Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Ήρωες και αντι-ήρωες



Έχοντας δει ή διαβάσει άπειρες ιστορίες στη ζωή μου, πάντα επικεντρωνόμουν στον ήρωα και στον αντι-ήρωα της κάθε μιας.

Ο ήρωας είχε όλα τα φώτα πάνω του. Και στο τέλος έπαιρνε τα πάντα. Τα λεφτά, τη δόξα, το κορίτσι...

Από την άλλη πλευρά της όχθης, στέκεται σε κάθε μια από αυτές τις ιστορίες ο αντι-ήρωας. Ο άνθρωπος που δεν έχει καμιά υπερφυσική δύναμη, κινείται διακριτικά μέσα στο πλήθος χωρίς να τον παρατηρεί κανείς, αλλά κάποια στιγμή έρχεται αντιμέτωπος με μια συγκυρία που μπορεί να αλλάξει το ρόλο του στην ιστορία αυτή.

Στη ζωή οι άνθρωποι που έχουμε γύρω μας μπορούν να μας κάνουν να αισθανόμαστε πότε ήρωες, δίνοντας μας όλα τα φώτα, και πότε αντιήρωες, με το να μας αφήνουν στο σκοτάδι.

Τώρα που διαβάζω τις τελευταίες σειρές, η παραπάνω άποψη νομίζω ότι κρύβει μεγάλη ανασφάλεια. Η εξάρτηση από τις προτιμήσεις των άλλων, η ανάγκη για άντληση δύναμης από τη δύναμη των άλλων, είναι κάτι που δεν μου ταιριάζει. Παραδόξως το επιδιώκω. Ένας αντιήρωας που τις νύχτες ονειρεύεται ότι είναι ο ήρωας της τελευταίας στιγμής.

Μια υπόσχεση που θα ήθελα να δώσω στον εαυτό μου για τη νέα χρονιά είναι να μειώσω την εξάρτηση που έχω από τους γύρω μου. Δε λέω ότι θα πάψω να ενδιαφέρομαι για αυτούς. Απλά όταν θα χρειαστώ να βρω δύναμη να σηκωθώ, να μην ψάχνω δεξιά και αριστερά κάποιο ξένο χέρι, αλλά να χρησιμοποιήσω τα δικά μου.

Υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που μου χαρίζουν πολλές μικρές χαρές, ιδιαίτερα τελευταία, και πάντα θα είναι σημαντικοί για μένα. Ίσως μάλιστα να είναι εξίσου σημαντικό γι'αυτούς να πάψει η διάθεση μου να είναι τόσο άμεσα εξαρτημένη από τη δική τους συμπεριφορά.
 


Τελικά ο ήρωας μας ίσως να βρίσκεται μέσα μας, όσο κοινότοπο και αν ακούγεται αυτό. Απλά ίσως χρειάζεται λίγη βοήθεια για να βρει το δρόμο προς την επιφάνεια. Και αν το καλοσκεφτεί κανείς, είναι προτιμότερο να ψάχνεις να βρεις αυτόν τον ήρωα μέσα σου, απ'το να συμβιβάζεσαι με την προβολή ενός ανασφαλούς αντιήρωα!

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Στίγμες



Κάποια στιγμή είχα πει ευχαριστώ σε μια φίλη μου (με τον δικό μου τρόπο, και μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό), επειδή έκανε ξεχωριστή έστω και μια στιγμή μου.

Πολλές φορές ξεχνάω να το κάνω αυτό. Να πω ένα ευχαριστώ σε κάποιους ανθρώπους που έχουν κάνει όμορφη τη ζωή μου, έστω και για μια στιγμή, με όσα είπαν, έκαναν, ή απλά γιατί υπήρχαν μια συγκεκριμένη στιγμή δίπλα μου και η παρουσία τους και μόνο έκανε αυτή τη στιγμή να διαφέρει.

Ίσως γιατί τελευταία μου λείπουν τέτοιες στιγμές και ζηλεύω άλλους που τις γεύονται καθημερινά.

Ένα από τα θετικότερα στοιχεία που μπορεί να έχει ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου θεωρω ότι είναι να μπορεί να χαίρεται με τη χαρά του άλλου. Ακούγεται τόσο απλοϊκό και εύκολο αλλά στην πραγματικότητα είναι πάρα πολύ μεγάλη αρετή να χαίρεσαι στη επιτυχία και στην ευτυχία του άλλου και να μην τον ζηλεύεις, ειδικά όταν σου λείπει αυτό που έχει.


Ένα παράδειγμα τέτοιο είναι ο άνθρωπος που λέει τα λόγια αυτού του τραγουδιού (όχι ντε και καλά ο μητροπάνος, αλλά αυτός που μπορεί να το τραγουδήσει και να το εννοεί), όταν λέει "...να ξέρεις ότι χαίρομαι, ακόμα και αν σε σκέφτομαι ευτυχισμένη μ' άλλον...". 

Δεν ξέρω αν μπορώ να γίνω ένας άνθρωπος με τέτοιες αρετές, αλλά ένα ευχαριστώ μπορώ να το πω, έστω και από αυτό το βήμα, σε όσους πρόσθεσαν έστω και μια ιδέα χρώματος στον πίνακα της ζωής μου κάποια στιγμή!

Υ.Γ.

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

You will never know (...ή αλλιώς..."Ποτέ δε θα μάθεις")


Το συγκεκριμένο κομμάτι παίζει παντού τον τελευταίο καιρό. Αν και δεν πρόκειται για καινούριο τραγούδι (κοντεύουν 2 χρόνια από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε), αυτή την περίοδο έχει πλημυρίσει το facebook!

Όπως προδίδει και ο τίτλος του μιλάει για ένα άτομο που δεν πρόκειται να πει ποτέ πώς αισθάνεται και τι είναι αυτό που χρειάζεται από τον άνθρωπο με τον οποίο είναι ερωτευμένη. 

Αν κρίνω από τη συχνότητα που βλέπω να ανεβάζουν οι "φίλοι" μου στο facebook το συγκεκριμένο τραγούδι είναι πολλοί αυτοί που κρατάνε μέσα τους καλά κρυμμένα μυστικά. Κάποιες φορές ίσως να μην είναι και τόσο καλά κρυμμένα. Απλά έχουν την ψευδαίσθηση ότι ο άλλος δεν καταλαβαίνει.

Ποιος είναι ο λόγος που δεν μιλάνε;

Ίσως από φόβο.
Ίσως από εγωισμό.
Ίσως από θυμό.
Ίσως γιατί έτσι πρέπει.
Ίσως γιατί η απέναντι πλευρά δεν θέλει ή δεν μπορεί να τους ακούσει...

Ο καθένας έχει τους λόγους του. 
Ο καθένας έχει το βάρος του.

Απλά είτε μαθαίνει να ζει με αυτό, περιμένοντας την ευκαριά να το βγάλει από μέσα του, είτε το ξεχνάει και προχωράει παρακάτω. Υπάρχει και η κατηγορία των ανθρώπων που ξέρουν ότι ποτέ δεν θα μιλήσουν αλλά πάντα θα το κουβαλάνε. Είναι στο χαρακτήρα του καθενός και όπως έχω γράψει και παλιότερα, δεν νομίζω ότι μπορεί να αλλάξει. 

Το αν ανήκω σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες, το κρατάω για τον εαυτό μου. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι δεν μπορώ να αλλάξω...

Υ.Γ.

Αυτή είναι μία από τις δύο ελληνικές εκδοχές που έχουν παραπλήσιο νόημα με το τραγούδι της Imany. Η άλλη παραήταν προφανής για να την βαλω.

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Τα νησιά που ταξιδεύω

Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν καλά ότι δεν ταξιδεύω εύκολα. Ένα - δυο άτομα που με ξέρουν καλύτερα ξέρουν και το λόγο.

Απολαμβάνω όμως άλλου είδους ταξίδια.
Ο κάθε άνθρωπος που έχω συναντήσει είναι για μένα ένα νησί. Ένας τόπος που ταξιδεύω. Απο κάποια νησιά φεύγω γρήγορα, και σε κάποια άλλα επιμένω να τα επισκέπτομαι ξανά και ξανά και ξανα...

Η δεύτερη κατηγορία παρουσιάζει και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για μένα. Ένα νησί σαν και αυτά δεν είναι απαραίτητα ο ιδανικότερος προορισμός. Το κλίμα του ποικίλει. Τη μια στιγμή μπορεί να έχει λιακάδα, να απολαμβάνεις το κάθε δευτερόλεπτο της παραμονής σου σε αυτό. Την άλλη στιγμή μπορεί να χαλάσει ο καιρός και να αισθάνεσαι το κρύο στο κόκκαλο σου, όπως αυτήν εδώ τη νύχτα. Δεν σε πειράζει όμως. Ξέρεις ότι πάλι θα αλλάξει το σκηνικό. Τα σύννεφα θα φύγουν, το κρυό θα ατονίσει και θα δεις τον ήλιο να βγαίνει και πάλι και οι ακτίνες του θα σε ζεστάνουν, είτε αυτές έχουν τη μορφή ενός χαμόγελου, μερικών λέξεων που θα ακούσεις από κάποια χείλη ή που θα διαβάσεις σε ένα κομμάτι χαρτί, στην οθόνη του υπολογιστή ή του κινητού σου, δεν έχει σημασία. Πιστεύεις, ή μάλλον θέλεις να πιστεύεις, ότι ο καιρός θα αλλάξει. 


Υποθέτωντας ότι κάθε άνθρωπος που συναναστρέφομαι, ή που θα ήθελα να συναστρέφομαι, είναι ένα νησί, κάτι παίρνω από το καθένα. Οι στιγμές που μοιράζομαι μαζί τους είναι όπως τα αξιοθέατα κάποιου τουριστικού προορισμού. Αποτυπώνονται στο μυαλό μου και τις κουβαλάω μαζί μου.

Δεν ξέρω αν και εγώ είμαι ένα νησί για τους άλλους. 
Ίσως.
Σίγουρα δεν είμαι ένα ειδυλιακός προορισμός, αλλά κάνω ότι μπορώ για να κρατώ τις συνεφιές μακρυά από τους επισκέπτες και τον ήλιο μου πάντα εδώ για κάθε έναν που δηλώνει παρών. Ακόμα και για αυτούς που αισθάνονται περαστικοί...

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Κενά

Σε όλη τη ζωή μας κυνηγάμε να καλύψουμε τα κενά με τα οποία έχουμε έρθει σε αυτήν και με άλλα που προκύπτουν στην πορεία.

Είμαστε κατά κάποιο τρόπο ένα παζλ που του λείπουν κάποια κομμάτια. Σε πολλές περιπτώσεις συμβιβαζόμαστε να καλύψει το κενό μας ένα κομμάτι το οποίο δεν ταιριάζει απόλυτα , αλλά υποθέτουμε ότι κάνοντας το να φαίνεται μικρότερο (το κενό) ίσως με τον καιρό να μας δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση ότι καλύφθηκε πλήρως.

Αν πάρω όμως το παράδειγμα της γνώσης ενός αντικειμένου έρχεται στο μυαλό μου η ρήση ότι "η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια". Και πιο επικίνδυνη θα πρόσθετα.

Το λάθος κομμάτι σε ένα κενό σημείο χαλάει την ισορροπία. 

Μία από τις ωραιότερες εκφράσεις που έχω ακούσει για το συναίσθημα που αποκομίζει κάποιος που καλύπτει ένα κενό είναι "με γεμίζει...". 

Αυτή η έκφραση μπορεί να προέρχεται από τα χείλη ενός αθρώπου που βιώνει τον απόλυτο έρωτα δίπλα στο σύντροφο του ή από ενός άλλου που η δουλειά του τον κάνει ευτυχισμένο ή κάποιου άλλου που αντικρύζει ένα θέαμα μοναδικό για εκεινον ή... ή... ή....

Στόχος λοιπόν είναι να γεμίσει το κενό.

Στην καρδιά μας...
Στο μυαλό μας...
Στο κρεββάτι μας...
Στη ματιά μας...
Στο πορτοφόλι μας...
Στο στομάχι μας...
...ή οπουδήποτε αλλού μπορεί να βρίσκεται αυτό.

Ιδανικά γεμίζει όταν βρούμε το σωστό κομμάτι που λείπει από κάποιο σημείο του παζλ. Αλλιώς είναι στο χέρι μας αν θα επιλέξουμε να το καλύψουμε με κάποιο άλλο που δεν ταιριάζει ή θα το αφήσουμε ως έχει...

Υ.Γ.

Υπάρχει και αυτή η ιστορία που δείχνει το παραπάνω βίντεο για τα κενά που προσπαθούμε να καλύψουμε.

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Έναν παραμυθά κοιτάζω στον καθρέφτη


Κάθε βράδυ πριν με πάρει ο ύπνος σκαρώνω στο μυαλό μου ένα παραμύθι.
Μια ιστορία μέσα στην οποία βάζω τον εαυτό μου στο ρόλο του πρωταγωνιστή και η οποία εκτυλίσσεται σε ένα περιβάλλον παρόμοιο με αυτό που ζω την καθημερινότητα μου.
Αφαιρώ ότι με βαραίνει στην "πραγματικότητα" μου, κρατάω ότι μου αρέσει, και ωραιοποιώ κάποιες καταστάσεις. 
Ώρες ώρες αισθάνομαι σαν ένας ζωγράφος που του έχουν δώσει έναν έτοιμο πίνακα, και αυτός με τις πινελιές του τον διορθώνει, προσθέτωντας ότι θα τον ευχαριστούσε και αφαιρώντας ότι δεν του αρέσει. 
Κάθε βράδυ, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος, ο πίνακας είναι πάλι εκεί. Χωρίς τις δικές μου διορθώσεις. Παίρνω το πινέλο απ'την αρχή και βάζω το παραμύθι μου μέσα του. 
Το τελικό αποτέλεσμα το βλέπω μόνο εγώ. Όλοι οι άλλοι βλέπουν τον πίνακα όπως τον παίρνω στα χέρια μου, χωρίς τις διορθώσεις. 
Και όσο δύσκολο και αν φαίνεται να διανύσεις την απόσταση από τον έναν πίνακα στον άλλο, αν μπεις στο παραμύθι μου δεν είναι περισσότερο από δύο χαμόγελα δρόμος...

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

Ζωή



Ο καθένας επιλέγει τον τρόπο και τους ανθρώπους με τους οποίους θέλει να ζήσει. Κάποιες φορές αυτοί οι άνθρωποι είναι είτε μακρυά, είτε "μακρυά". Αυτό είναι ένα θέμα όμως το οποίο το έχω πολυαναλύσει χωρίς να έχω καταλήξει σε κάποιο σαφές συμπέρασμα. 

Αυτό που έχω στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή είναι ο τρόπος ζωής του καθενός. Δεν θέλω να τον κρίνω απλά τον παρατηρώ. Άλλοι θεωρούν ιδανικό τρόπο ζωής το να προχωράνε με ηρεμία, χωρίς πολλές ανατροπές και αλλαγές, και άλλοι βαριούνται γρήγορα. Άλλοι προχωρούν με άλματα χωρίς δεύτερες σκέψεις και άλλοι προβληματίζονται αν πρέπει να κάνουν το επόμενο βήμα.

Η ζωή είναι ένα περίεργο παιχνίδι. Μια φίλη μου είπε ότι η ζωή είναι μια περιπέτεια και αν δεν είναι πρέπει να την κάνουμε.



Για μένα η ζωή είναι μια διαδρομή που καλό είναι να έχει σκαμπανεβάσματα, γιατί η ευθεία γραμμή δεν είναι καλό σημαδί. Στα ιατρικά μηχανήματα σημαίνει τέλος. Πάντα όμως υπάρχει η πιθανότητα να σε συνεφέρει ένα σοκ. Και αρχίζεις και πάλι να έχεις μια τα πάνω σου και μια τα κάτω σου. Άλλες φορές πιο γρήγορα και άλλες πιο χαλαρά.

Το καλοκαίρι προσφέρεται για τετοιες μεταβολές.
Και ευτυχώς ακόμα δεν τελείωσε.
Έχει ζωή ακόμα!


Κυριακή 26 Ιουνίου 2011

Παράξενος ή Ξεχωριστός;



Είναι καλύτερα να είσαι παράξενος ή να είσαι ξεχωριστός σαν όλους τους άλλους;

Απάντηση δεν έχω στην παραπάνω ερώτηση. Ίσως να έχω θέσει ξανά παλιότερα κάποιο ανάλογο ερώτημα που έμοιαζε με αυτό, στην πραγματικότητα αυτό που εννοώ είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Θα πρέπει πρώτα να εξηγήσω τι εννοώ με τους δύο όρους του διλήμματος.

Παράξενος είναι αυτός που οι πράξεις του δεν συνάδουν με αυτές που προστάζει η κοινή λογική και η καθημερινή αντιμετώπιση. Κάποιες φορές ίσως χαρακτηρίζουμε κάποιον παράξενο από την συμπεριφορά του χωρίς να γνωρίζουμε το λόγο για τον οποίο συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει και ο ξεχωριστός. Ο θαρραλέος, ο κυνηγός, ο κατακτητής, ο αθλητής, ο «πανταχού παρών» όπως τους λέω εγώ. Δεν την κατακρίνω αυτή την ομάδα ανθρώπων. Έχω κολλητούς φίλους που ανήκουν σε αυτήν. Απλά εγώ δεν γεννήθηκα για να είμαι αυτό. Η φύση μου δεν μου το επιτρέπει.

Σίγουρα ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Δεν θέλω να πουλήσω διαφορετικότητα με αυτά που λέω. Άλλωστε είναι πολλοί οι παράξενοι που κυκλοφορούν εκεί έξω.


Από κάποια πράγματα δεν μπορείς να ξεφύγεις στη ζωή σου. Ένα από αυτά είναι και ο χαρακτήρας σου, τον οποίο τον έχεις διαμορφώσει μέσα από βιώματα και από εμπόδια τα οποία πολλές φορές είσαι υποχρεωμένος να ξεπερνάς από μωρό παιδί.
 
Εδώ και μερικές μέρες σκεφτόμουν να γράψω. Η αρχική ιδέα ήταν να γράψω 3 παραμύθια. Ένα θα αφορούσε ένα παιδί, ένα άλλο έναν ενήλικο και το τρίτο ένα γέρο. Κοινός παρονομαστής και των τριών ιστοριών θα ήταν ο δισταγμός. Το ένα βήμα πίσω. Η διαφορά είναι η εξής. Όταν είσαι παιδί δεν το σκέφτεσαι και κάνεις δύο γρήγορα βήματα μπροστά και ξεπερνάς το φόβο σου. Όταν είσαι ενήλικος σκέφτεσαι. Σκέφτεσαι τόσο πολύ που ίσως κάνεις ακόμα ένα βήμα πίσω και όταν το πάρεις απόφαση και προσπαθήσεις να τρέξεις προς τα μπροστά για να καλύψεις το χαμένο έδαφος ίσως να μη βρεις αυτό που είχες μπροστά στα μάτια σου πριν και να προσθέσεις ακόμα περισσότερες σκέψεις για την επόμενη φορά. Όταν, τέλος, είσαι γέρος δεν έχεις χρόνο για σκέψεις. Μάλλον όμως δεν έχεις δύναμη και για το βήμα προς τα εμπρός.

Παραμύθι τελικά δεν έγραψα ούτε ένα
Τα λόγια ενός παράξενου κάποιο Σαββάτο βράδυ
Τα ‘γραψα και μου κράτησαν παρέα στο σκοτάδι
Και ας μη βρούνε οι πολλοί νόημα σε αυτά κανένα…

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Όχι



Αύριο θα παραστώ κάπου που ένας φίλος και μια φιλή θα πουν το μεγαλύτερο ΝΑΙ που μπορεί να πει κανείς στη ζωή του. 

Για έναν άνθρωπο που λέει "ναι" με τη συχνότητα που το λέω εγώ αυτό δεν προξενεί και μεγάλη εντύπωση. Αν και αυτή η συχνότητα πάντα με ενοχλούσε.

Πάντα έλεγα "ναι" ακόμα και σε πράγματα που ομολογουμένως ήθελα να πω "όχι"!

Τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει όμως να λέω και εγώ τα "όχι" μου. 

Για παράδειγμα είπα "όχι" στο αλκοόλ και συνεχίζω να το λέω εδώ και περίπου 2 εβδομάδες. Όχι πως είμαι και κανένας αλκοολικός, αλλά μάλλον σε καλό μου έχει βγει απ'ότι καταλαβαίνω από την ανταπόκριση του οργανισμού μου. Δεν αποκλείω να σπάσω την ποτοαπαγόρευση σύντομα, αλλά θα προσπαθήσω να κρατηθώ όσο μπορώ.
Κάποια "οχι" βέβαια δεν είναι τόσο εύκολα. Σε ορισμένες περιπτώσεις ταυτίζεται το "θέλω" σου με αυτό το "όχι" όπως καλή ώρα παραπάνω. Σε κάποιες άλλες, έρχεται σε σύγκρουση. Λες "όχι" αν και θέλεις με όλη σου την καρδιά να πεις "ναι".

Το "ναι" συνήθως είναι μια εύκολη και βολική απάντηση (συνήθως για τους άλλους...). Όλοι είναι ευχαριστημένοι μαζί σου και όταν αναφέρονται σε εσένα υπάρχει η μόνιμη επωδός "καλό παιδί".

Όταν αρχίζεις να λες "όχι" βλέπεις συννεφιασμένα πρόσωπα, ανθρώπους να δυσανασχετούν, ειδικά όταν έχει προηγηθεί μια χιονοστοιβάδα από "ναι" από τη μεριά σου.


Το "όχι" μου δεν είναι θέμα εγωισμού. Είναι μια άμυνα στα "όχι" των άλλων! Έχω αναπτύξει τόσες άμυνες τελικά που δεν ξέρω πώς θα ήμουν χωρίς αυτές. Ίσως να αρκούσε ένα "ναι" από την αντίθετη κατεύθυνση για να φύγουν όλα τα προστατευτικά που με περικλύουν. Επειδή όμως όσο και αν μου αρέσει να "παραμυθιάζομαι" και να ονειρεύομαι, ξέρω ότι ένα "όχι" θα έρχεται συνέχεια να θρυμματίζει το δικό μου "ναι". Οπότε πρέπει να σκληρύνει το "ναι" μου. Γι'αυτό θα το κλείσω μέσα στη φυλακή του "όχι" και όποιος έχει το κλειδί ας έρθει να το βρει...

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Χρόνια μου πολλά...


Ο παραμυθάς πρόσθεσε άλλον ένα χρόνο στην πλάτη του.
Ο πρώτος που του εύχεται είμαι εγώ.
Στα παραμύθια δεν υπάρχει χρόνος οπότε, όσα κεράκια και αν σβήσει στην τούρτα του, δεν μεγαλώνει ποτέ.


Ένα ποστ αφιερωμένο σε μένα και πραγματικά δεν ξέρω τι να γράψω. Τόσα χρόνια που διατηρώ αυτό το μπλογκ δεν έτυχε να γράψω ποτέ κάτι στα γενέθλεια μου. Συνήθως ήταν μια συνηθισμένη μέρα. Λίγα παραπάνω τηλέφωνα, δουλειά, ευχές και τέλος το πανηγύρι. 
Σαν σήμερα, πριν από 32 χρόνια, έκανα την αρχή μου σε αυτό που λέγεται "ζωή". Απ'ότι έχω καταλάβει γιορτάζουμε κάθε αρχή που κάνουμε πάνω σε αυτή τη γη. Είτε το λέμε γενέθλεια για να θυμόμαστε την ημέρα που γεννηθήκαμε, είτε το λέμε επέτειο για να θυμόμαστε τη μέρα που αρχίζουμε μια σχέση ή ένα γάμο, είτε για να θυμόμαστε την πρώτη μέρα που πρωτοείδαμε ένα πρόσωπο.

Καλό είναι όμως να μη γιορτάζουμε μόνο την ανάμνηση της έναρξης, αλλά και κάθε επόμενο βήμα που θα κάνουμε στη διάρκεια αυτής της διαδρομής, όπως και αν λέγεται αυτή.


Όπως και να'χει.......

                                          .....χρόνια μου πολλά!!!

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Βροχή



Πολλά μπορεί να γράψει κανείς για τη βροχή.

Αυτό το στοιχείο της φύσης έχει εμπνεύσει πολλούς δημιουργούς.
Για την ιδιότητα της να ξεβάφει οποιοδήποτε άσχημο συναίσθημα ζωγραφίζεται στο πρόσωπο μας...
Για το χάρισμα που έχει στο να συνθέτει τις πιο όμορφες μελωδίες, αυτές που όταν τις ακους χάνεσαι...
Για τη μαγεία που προσθέτει ακόμα και σε μία νύχτα που είσαι μόνος σπίτι και την κοιτάζεις να στέλνει με αργό ή γρήγορο ρυθμό τις σταγόνες της πάνω στο τζάμι σου.



Ξέρω ότι πολύ θα σκέφτεστε όλα τα αρνητικά που προκαλεί η βροχή (κατσαρώνει το μαλλί όσων έχουν, πονάνε τα κόκκαλα των παππούδων, γλιστράνε οι δρόμοι όταν οδηγούμε κ.α.), αλλά επειδή θέλω να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων αρκούμε στα παραπάνω...

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Απουσία


Έχοντας λίγο χρόνο, πριν πέσω για ένα δίωρο ύπνο (μη ρωτάτε για λεπτομέρειες) είπα να ξαναγράψω. Να γράψω για την απουσία. Αφορμή στάθηκε το παραπάνω τραγούδι.

Λένε ότι δεν εκτιμάς κάτι παρά μόνο αν το χάσεις. Όχι βέβαια ότι αν το εκτιμάς, ότι αν ξέρεις τι είναι αυτό που έχεις, αποκλείεται να το χάσεις.

Από την άλλη σκέφτομαι πώς είναι δυνατόν να χάσεις κάτι που δεν το είχες ποτέ; Ίσως τα τελευταία ποστ να είναι αντικείμενα της γνωστής υπερβολής που με διακατέχει. 

Το μόνο που ξέρω είναι ότι τις τελευταίες μέρες αισθάνομαι ένα κενό. Ένα κενό επικοινωνίας. Όχι πως δεν είμαι καλά (αν και κάποιοι ανησύχησαν από το τελευταίο ποστ). Μια χαρά είμαι. Απλά αισθάνομαι κάπως περίεργα, και σε συνδυασμό με τα περίεργα ωράρια ύπνου που τείνω να καθιερώσω, μου βγαίνουν αυτά τα ποστ.

Πάντοτε απέφευγα τις εκρήξεις. Με μικρά ελεγχόμενα ξεσπάσματα απελευθερώνω την ένταση που υπάρχει μέσα μου. Συνήθως αυτά τα ξεσπάσματα είναι λίγα. Ποτέ όμως δεν μπορώ να προβλέψω το πλήθος τους. Οπότε όσοι συνεχίζετε να με διαβάζετε καλό κουράγιο...

Θέλω... Πρέπει... Μπορώ... (συνέχεια...)


Ως συνέχεια του προηγούμενου, έχω την ανάγκη να γράψω κάποιες επιπλέον σκέψεις. Πριν από περίπου 24 ώρες έκανα κάτι το οποίο δεν ήθελα να το κάνω, αλλά δεδομένων των συνθηκών μάλλον έπρεπε. 

Δεν μου αρέσει να στεναχωρώ τους γύρω μου. Γι'αυτό πολλές φορές προτιμώ να κρατάω κάποια πράγματα μέσα μου. Κάποιες φορές παρασύρομαι και λέω περισσότερα απ'όσα πρέπει, λιγότερα πάλι απ'ότι θα ήθελα.

Είναι πολύ δύσκολο να κρατάς απόσταση από ανθρώπους που θα τους ήθελες πάρα πολύ μέσα στη ζωή σου. Πόσο μάλλον από ανθρώπους που το μόνο που έχεις είναι μια πολύ όμορφη εντύπωση, γιατί δεν κατάφερες να τους γνωρίσεις όσο καλά θα ήθελες. 

Έχω παραλληλίσει πολλές φορές δραστηριότητες της καθημερινότητας μου με ταξίδια. Η συγκεκριμένη εμπειρία είναι σαν να σου παρουσιάζει κάποιος έναν επίγειο παράδεισο. Έναν τόπο που θα αισθανόσουν όμορφα, οικεία, που θα ήσουν ασφαλής, που δεν θα ήσουν μόνος, που θα είχες κάποιον να σε καταλαβαίνει. Αντιλαμβάνεσαι όμως ότι το μεταφορικό μέσο που κάνει τη διαδρομή για αυτόν τον προορισμό δεν έχει χώρο για σένα. Θα πρέπει να είσαι αυτός που θα μείνει πίσω. 

Είναι πολύ δύσκολο να πρέπει να αφήνεις ένα καράβι να φύγει. Να βλέπεις το ταξίδι για έναν άγνωστο, αλλά πολλά υποσχόμενο τόπο, να μένει μόνο μια εντύπωση. Μια εικόνα μέσα στο μυαλό σου, που πρέπει να την βάλεις στο περιθώριο. Δεν το θέλεις, αλλά πρέπει. 

Μια φίλη στο προηγούμενο ποστ, σχολίασε ότι ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που ξέρει τα "μπορώ" του. Αυτή τη στιγμή το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να γράφω. Δεν το θέλω. Δεν πρέπει να το κάνω. Ίσως αυτό που πρέπει είναι να σωπάσω. Να μην δημοσιεύσω καν αυτό το ποστ. Να μην το διαβάσει κανείς. Είναι τέτοια η ένταση που έχω όμως που ακόμα και αν δεν καταλαβαίνω λέξη αυτή τη στιγμή, απ'όσα έγραψα πιο πάνω, θα συνεχίσω.

Νιώθω ότι θέλω να φωνάξω. Κάποτε μια φίλη μου είχε πει ότι η σιωπή μου είναι εκωφαντική. Αυτή τη στιγμή πάει να με τρελάνει. Όταν τελειώσω το γράψιμο για απόψε θα έχω χαλαρώσει. 

Κάτι τελευταίο πριν κλείσω. Πάντοτε ήμουν της άποψης και συνεχίζω να το πιστεύω ότι για όλες τις δύσκολες φάσεις που περνάμε υπεύθυνοι είμαστε εμείς οι ίδιοι. Δεν φταίει κανένας άλλος. Το εύκολο είναι να σηκώσεις το δάχτυλο και να δείξεις κάποιον άλλον όταν σε ρωτήσουν "γιατί είσαι έτσι;". Το δύσκολο είναι να σηκώσεις το δάχτυλο και να το στρέψεις στον καθρέφτη σου για να δείξεις τον πραγματικό υπεύθυνο. Λέγεται αυτοκριτική και μπορεί να μη βλέπεις τα αποτελέσματα της άμεσα, αλλά σε βάθος χρόνου ίσως βοηθήσει.

Υ.Γ. Στο μόνο πράγμα που ταυτίζονται τα "θέλω", "πρέπει" και "μπορώ" μου αυτή τη στιγμή, είναι στο ότι θα ξενυχτήσω σήμερα (μάλλον για ξημέρωμα με κόβω). Άντε και να δω τι θα στείλω πάλι για εργασία!!!!

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Θέλω... Πρέπει... Μπορώ...



Σκέφτηκα να γράψω τα συναισθήματα μου για αυτές τις τρεις λέξεις.

Ευτυχία είναι όταν μπορείς να τις χρησιμοποιείς εναλλακτικά και τις τρεις στην ίδια πρόταση. Για παράδειγμα:

Θέλω να πω όλα όσα σκέφτομαι...
Πρέπει να πω όλα όσα σκέφτομαι...
Μπορώ να πω όλα όσα σκέφτομαι...



Συνήθως όμως αυτές οι λέξεις, αλληλοσυγκρούονται. Βρίσκονται σε ένα συνεχή πόλεμο, με πεδίο μάχης κάπου ανάμεσα στο μυαλό και την καρδιά μας. 

Το "πρέπει" στρατοπεδεύει στο μυαλό.
Το "θέλω" στην καρδιά.
Το "μπορώ" πάλι κρατάει μια ουδέτερη στάση και περιμένει να δει την εξέλιξη της μάχης για να πάρει θέση.

Στην πραγματικότητα όλοι θέλουμε σε αυτή τη μάχη να βγει νικητής το "θέλω" έτσι ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε αυτό που επιθυμούμε. Το "πρέπει" όμως είναι πολύ ισχυρός αντίπαλος. Γκρεμίζει στο διάβα του τα όνειρα, ισοπεδώνει τα συναισθήματα και εντέλει εξορίζει το "θέλω" σε ένα μέρος που λέγεται "λήθη".


Όταν όμως το "θέλω" είναι έντονο, θα βρει τρόπο να αποδράσει. Επιστρέφει πιο δυνατό στη μάχη και διεκδικεί με ακόμα μεγαλύτερο ζήλο την "ειρήνη" μέσα μας, η οποία έρχεται μόνο όταν το "πρέπει" ταυτίζεται με το "θέλω", φέρνοντας τη γαλήνη στην καρδιά, στο μυαλό και στην ψυχή μας.

Επειδή όμως τίποτα δεν είναι απλό σε αυτή τη ζωή, ακόμα και αν τα δικά σου "θέλω" νικήσουν τα "πρέπει" σου, μια άλλη μάχη ίσως να σε περιμένει. Τα "θέλω" σου ενάντια στα "πρέπει" κάποιου άλλου προσώπου.

Και συνεχίζεις να αγωνίζεσαι, ελπίζοντας ότι η "ειρήνη" θα σε βρει με την καρδιά γεμάτη και όχι εγκαταλελημένο στο πεδίο της μάχης



Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Καθρέφτης

Θέλω να πιστεύω ότι οι επιθυμίες μου είναι ξεκάθαρες στο μυαλό μου. Όπως ξεκάθαρο είναι ότι είμαι επιφυλακτικός με ανθρώπους που δεν ξέρω. 



Κάποιοι προσπαθούν να με πείσουν ότι πρέπει να αφήνομαι, να ανοίγομαι. Εγώ πάλι επιμένω στην άμυνα μου. Βάζω έναν καθρέφτη μπροστά από το πρόσωπο μου και ο καθένας βλέπει σε εμένα αυτό που θέλει να δει. Έτσι όλοι τους είναι ευχαριστημένοι. Ακούω συχνά τη φράση "πρέπει να είσαι αληθινός..." ή "δείξε στους άλλους αυτό που είσαι και δεν θα χάσεις...".

Η εμπειρία μου με δίδαξε ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που να αντέχουν την αλήθεια μου. Με το που φύγει ο καθρέφτης το βάζουν στα πόδια και το μόνο που μένει είναι τα λόγια που έλεγαν με τόση ευκολία. 

Είναι τόσο εύκολο να μιλάς, πόσο μάλλον όταν υπάρχει και μια απόσταση. Είσαι ασφαλής. Λες ότι θες, χωρίς να μπορεί ο άλλος να "διαβάσει" όσα κρύβονται πίσω από τις λέξεις σου, παρατηρώντας το βλέμμα, τις εκφράσεις του προσώπου, τη γλώσσα του σώματος. Για αυτό το λόγο δεν μου αρέσει να κάνω σοβαρές συζητήσεις εξ αποστάσεως. Πόσο μάλλον όταν ούτε καν ακούω τον συνομιλητή μου, αλλά περιορίζομαι στο να διαβάζω αυτά που μου γράφει και να απαντάω επίσης γραπτώς.

Είναι σίγουρο ελκυστικό. Το γράψιμο σε απελευθερώνει, αλλά δεν το εμπιστεύομαι. Και το λέω εγώ που εκφράζω τα συναισθήματα μου καλύτερα γραπτά (μάλλον τραγουδιστά) παρά προφορικά. Αλλά πάλι είναι τόσα πολλά που μπορείς να πεις με τη σιωπή σου. Αρκεί να είσαι παρόν. Και να υπάρχει ο κατάλληλος άνθρωπος για να την "ακούσει".

Ίσως είμαι παράξενος. Ίσως από αλλού φερμένος, που προσπαθώ εδώ και τρεις δεκαετείες να προσαρμοστώ σε έναν κόσμο που από τη στιγμή που δεν με καταλαβαίνει, προσπαθώ να τον καταλάβω εγώ. Όπως και να' χει... Καλή Ανάσταση να' χουμε και καλή αντάμωση!!!

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Ζωάρα

Πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν ένα εξοντωτικό τετραήμερο! Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Η αρχή...



Το ότι θα έχω ένα καλό τετραήμερο φάνηκε από την Πέμπτη το βράδυ. Πήγα μετά από 10+ χρόνια να ακούσω τον Πάριο. Τα σχόλια που είχαν φτάσει στα αυτιά μου ήταν από "δεν μπορεί πια..." έως "βγαίνει και είναι κομμάτια...". Τελικά αυτό που είδα και ακουσα με ενθουσίασε. Για χορό δεν είχα καμιά όρεξη, οπότε το άκρως ακουστικό πρόγραμμα του (το λεγόμενο "της τάβλας") ήταν αυτό που χρειαζόμουν. Τραγούδησε ο αθεόφοβος περίπου 4 ώρες κυρίως τραγούδια που έχει πει ή γράψει ο ίδιος, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Είναι μια από τις ελάχιστες φορές που φεύγω από μαγαζί που πάω να ακούσω κάποιον τραγουδιστή και δεν έχω στο μυαλό μου τη σκέψη "...όμως δεν είπε το τάδε τραγούδι..." . Τα είπε όλα!!!! Ή σχεδόν όλα. Αν και ήμουν στο μαγαζί από τις 11:15 μέχρι τις 6 παρά δεν αισθάνθηκα σε κανένα σημείο κουρασμένος! Το ρεπερτόριο και η δισκογραφία του ήταν απλά ατελείωτα! Το μοναδικό μειονέκτημα της βραδειάς ήταν ότι έπινα κρασί και όχι ουίσκι, αλλά δεν είμαι πλεονέκτης...

...η συνέχεια

Η συνέχεια δόθηκε δύο βράδια μετά. Η παρέα πολύ καλή, και η αρχική σκέψη ήταν να πάμε στο Μενιδιάτη.

 Έφτιαξα την κατάλληλη διάθεση και ετοιμάστηκα ψυχολογικά. Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο τραγουδιστή τον έχω συνδέσει με τρελά γλέντια προ τετραετίας. Οπότε μια νύχτα εκεί θα ήταν πολλά υποσχόμενη.


Τελικά μετά από διάφορες καραμπόλες καταλήξαμε στον Κουρκούλη. Δεν μας χάλασε! Κεφάτο πρόγραμμα, με τα μαθητούδια (είναι εποχή πενταήμερων και το περιμέναμε) να μην βάζουν κώλο κάτω, και να δίνουν άλλη ζωντάνια στο μαγαζί! Δεν είπε βέβαια τη ζεμπεκιά που ήθελα να χορέψω, αλλά παρόλαυτα περάσαμε μια χαρά με τα αλάνια που σμίξαμε μετά από καιρό! 


Τα γεμίσματα...

Ενδιάμεσα δεν μπορώ να πω ότι κάθισα ιδιαίτερα σπιτί. Καφέδες κάτω από τον ήλιο (καλοκαιράκι μύρισε, αν και η πρόβλεψη λέει για επιδείνωση, εγώ δεν πτοούμαι!!!), βόλτες στην παραλία, στον Λευκό Πύργο, στην Αριστοτέλους, περίεργο φαγητό (μέχρι και μπαμπού έφαγα!!!). 

Να μην ξεχάσω να προσθέσω και ένα εξαιρετικά ευχάριστο μάθημα το πρωί του Σαββάτου. Μακάρι να περνούσαν όλοι τόσο καλά στη δουλειά τους. Δυστυχώς σε 2 εβδομάδες τελειώνει το συγκεκριμένο πρόγραμμα, αλλά δεν ξενερώνω με τίποτα. Κάτι άλλο θα προκύψει!

Η παρολίγον νάρκη...


Μια από τις σκέψεις που έκανα για την έξοδο του Σαββατόβραδου ήταν να πάω στη συναυλία του Μιχάλη Τζουγανάκη στο Μύλο. Μου αρέσει πολύ και αυτό το είδος μουσικής και όταν έβλεπα ότι άρχιζαν να ψιλοστραβώνουν τα πράγματα με τον Μενιδιάτη μου πέρασε από το μυαλό να πάω. Τελικά, απ' ότι διάβασα στο παρακάτω άρθρο, γλίτωσα από μεγάλη νάρκη...


Το κλείσιμο...

Το κλείσιμο το τετραήμερου με βρίσκει στο κρεββάτι να χαλαρώνω και να γράφω τις εντυπώσεις μου σε αυτό εδώ το ποστ. Τελικά κάποιες φορές περνάς τέλεια από εκεί που δεν το περιμένεις. 

Θα ξαναθυμηθώ αυτό που μου είπε μια φίλη μου. Όταν είσαι πεσμένος μην ψάχνεις κάποιον να σε σηκώσει. Προσπάθησε να σηκωθείς μόνος σου, γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν θα ξέρεις αν το γεγονός ότι σηκώθηκες οφείλεται στη δική σου δύναμη ή στη βοήθεια κάποιου άλλου.

Αυτό που θέλω να πω στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι για να περάσεις καλά μην ψάχνεις να βρεις κάποιους ανθρώπους που πιστεύεις ότι θα σε κάνουν να περάσεις καλά. Σίγουρα το ποιοι θα είναι μαζί σου έχει μεγάλη σημασία, αλλά δεν πρέπει να εξαρτάται η πορεία της δικής σου διάθεσης από τη διάθεση και τη συμπερίφορά των άλλων απέναντι σου. Όταν εσύ έχεις καλή διάθεση, κανένας δεν μπορεί να στη χάλασει. Αντίθετα, μπορείς να φτιάξεις και τη διάθεση των άλλων. 

Αυτά τα ολίγα για μια σειρά γεμάτων ημερών που μου άφησαν την καλύτερη γεύση. Μάλλον είναι η εκκίνηση για μια περίοδο πολλών ευχάριστων στιγμών που έρχονται να γεμίσουν με χρώμα τους άδειους τοίχους της καρδιάς και του μυαλού μου!!!

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Δώρα


Άργησα να γράψω. Το θέμα "Δώρα" με απασχολεί έντονα εδώ και καιρό. Έστω και αν πέρασαν οι πολλές γιορτές και τα γενέθλεια, είναι κάποια πράγματα που θέλω να σχολιάσω.

Υπάρχουν διάφορα δώρα. Ακριβά, φτηνά, ακυρα, εύστοχα, χιουμοριστικά, ξενέρωτα... Υπάρχει και μια κατηγορία δώρων που τη θεωρώ ξεχωριστή. Είναι τα δώρα που μπορεί να μην έχουν κάποιο ιδιαίτερο χρηματικό κόστος, αλλά έχουν προσωπικό κόπο. Είναι δώρα καρδιάς. Είναι, κατά την άποψη μου, το σημαντικότερο είδος δώρου. Περιέχουν ένα κομμάτι του εαυτού εκείνου που τα δωρίζει. Σημαίνουν πολλά για αυτόν, και πολύ περισσότερο το άτομο που το δέχεται σημαίνει ακόμα περισσότερο για εκείνον.

Πολλές φορές το να πάρεις ένα δώρο αποτελεί μπελά. Τι να πάρεις; Πόσο να κάνει; Θα του/της αρέσει;

Χίλιες δυο ερωτήσεις; Στο τέλος μπορεί να έχεις αφιερώσει πολύ χρόνο για να επιλέξεις και να αγοράσεις ένα δώρο και το πιο χρήσιμο πραγματάκι που περιείχε η σακούλα ή το κουτάκι μέσα στο οποίο ήταν το δώρο σου, να είναι η κάρτα αλλαγής.

Μου ήρθε στο μυαλό ένας φάκελος με ζωγραφιές που έπεσε στα χέρια μου από το νηπιαγωγείο. Ήταν το δώρο που μου είχαν κάνει οι συμμαθητές μου τότε. Ο καθένας είχε κάνει μια ζωγραφιά και όλοι μαζί με τη βοήθεια της νηπιαγωγού τις είχαν βάλει σε ένα φάκελο και μου τις έδωσαν. Σαν οικονομικό κόστος ήταν μηδαμινό, αλλά τώρα που τις ξαναείδα αισθάνθηκα πολύ όμορφα. 

Όταν κάποιος σου δίνει ως δώρο κάτι το οποίο το έχει φτιάξει μόνος του, είναι πολύ σημαντικό. Δείχνει ότι δεν είσαι κάτι τυχαίο για εκείνον. Δεν λέω φυσικά ότι αν σου αγοράσει κάτι έτοιμο σε υποτιμά, ή ότι δεν σε σκέφτεται αρκετά, αλλά πάντα ένα προσωπικό δώρο είναι κάτι ιδιαίτερο. Κάτι ξεχωριστό. Κάτι το οποίο όταν σχεδιαζόταν και κατασκευαζόταν υπήρχε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο για το οποίο προοριζόταν. 

Δεν είναι όμορφο να υπάρχει εκεί έξω ένα δώρο το οποίο να έχει φτιαχτεί μόνο για εσένα;


Υ.Γ. Ότι δώρο και να σας φέρουν πείτε ένα ευχαριστώ μέσα από την καρδιά σας. Εντέλει η κίνηση  και η σκέψη είναι αυτά που μετράνε...

Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

Το παίρνεις πίσω;

Πολλές φορές σκέφτομαι για ποια πράγματα αξίζει να μετανιώνω. Συνήθιζα να λέω ότι μετανιώνω για όσα δεν έκανα και όχι για αυτά που έχω κάνει. 

Είναι κάποιες άλλες φορές όμως, που σκέφτομαι λόγια που έχω πει ή πράξεις που έχω κάνει, οι οποίες μου δημιουργούν την αίσθηση ότι έχουν αλλάξει κάποιες ισορροπίες που είχα με κάποιους ανθρώπους. Δεν μιλάω για λόγια ή πράξεις που μπορεί να έχουν προσβάλει ή βλάψει κάποιον. 
Αυτό που εννοώ είναι όταν έχεις τη διάθεση να χαρίσεις ότι ομορφότερο διαθέτεις σε έναν άνθρωπο, με λόγια, με πράξεις, ή και εγώ δεν ξέρω με ποιον άλλον τρόπο. Τα έχεις όλα στο μυαλό σου. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς εύκολα να κρυφτείς. Αλλά όταν φτάνει το σημείο να πεις με λόγια αυτό που νιώθεις, όλα είναι λάθος. Όλα, εκτός από τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου.


Για να το εντάξω σε ένα παραμύθι όλο αυτό θα αναφερθώ σε κάτι που σκεφτόμουν σήμερα. Υπαρχουν άνθρωποι που σου κάνουν αμέσως "κλικ". Είναι το κεραυνοβόλο, όπως το λένε. Και υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που σε κερδίζουν με το πέρασμα του χρόνου, με την τριβή μαζί τους. 

Αν ο κάθε άνθρωπος είναι ένα βουνό και το να τον ερωτευτείς η κορυφή του, τότε στην περίπτωση του κεραυνοβόλου, έχω την αίσθηση οτι μοιάζει σαν να σε πέταξαν κατευθείαν σε αυτήν από ένα αεροπλάνο. Βλέπεις τη θέα, ενθουσιάζεσαι στην αρχή, αλλά κάπου αρχίζεις να βαριέσαι γιατί ίσως η εντύπωση που σου δημιουργηθηκε εξ αρχής δεν αντικατοπτρίζει απόλυτα την πραγματικότητα.

Στη δεύτερη περίπτωση είναι σαν να ανεβαίνεις το βουνό σιγά σιγά. Γνωρίζεις κάθε γωνιά του. Κάθε απόκρυμνη πλαγιά στην οποία πρέπει να σκαρφαλώσεις για να κερδίσεις τη μυρωδιά ενός σπάνιου λουλουδιού, κάθε ξέφωτο στο οποίο θα καθίσεις να ξαποστάσεις. Το περπατάς, το χαίρεσαι στις λιακάδες του, δεν το εγκαταλείπεις στις συνεφιές του. 

Κάποια στιγμή βλέπεις την κορυφή. Δεν έχω ανέβει ποτέ σε κορυφή βουνού, αλλά έχω ακούσει για το ρίγος που σε πιάνει όταν αντιλαμβάνεσαι ότι την πλησιάζεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ίσως φοβάσαι ότι δεν υπάρχει θέση για εσένα σε αυτήν την κορυφή και ότι μπορεί να είναι καλύτερα να συνεχίσεις να απολαμβάνεις το υπόλοιπο βουνό, που σου δίνει ήδη μεγάλη ικανοποίηση. Απ' τη στιγμή όμως που αντικρίσεις την κορυφή, δεν σε ενδιαφέρει τίποτα άλλο απ' το να την κατακτήσεις. Φτάνοντας στην κορυφή αν είσαι τυχερός, το βουνό μετατρέπεται σε ένα μαγικό τόπο, μέρος της μαγείας του οποίου γίνεσαι και εσύ. Αν δεν ανήκεις στην παραπάνω περίπτωση τότε ίσως να νιώσεις μια παγωνιά. Παίρνεις την κατηφόρα και τίποτα δεν μοιάζει ίδιο με αυτό που είχες γνωρίσει ανεβαίνοντας. Και αναρωτιέσαι αν μπορείς να το πάρεις πίσω. Αν υπάρχει περίπτωση να ξεχαστεί ότι έφτασες στην κορυφή. 

Δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοια περίπτωση, αλλά μετά από σκέψη κατέληξα ότι δεν θα ήθελα να ξεχαστεί. Είναι τόσο όμορφη η θέα που αξίζει, ακόμα και αν δεν μπορέσεις να τη χαρείς παρά μόνο για μια στιγμή. Άλλωστε μέσα σου πάντα θα έχεις την κρυφή ελπίδα ότι κάποια στιγμή η θέση σου σε αυτό το βουνό θα είναι στην κορυφή.

Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

Χάρισμα


Έχοντας πολύ χρόνο τις τελευταίες νύχτες για σκέψη κατέληξα ότι σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν σου χαρίζεται (τι είπα πάλι ο μέγιστος φιλόσοφος;;;;), αλλά οτιδήποτε επιθυμείς πρέπει να το κερδίσεις ©. Πολλές φορές βέβαια δεν ξέρεις τι είναι αυτό που πρέπει να κάνεις για να κερδίσεις αυτό που επιθυμείς. Δεν ξέρω αν υπάρχει συνταγή. Όχι πως με ενδιαφέρει, γιατί σε κάποια πράγματα δεν μου αρέσει να μου δείξεις το σύντομο, και πιθανότατα πιο εύκολο, δρόμο. Προτιμώ να ταξιδέψω μόνος μου χωρίς χάρτη. Διαβάζοντας μόνο αυτά που θεωρώ εγώ σημάδια. Μπορεί να χαθώ, αλλά τουλάχιστον θα έχω χάσει απλά το δρόμο, ίσως να μην φτάσω και στον προορισμό ή να φτάσω αργά, και όχι τον εαυτό μου.

Μια φίλη με ρώτησε πρόσφατα πώς μπορώ και γράφω τόσο γρήγορα κάποια τραγούδια. Πώς κλείνοντας το τηλέφωνο και μέχρι να μαγειρέψει μια κατσαρόλα φακές (είμαι λαϊκό παιδί και οι φίλοι μου τρώνε φακές τι θέλετε τώρα;), πρόλαβα έγραψα μουσική, στίχους, το ηχογράφησα και της το έστειλα. Αυτό ίσως να είναι χάρισμα (σιγά ρε φίλε, κόψε κάτι). Από τη φύση, από το Θεό ή από οτιδήποτε τέλος πάντων υπάρχει ανώτερο από εμάς και προικίζει τον κάθε άνθρωπο με κάτι ξεχωριστό ή κάτι συνηθισμένο.

Ο κάθε άνθρωπος κουβαλάει τα κουσούρια του, τις παραξενιές του (άλλοι τις κάνουν και ποστ εις ένδειξη αυτοκριτικής) και κάποιο ταλέντο. Το δικό μου δεν ξέρω αν είναι το να γράφω χαζοτραγουδάκια, αλλά σίγουρα δεν είναι το να κερδίζω από τους άλλους αυτό που θέλω.

Σε παλιότερο ποστ είχα γράψει ότι δεν χρειάζεται να ζητάς τίποτα από τους άλλους. Ο καθένας σου δίνει αυτό που θέλει να σου δώσει. Καλό είναι όμως να προσπαθήσεις να κερδίσεις αυτό που θέλεις από τους άλλους. Έστω και αν ο τρόπος σου είναι λάθος. Απλά περιμένοντας να καταλάβουν οι άλλοι τι είναι αυτό που θες, στην καλύτερη περίπτωση θα κερδίσεις ένα χτύποημα στην πλάτη και ένα χάδι στο κεφάλι (δεν λέω μαλλιά, γιατί δεν έχω). Όχι, βέβαια πώς αν διεκδικήσεις αυτό που θέλεις δεν υπάρχει περίπτωση η κατάληξη να είναι η ίδια. Με την παθητικότητα όμως δεν πρόκειται να κερδίσεις τίποτα. 

Και μια ερώτηση για το τέλος: Αν ο τρόπος σου είναι αποδεδειγμένα αποτυχημένος, έστω και αν είναι πέρα για πέρα αληθινός και εκφράζει αυτό που είσαι, τον αλλάζεις, τον προσαρμόζεις σε αυτό που οι άλλοι θεωρούν καλύτερο ή συνεχίζεις να είσαι ο εαυτός σου περιμένοντας κάποιος να σε καταλάβει;


Υ.Γ. Την απάντηση στο πώς βγαίνουν τα τραγούδια την έχει δώσει η Χαρούλα σε ένα τραγούδι που έγραψε και τραγούδησε η ίδια. Απλά "...σε γνωρίζει ο πόνος κι έρχεται κοντά σου, ακουμπάει το χέρι πάνω στα μαλλιά σου κι έτσι κάνεις κουράγιο και τραγούδι άγιο..."

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Η νύχτα

Πάντα υπήρχε η διαμάχη μεταξύ ημέρας και νύχτας. Μια αιώνια κόντρα.

Τι είναι ομορφότερο: 
Το φως το ήλιου ή η λάμψη του φεγγαριού;
Ο μεσημεριανός καφές ή το βραδινό ποτάκι;
Το ηλιοβασίλεμα ή το χάραμα;

Εγώ προσωπικά προτιμούσα κα συνεχίζω να προτιμώ τη νύχτα.
Μάλλον λόγω ιδιοσυγκρασίας.

Όλα κυλούν πιο αργά τη νύχτα (εκτός από τα αυτοκίνητα στους δρόμους...)
Η νύχτα κρύβει οτιδήποτε φαίνεται άσχημο στο φως της μέρας και αποκαλύπτει οτιδήποτε είναι φαινομενικά όμορφο σαν είναι ο ήλιος ψηλά.

Τη νύχτα οι άνθρωποι είναι πιο αληθινοί. Ίσως το αλκοόλ, ίσως η χαλάρωση από την ένταση της ημέρας που πέρασε οδηγούν τους ανθρώπους στο να βγάζουν ένα πρόσωπο πιο καθαρό, λιγότερο μασκαρεμένο.

Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, έχω την αίσθηση ότι τη νύχτα έχουμε λιγότερους φόβους. Ακούμε συχνά ότι πολλοί φοβούνται το σκοτάδι, αλλά μεγαλώνοντας αντιλαμβάνομαι ότι εφόσον είμαι "καθαρός" δεν υπάρχει κάτι που θα πρέπει να με φοβίζει στο σκοτάδι. 

Άλλοι ξυπνάνε νωρίς λέγοντας ότι δεν θέλουν να πάει η μέρα τους χαμένη. Εμένα πάλι η μέρα με ενδιαφέρει μόνο όσον αφορά τη δουλειά. Τη νύχτα περιμένω.

Λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων οι περισσότεροι φίλοι δεν είναι προσιτοί κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τη νύχτα όμως μπορείς να επικοινωνήσεις είτε τηλεφωνικά, είτε διά ζώσης μαζί τους. Μπορείς να συζητήσεις όσα σε απασχολούν, να γελάσετε, να κουτσομπολέψετε, να μεθύσετε, να ξεχαστείτε...

Μιλώντας για τη νύχτα δεν εννοώ μόνο να γυρίζεις σε μπαρ, κλαμπ, μπουζούκια και τα σχετικά. Ακόμα και σπίτι να μείνεις, η νύχτα είναι αλλιώς. 

Τη νύχτα αισθανόμαστε ότι μπορούμε να κάνουμε ότι κι αν σκεφτούμε. Κάτι σαν τους ήρωες των παραμυθιών που ακούγαμε μικροί. Ανοίγουμε τα φτερά μας και πετάμε. Ονειρευόμαστε και ελπίζουμε. Και όταν φτάσει το ξημέρωμα δεν απογοητευόμαστε. Βάζουμε τα φτερά μας σε μια γωνιά και περιμένουμε. Το επόμενο βράδυ δεν είναι και τόσο μακρυά...

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Reset


Παρακολουθώντας πριν μερικές μέρες μια ταινία, έμεινα σε κάτι που ειπώθηκε σε μια από τις τελευταίες σκηνές. Ο πρωταγωνιστής ήταν ψυχικά διαταραγμένος και ο γιατρός του είπε ότι το μυαλό του είναι σαν να κάνει συνεχώς "reset". Ξεκινούσε δηλαδή από μια αφετηρία όπου δεν είχε επαφή με την πραγματικότητα, του έκαναν μια θεραπεία, έφτανε κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσει το ποιος είναι και μετά από λίγο επέστρεφε πάλι στο σημείο εκκίνησης.

Σκαλίζοντας λίγο τις αναμνήσεις μου, παρατηρώ ότι μου συμβαίνει μάλλον και εμένα κάτι ανάλογο. Αν θυμηθώ συμπεριφορές φίλων ίσως δεν είμαι ο μόνος. Δεν λέω ότι υπάρχει κάποια ψυχική διαταραχή. Θα εξηγήσω αμέσως τη σκέψη μου.

Οι συμπεριφορές που έχουμε συνήθως είναι παγιωμένες. Σπανίως κάποιος άνθρωπος αλλάζει. Και ακόμα πιο σπάνια μαθαίνει από τα λάθη του. Ειδικά στον συναισθηματικό τομέα.

Πολλές φορές αισθάνομαι ότι παίζω σε μια θεατρική παράσταση. Το μόνο που αλλάζει συνήθως είναι ο θίασος. Σε κάποιες περιπτώσεις δεν αλλάζει ούτε αυτός. Ίσως η διανομή. Η ουσία είναι ότι υπάρχει ένα έργο που επαναλαμβάνεται. Και κάθε φορά που αρχίζει αισθάνομαι ότι ερμηνεύω το ρόλο μου για πρώτη φορά. Αισθάνομαι ότι αυτοσχεδιάζω, ότι δεν υπάρχει κείμενο, και αγωνιώ για την εξέλιξη.

Αυτή η αίσθηση υπάρχει μέχρι το τέλος της παράστασης. Κάπου εκεί αντιλαμβάνομαι ότι και το έργο είναι παλιό και τα λόγια χιλιοειπωμένα και εγώ μάλλον αρκετά κουρασμένος για να ανέβω πάλι στη σκηνή.

Ως εκ δια μαγείας, περνόντας ο καιρός, αρχίζει η ανάμνηση και φθείρεται. Και έρχεται στα χέρια μου ο ίδιος ρόλος. Πάλι μου φαίνεται πρωτόγνωρος. Πάλι ανεβαίνω στο σανίδι. Πάλι αγωνιώ για την εξέλιξη. Πάλι...

...πάλι από την αρχή...



Υ.Γ. Ίσως το έργο να το θυμάμαι. Μάλλον όμως θα θέλω έστω και μια φορά να αλλάξει ο ρόλος μου...

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Με ένα μυαλό ανάστατο



Με αφορμή αυτό το τραγούδι το οποίο το θυμήθηκα μετά από μια κουβέντα με ένα φιλαράκι, είπα να γράψω μετά από καιρό.

Εδώ και μέρες, μην πω εβδομάδες, επικρατεί μια αναστάτωση στο μυαλό μου, άνευ προηγουμένου. Τείνω να κλείσω ορισμένες πόρτες στη ζωή μου, αλλά κάτι γίνεται και τελευταία στιγμή το μετανιώνω. Από ότι καταλαβαίνω βέβαια ρίχνωντας μια ματιά γύρω μου, οι κυκλοθυμικοί αυξανόμαστε. Οι μεταπτώσεις που συναντώ καθημερινά στους ανθρώπους είναι ολοένα και περισσότερες και σε πολύ κοντινά χρονικά διαστήματα.

Νεύρα παντού.
Ξεσπάσματα απρόσμενα.
Γενικώς προσπαθώ να κρατώ τελευταία μια πιο μετριοπαθή στάση. Αντιμετωπίζω κάποιες καταστάσεις με στωικότητα. Και ας βράζω μέσα μου.

Είμαι δύσκολος άνθρωπος για τους γύρω μου. Και ειδικά για τις γυναίκες που με περιβάλουν. Και ακόμα περισσότερο για όσες από αυτές έχω αισθήματα. Δεν ξέρω αν εγώ ζω σε ένα γυάλινο κλουβί και όποια είναι κοντά μου πλησιάζει μέχρι ενός σημείου και όταν πάω να κάνω ένα βήμα παραπάνω εκείνη απομακρύνεται, ή αν υπάρχει μια επιγραφή στο κούτελο μου που λέει "αντικείμενο φιλίας".



Τέλος πάντων, τα όσα αναφέρω στην προηγούμενη παράγραφο είναι πράγματα ρευστά που μετά από λίγες μέρες μπορεί να τα έχω αναθεωρήσει. Άλλωστε τι σόι κυκλοθυμικός θα ήμουν αν παρέμενα σταθερός.

Υ.Γ. Από μια μικρή βουτιά στην αγριεμένη θάλασσα του μυαλού μου προέκυψαν τα παραπάνω. Δεν ξέρω πότε και αν το ξανακάνω. Αυτά είναι επικίνδυνα πράγματα και μάλλον δεν μου ταιριάζουνε...

Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Υπομονή



Από μικρό παιδί με στοιχειώνει αυτή η λέξη. Μια ζωή μου έλεγαν να κάνω υπομονή. Είτε μου άρεσε κάτι, είτε όχι έπρεπε να μη μιλάω και απλά να περιμένω. Θα περάσει...

Δεν ξέρω αν υπήρξα και εγώ μέχρι στιγμής ο πιο εύκολος άνθρωπος και αν χρειάστηκε κάποιοι άλλοι να υπομένουν συμπεριφορές μου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτό το κεφάλι (το ελαφρώς ογκώδες λόγω της ποντιακής ρίζας) έχει συσσωρεύσει πολλά μέσα του. Τόσα πολλά που όταν έχω τις μαύρες μου δεν ξέρω τι μου φταίει. Απλά δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Το κακό είναι ότι χαλάω τη διάθεση και των υπολοίπων που είναι γύρω μου (όσων ασχολούνται μαζί μου τέλος πάντων), οι οποίοι περιμένουν από μένα να δουν ένα διαφορετικο, πιο ευχάριστο πρόσωπο. Δυστυχώς αυτό δεν είναι πάντα εφικτό.

Πιστεύω, κάποια στιγμή πρέπει να το είχα γράψει κιόλας, πως τη χαρά σου πρέπει να τη μοιράζεσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς και τη στεναχώρια σου πρέπει να την κρατάς για τον εαυτό σου. Αρκετά προβλήματα έχουν οι γύρω μου, δεν είναι ανάγκη να τους φορτώνω και με τα δικά μου. Απ' την άλλη όταν ένας φίλος έχει κάποιο πρόβλημα στεναχωριέμαι όταν το κρατάει για τον εαυτό του και δεν με αφήνει να προσπαθήσω να τον βοηθήσω. Αν και κάπως αντικρουόμενα τα παραπάνω, έτσι είμαι.

Κάποιοι λένε πως η υπομονή είναι χάρισμα. Άλλοι πάλι πιστεύουν πως είναι τροχοπέδη.
Τελικά το συμπέρασμα είναι ότι οι υπομονετικοί περιμένουν στο λιμάνι.
Οι ανυπόμονοι απλά παίρνουν το πλοίο και φεύγουν...