Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009

W. Vs. Frost/Nixon

Είχα δει την ταινία W. στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η ταινία Frost/Nixon ήταν αυτή με την οποία έκλεισε το Φεστιβάλ και την είδα σήμερα. Όλιβερ Στόουν από τη μία (W. ), Ρον Χάουαρντ από την άλλη(Frost/Nixon).

Κατά την ταπεινή μου άποψη δεν τίθεται θέμα σύγκρισης των δύο σκηνοθετών καθώς η φιλμογραφία του δεύτερου είναι μακράν καλύτερη, αλλά ας επικεντρωθώ στις 2 αυτές ταινίες.

Το W. καταπιάνεται με στιγμιότυπα από τη ζωή του, για λίγο ακόμη, "πλανητάρχη" Τζόρτζ Μπους Jr. Όταν έμαθα ότι θα προβληθεί η ταινία στο φεστιβάλ ενθουσιάστηκα και ήθελα να τη δω οπωσδήποτε. Ακούγοντας και την εισαγωγή του σκηνοθέτη πριν από την ταινία, κατά τη διάρκεια της βράβευσης του με τον, πολύπαθο, "Χρυσό Αλέξανδρο", οι προσδοκίες μου ανέβηκαν. Κάπου εκεί άρχισε η ταινία. Αν μπορούσε να κατέβει ξανά στις εκλογές ο Μπους θα νόμιζα ότι ήταν ταινία της προεκλογικής του καμπάνιας. Αλλά ήταν κάτι πολύ χειρότερο. Ήταν η πλήρης απενοχοποίηση του. Τον παρουσίαζε ως ένα άβουλο ον, το οποίο παρασύρθηκε από κακούς συμβουλάτορες (από τον "σατανικό" Τσέινι). Έναν άνθρωπο που για όσα έκανε εμφανιζόταν ότι ο ίδιος πίστευε ότι θα οφελούσαν το κοινωνικό σύνολο. Ότι βοηθούσε στην εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στο Ιράκ κ.α. Τον κορόιδεψαν, σύμφωνα με την ταινία, για τα πυρηνικά στο Ιράκ. Και είχε και ψυχολογικά προβλήματα από την απόρριψη του πατέρα του. Άλλον Μπους μας παρουσίασε στην εισαγωγή του ο Όλιβερ Στόουν και άλλον στην ταινία. Στο Q. & A. (Questions and Answers) που ακολούθησε είπε, (απ'ότι έμαθα γιατί δεν άντεχα να μείνω και να το παρακολουθήσω), μία από τα ίδια με την εισαγωγή. Περιττό να πω ότι όσοι παρακολούθησαν την ταινία και δεν έμειναν στη "λάμψη" του χολυγουντιανού αστέρα έφυγαν απογοητευμένοι από αυτό που παρακολούθησαν.


Από την άλλη, το Frost/Nixon πραγματεύεται μια αληθινή ιστορία. Τη συνέντευξη που έδωσε ο μόλις παραιτηθείς εκείνη την περίοδο Ρίτσαρντ Νίξον, σε έναν περισσότερο ψυχαγωγό παρά δημοσιογράφο, τον Ντέιβιντ Φροστ. Περιγράφει όλο το χρονικό από τις διαπραγματεύσεις για την επίτευξη της συμφωνίας για τη συνέντευξη, την όλη προετοιμασία των δύο πλευρών για αυτήν, την ίδια τη συνέντευξη, μέχρι εν τέλει τα αποτελέσματα και τον αντίκτυπο που είχε αυτή. Ο Χάουαρντ δεν χαϊδεύει αυτιά, δεν ωραιοποιεί καταστάσεις.

Δύο ταινίες που η θεματολογία τους δεν απέχει και πολύ. Δύο πολιτικοί με πάρα πολλά κοινά. Από πολλους χαρακτηρίζονται οι 2 χειρότεροι πρόεδροι στην ιστορία των ΗΠΑ. Δύο, όμως πολύ διαφορετικές προσεγγίσεις από τους δύο σκηνοθέτες.

Προσωπικά θα σας συμβούλευα να μη δείτε το W. . Δεν θα είναι τίποτα απ'όλα όσα περιμένετε. Όσο για το Frost/Nixon δεν είναι καμία επική ταινία αλλά δεν είναι και χάσιμο χρόνου.