρχή θα τις ολοκληρώσω ο κόσμος να χαλάσει (σπουδές, δουλειές...)

Είναι όμως και κάποιες άλλες, που αφορούν κυρίως την προσωπική μου ζωή, τις οποίες αφήνω μισοτελειωμένες. 

Πολλές φορές ξεκινάω με ενθουσιασμό μια νέα εμπειρία, αλλά κάπου στη διαδρομή χάνω τον προσανατολισμό μου, το ενδιαφέρον μου, ή φοβάμαι ότι θα αποτύχω, ότι θα με απορρίψουν και κάπου εκεί τα παρατάω.

Έχω χάσει αρκετούς ανθρώπους στη ζωή μου με αυτή τη νοοτροπία.

Και έτσι πολλές ιστορίες που θα μπορούσαν να έχουν μια ενδιαφέρουσα συνέχεια, κατέληξαν σαν τις μεταμεσονύκτιες προβολές κάποιων ταινιών παλιότερα στο STAR, που διέκοπτε για διαφημίσεις, και μετά τις διαφημίσεις ξεκινούσε άλλη ταινία, χωρίς να έχει δείξει το τέλος της προηγούμενης!!! 

Ημιτελείς.
Ανολοκλήρωτες.
Με την απορία "τι θα γινόταν αν...;"

Δεν με πιάνουν βέβαια συχνά αυτές οι ανησυχίες.

Κάποια βράδια μόνο έρχονται στο μυαλό μου και με επισκέπτονται σαν να παραπονιούνται που δεν τους έδωσα ποτέ την ευκαιρία να έχουν μια κατάληξη. Το άλλο τους μισό...

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Τέλος εποχής


Επειδή βλέπω ότι πολλοί πανηγυρίζουν που έκλεισε η ΕΡΤ και λένε ότι θα ανοίξει νέο καθαρό κανάλι, να τους υπενθυμίσω ότι για να καθαρίσει το κανάλι έμειναν χωρίς δουλειά 2500 άνθρωποι. Αν έχεις έναν άρρωστο άνθρωπο στο σπίτι σου δεν τον σκοτώνεις και λες ότι θα γεννήσουμε έναν άλλο. Προσπαθείς να τον θεραπεύσεις. Γιατί η ΕΡΤ είναι σαν ένας δικός μας άνθρωπος. Μπορεί να μην της δίνουμε πολύ σημασία, αλλά είναι σαν τον χαμηλών τόνων συγγενή. Ίσως να μας κοστίζει πολύ περισσότερα απ'όσα θα μπορούσε, αλλά προσέφερε κάτι που όσο και αν ψάξετε σήμερα στους τηλεοπτικούς σας δέκτες δεν θα το βρείτε πουθενά. Αξιοπρέπεια. Αν έχεις οικογένεια είναι ο μόνος σταθμός που δεν θα ανησυχούσες όταν θα άφηνες το παιδί σου να δει μόνο του τηλεόραση.
 
Όσο για την ΕΡΑ, αν και δεν άκουγα συχνά, στο χωριό μου που είναι στη Χαλκιδική και όχι σε καμιά ακριτική περιοχή, η ΕΡΑ ήταν ο μόνος ραδιοφωνικός σταθμός που εκπέμπει σταθερά το σήμα του όλα αυτά τα χρόνια και οι εκπομπές - χρυσάφι του Δεύτερου Προγράμματος ήταν η καλύτερη παρέα όταν επέλεγα να ανοίξω το ραδιόφωνο μου, επηρεασμένος από την καθημερινή χειμερινή μου συνήθεια.
 
Αυτό το καλοκαίρι λοιπόν δεν θα έχει ΕΡΑ. 
Δεν θα έχει εκπομπές στις οποίες θα ακούμε ανθρώπους, αλλά μια σειρά από τραγούδια κάποιας playlist.
Ο φάρος λοιπόν έσβησε.
Προσοχή στον ύφαλο μπροστά.

Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

34



Έχει περάσει περίπου ενάμισης μήνας από τότε που έγραψα τελευταία φορα στο μπλογκ.

Η αλήθεια είναι ότι έχουν μεσολαβήσει αρκετά από τότε.

Μία αρκετά καλή δουλειά, η οποία θα μου εξασφαλίσει ένα σταθερό εισόδημα για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα, ίσως τα πιο αδιάφορα γενέθλεια ever, όμορφες στιγμές με φίλους και συγγενείς, ενδιαφέρουσες θεατρικές παραστάσεις, περιπέτειες σε δημόσιες υπηρεσίες...

Γενικά αισθάνομαι ότι ο χρόνος τελευταία περνάει πολύ γρήγορα.

Έφτασα τα 34 αισίως, και σε αντίθεση με φίλους και (ιδιαίτερα) φίλες που βλέπω να αγχώνονται με το θέμα της ηλικίας, αισθάνομαι ότι είμαι στην καλύτερη μου φάση (σήμερα, για αύριο δεν ξέρω...).

Ίσως είναι και το καλοκαιράκι που με κάνει να τα βλέπω όλα πιο θετικά μέσα στη γενική μιζέρια που παρατηρώ τριγύρω μου.

Αισθάνομαι ότι τα έχω ξαναγράψει όλα αυτά.

Έτσι και αλλιώς η ζωή κάνει κύκλους.

Συναντάμαι λοιπόν ξανά καταστάσεις και ανθρώπους που βρέθηκαν μπροστά μας και παλιότερα. Συνήθως το αντιλαμβανόμαστε όταν παίρνουμε απόσταση.

Κλείνοντας τα 34 όμως, συνειδητοποίησα ότι δεν χρειάζεται πολύ ανάλυση η ζωή. Απλά τη ζεις, χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

Η φάρμα των ζώων

Τους τελευταίους μήνες μου αρέσει να πηγαίνω σε ένα γνωστό κατάστημα του κέντρου και να κάθομαι να διαβάζω στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο που έχει ως αναγνωστήριο.

Πριν περίπου δύο εβδομάδες επέλεξα να διαβάσω ένα βιβλίο του Τζώρτζ Όργουελ, τη "Φάρμα των Ζώων".

Οι λόγοι που το διάλεξα ήταν τελείως άσχετοι με τη θεματολογία του.

Βασικά πήγα για να διαβάσω μερικές ακόμα σελίδες από το δεύτερο μέρος του Hunger Games, το οποίο το είχα ήση ξεκινήσει σε παλιότερη επίσκεψη μου, αλλά είχε εξαντληθεί, οπότε κατέληξα στη Φάρμα των Ζώων και λόγω του μικρού μεγέθους του.

Τελικά, διάβασα ένα βιβλίο που πραγματικά με στιγμάτισε.

Ένα βιβλίο που γράφτηκε πριν από 70 χρόνια και είναι πάντα επίκαιρο.

Βλέποντας την καθημερινότητα στην εγχώρια και διεθνή πολιτική σκηνή, συναντώ πολλές ομοιότητες με τις περιγραφές του βιβλίου.

Μπορεί να το ελέλεξα τυχαία, αλλά μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι πέρασα 4 ώρες μέσα στο αναγνωστήριο και δεν άφησα το βιβλίο από τα χέρια μου παρά μόνο όταν διάβασα και την τελευταία λέξη του. 

Δεν είμαι άνθρωπος που διαβάζει ιδιαίτερα λογοτεχνικά βιβλία, λάθος μου, και έχει τύχει πολλές φορές να ξεκινήσω κάποια και να μην τα τελειώσω ποτέ.

Για να μην τα πολυλογώ, η Φάρμα των Ζώων είναι ένα βιβλίο που μου άλλαξε την όλη οπτική στην καθημερινότητα και εφόσον υπάρχει κάποιος που δεν το έχει διαβάσει του το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Προσαρμογή

Μετά από ένα ακόμα διάλειμμα από την πεζή καθημερινότητα, χάρη στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, επανήλθα, ή μάλλον προσπαθώ να επανέλθω.

Υπάρχουν κάποιες εμπειρίες στη ζωή μας που είναι ιδιαίτερες. 

Για μένα μία από αυτές είναι, τα τελευταία 6 χρόνια το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, και από πέρσι και το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Είναι 10-15 μέρες κατά τις οποίες αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στο χώρο που θα ήθελα να είμαι συνεχώς. Νιώθω πιο γεμάτος από κάθε άλλη στιγμή της χρονιάς. Η αυτοπεποίθηση μου ανεβαίνει και αυτό έχει αντίκτυπο και στις υπόλοιπες, όσες προλαβαίνω, δραστηριότητες μου αυτήν την περίοδο.

Και μετά, όταν έρχεται η Δευτέρα μετά το φεστιβάλ, πρέπει να προσαρμοστώ. Να ψάχνω να βρω το "νόημα" ξανά, να αναζητώ το χρώμα.

Έχω την εντύπωση ότι μέσα στο φεστιβάλ βγάζουμε όλοι όσοι συμμετέχουμε, έναν εαυτό λίγο καλύτερο, απ' ότι τον υπόλοιπο χρόνο.

Η προσαρμογή σε κάτι λιγότερο είναι πραγματικά πολύ δύσκολη και κάπως μελαγχολική. Συνήθως περνάει μετά από κάποιο καιρό. 

Όσο όμως και αν δεν μου αρέσει το τέλος του φεστιβάλ, κάθε ένα από αυτά προσθέτει ένα ξεχωριστό κομμάτι στο κολάζ της ζωής μου. 

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Χαμένα όνειρα


Τα όνειρα είναι ένα είδος που τείνει να εκλείψει στις μέρες μας.

Η πίεση που δέχεται ο καθένας από όλες τις πλευρές, δεν του αφήνει το περιθώριο να ονειρεύεται.

Κάποτε άκουγα για ανθρώπους που δεν κατάφεραν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους.

Σήμερα ακούω για ανθρώπους που δεν τους παίρνει να ονειρεύονται.

Τα δικά μου όνειρα ήταν πάντα μικρά. 

Δεν επιζητούσα τα πολλά.

Μάλλον γι' αυτό δεν έχω ούτε καν αρκετά.

Θυμάμαι κάποια τραγούδια που μιλούσαν για όνειρα.

"Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο...", έλεγε ένα από αυτά.

Τα όνειρα είναι κομματάκια από το παζλ της ζωής που θα ήθελες να ζεις.

Στην καλύτερη είναι μια προέκταση της ζωής που ήδη ζεις.

Συνήθως είναι το άπιαστο.

Όσο περισσότερο ονειρεύεσαι τόσο λιγότερο ζεις.

Ο καθένας στο όνειρο που δεν μπορεί να πραγματοποιήσει δίνει μια άλλη μορφή.

Είτε αυτή είναι μουσική, είτε στίχος, είτε οτιδήποτε του επιτρέπει να εκφράσει με μεγαλύτερη ασφάλεια και περισσότερη δύναμη αυτή την απογοήτευση. 

Του απραγματοποίητου.
Του ανέφικτου.
Του χαμένου.

Καληνύχτα λοιπόν.
Πάω να ονειρευτώ...

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

ΠΕΙΝΑΩ


Προσοχή: εγώ είμαι απόλυτα χορτάτος οπότε μην ετοιμάζετε καμιά ανθρωπιστική βοήθεια (αυτή ίσως χρειαστεί όταν θα με κλείσουν μέσα για χρέη προς την εφορία, αλλά αυτή είναι ιστορία για άλλο ποστ).

Είναι κάτι για το οποίο σκέφτομαι να γράψω εδώ και ένα μήνα.

Έχουν ακουστεί πολλές φορές ιστορίες για κυκλώματα που ελέγχουν τους ζητιάνους. Ένα σχετικό περιστατικό που έχει υποπέσει στην αντίληψη μου είναι οι ζητιάνοι που είναι τοποθετημένοι σε καίρια σημεία και κρατούν ένα χαρτόνι ο καθένας τους με τη λέξη "ΠΕΙΝΑΩ" στην οποία το "Ω" το γράφουν με δύο γραμμές κάτω από το "Ο". Μπορείτε πολύ εύκολα να το παρατηρήσετε και εσείς αν κυκλοφορήσετε στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Μάλιστα τη συγκεκριμένη παρατήρηση την έκανα όταν βρέθηκα να περιμένω μπροστά από ΑΤΜ δίπλα από το οποίο ήταν ένας ζητιάνος και μια κυρία η οποία το έγραφε στο χαρτόνι.

Θα μπορούσα να γράψω "τι κάνει η αστυνομία για όλα αυτά;" αλλά πρώτον αν ξεκινήσω μια τέτοια συζήτηση θα καταλήξουμε σε αφορισμούς και μηδενισμούς και δεύτερον δεν μου αρέσει η πολιτικοποίηση τέτοιων θεμάτων, γιατί αισθάνομαι ότι προσδίδει μια γραφικότητα σε ένα τόσο σοβαρό θέμα. 

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Ωραίοι άνθρωποι


Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας είναι η συναναστροφή με άλλους ανθρώπους.

Έτσι λοιπόν ανάλογα με τη δραστηριότητα συναντάμε διάφορους τύπους ανθρώπων. 

Ένας από αυτούς είναι οι, όπως τους λέω εγώ, "ωραίοι άνθρωποι". Προσοχή, δεν έχει να κάνει με την εμφάνιση τους.

Είναι μια κατηγορία ανθρώπων οι οποίοι σου φτιάχνουν τη διάθεση ακόμα και αν μιλάς μαζί τους στο  τηλέφωνο ή αν απλά υπάρχουν κάπου δίπλα σου και ανταλλάσσετε ένα "αληθινό" βλέμμα. 

Το περιβάλλον μέσα στο οποίο συναναστρέφεσαι αυτά τα άτομα είναι φυσικά ένας πολύ σημαντικός παράγοντας.

Όμως όπως και να' χει αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να ψάχνουμε στη ζωή μας. Τους "ωραίους" ανθρώπους. Που μας κάνουν να αισθανόμαστε και εμείς "ωραίοι".

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2013

Νύχτες ραδιοφώνου



Με αφορμή αυτό το τραγούδι, το οποίο έχει πολλά στοιχεία παλιάς ροκ μπαλάντας, που άκουσα πρόσφατα μου ήρθε στο μυαλό η εποχή που άκουγα πολύ συχνά ραδιόφωνο τις νύχτες. Μιλάω για την εποχή που δεν υπήρχε youtube, το internet ήταν ακόμα σε νηπιακό στάδιο και ως εκ τούτου η μοναδική πηγή για να ακούσεις μουσική ήταν το ραδιόφωνο. 

Αυτό που πραγματικά λάτρευα ήταν να κάθομαι να ακούω κάποιο σταθμό που έπαιζε μπαλάντες (κυρίως ξένες) και ανάμεσα στα κομμάτια παρεμβάλλονταν η φωνή του ραδιοφωνικού παραγωγού ο οποίος έκανε τον επίλογο του τραγουδιού που προηγήθηκε και τον πρόλογο για εκείνο που θα ακολουθούσε. Τότε δεν υπήρχαν οι playlists και η επιλογή των τραγουδιών γινόταν είτε από τον εκφωνητή της εκπομπής είτε από το κοινό που την άκουγε.


Ξέρω ότι όλα αυτά ακούγονται κάπως ρομαντικά, ίσως και σαχλά, αλλά πραγματικά υπήρχε μία μαγεία μέσα τους. Η ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν εκείνες οι εκπομπές ήταν ξεχωριστή. 

Πλέον δεν ακούω ραδιόφωνο τις νύχτες. 
Κάτι η ευκολία του ίντερνετ που βρίσκεις όποιο τραγούδι μπορεί να σου έρθει στο μυαλό, κάτι η βιομηχανοποίηση των ραδιοφωνικών εκπομπών, με έχουν κάνει να χάσω το ενδιαφέρον μου.

Κάποιες φορές σκέφτομαι πόσα πράγματα έχουν χάσει την αθωότητα τους με την τεχνολογική εξέλιξη και ένα από αυτά σίγουρα είναι και το ραδιόφωνο. Εκτός από την αθωότητα χάθηκε και η μοναδικότητα και ο χαρακτήρας του μέσου. Αλλά μάλλον αυτό είναι ένα από τα σημεία των καιρών, μιας και η μοναδικότητα και ο χαρακτήρας τείνουν να εκλείψουν και από τον άνθρωπο τον ίδιο...

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Και να που γύρισα


Παρατήρησα ότι έχω πάρα πολύ καιρό να δημοσιεύσω κάποια νέα ανάρτηση. Όλον αυτόν τον καιρό ξεκινούσα να γράφω κάποια πράγματα που με απασχολούσαν αλλά μέχρι να ολοκληρώσω το κείμενο μου περνούσε η ένταση και όταν ξαναδιάβαζα τι είχα γράψει το άφηνα στα πρόχειρα. 

Το έχω ξαναπεί ότι το γράψιμο για μένα είναι πολλά πράγματα αλλά κυρίως εκτόνωση. Γράφω όταν έχω μέσα μου μια ένταση, όταν θέλω να πω πράγματα και δεν υπάρχει ο κατάλληλος άνθρωπος να με ακούσει.

Επιστρέφοντας λοιπόν σε αυτή την αγαπημένη μου συνήθεια ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Ίσως υπάρχει απλά μέσα μου η ανάγκη να δηλώσω (ή να "κοινοποιήσω" όπως είναι και της μόδας) την παρουσία μου σε αυτό το χώρο. 



Είμαι ακόμα εδώ λοιπόν. Παρόν. Ξένος σε έναν τόπο που αλλάζει όπως λέει και ο δημιουργός, για να καταλήξει ότι ξέρει 1000 τρόπους να σωθεί μα κανένας τους δεν του ταιριάζει.

Δεν είμαι σίγουρος πόσοι αναζητούμε τη σωτηρία. Ίσως απλά ψάχνουμε να βρούμε τον τρόπο που μας ταιριάζει γενικά. Όχι απλά για να σωθούμε, αλλά για να μπορούμε να πούμε αύριο μεθαύριο ότι "ζήσαμε". 

Τι πάει να πει σωτηρία;
Από τι θέλουμε να σωθούμε;
Σε πολλές περιπτώσεις νιώθω ότι βάζουμε τον εαυτό μας σε μια τεχνητή προβληματική κατάσταση αναζητώντας τη "σωτηρία", ενώ στην πραγματικότητα αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα νόημα. Έναν τρόπο...που να μας ταιριάζει!