Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Έναν παραμυθά κοιτάζω στον καθρέφτη


Κάθε βράδυ πριν με πάρει ο ύπνος σκαρώνω στο μυαλό μου ένα παραμύθι.
Μια ιστορία μέσα στην οποία βάζω τον εαυτό μου στο ρόλο του πρωταγωνιστή και η οποία εκτυλίσσεται σε ένα περιβάλλον παρόμοιο με αυτό που ζω την καθημερινότητα μου.
Αφαιρώ ότι με βαραίνει στην "πραγματικότητα" μου, κρατάω ότι μου αρέσει, και ωραιοποιώ κάποιες καταστάσεις. 
Ώρες ώρες αισθάνομαι σαν ένας ζωγράφος που του έχουν δώσει έναν έτοιμο πίνακα, και αυτός με τις πινελιές του τον διορθώνει, προσθέτωντας ότι θα τον ευχαριστούσε και αφαιρώντας ότι δεν του αρέσει. 
Κάθε βράδυ, λίγο πριν με πάρει ο ύπνος, ο πίνακας είναι πάλι εκεί. Χωρίς τις δικές μου διορθώσεις. Παίρνω το πινέλο απ'την αρχή και βάζω το παραμύθι μου μέσα του. 
Το τελικό αποτέλεσμα το βλέπω μόνο εγώ. Όλοι οι άλλοι βλέπουν τον πίνακα όπως τον παίρνω στα χέρια μου, χωρίς τις διορθώσεις. 
Και όσο δύσκολο και αν φαίνεται να διανύσεις την απόσταση από τον έναν πίνακα στον άλλο, αν μπεις στο παραμύθι μου δεν είναι περισσότερο από δύο χαμόγελα δρόμος...