Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Ζωάρα

Πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν ένα εξοντωτικό τετραήμερο! Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Η αρχή...



Το ότι θα έχω ένα καλό τετραήμερο φάνηκε από την Πέμπτη το βράδυ. Πήγα μετά από 10+ χρόνια να ακούσω τον Πάριο. Τα σχόλια που είχαν φτάσει στα αυτιά μου ήταν από "δεν μπορεί πια..." έως "βγαίνει και είναι κομμάτια...". Τελικά αυτό που είδα και ακουσα με ενθουσίασε. Για χορό δεν είχα καμιά όρεξη, οπότε το άκρως ακουστικό πρόγραμμα του (το λεγόμενο "της τάβλας") ήταν αυτό που χρειαζόμουν. Τραγούδησε ο αθεόφοβος περίπου 4 ώρες κυρίως τραγούδια που έχει πει ή γράψει ο ίδιος, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Είναι μια από τις ελάχιστες φορές που φεύγω από μαγαζί που πάω να ακούσω κάποιον τραγουδιστή και δεν έχω στο μυαλό μου τη σκέψη "...όμως δεν είπε το τάδε τραγούδι..." . Τα είπε όλα!!!! Ή σχεδόν όλα. Αν και ήμουν στο μαγαζί από τις 11:15 μέχρι τις 6 παρά δεν αισθάνθηκα σε κανένα σημείο κουρασμένος! Το ρεπερτόριο και η δισκογραφία του ήταν απλά ατελείωτα! Το μοναδικό μειονέκτημα της βραδειάς ήταν ότι έπινα κρασί και όχι ουίσκι, αλλά δεν είμαι πλεονέκτης...

...η συνέχεια

Η συνέχεια δόθηκε δύο βράδια μετά. Η παρέα πολύ καλή, και η αρχική σκέψη ήταν να πάμε στο Μενιδιάτη.

 Έφτιαξα την κατάλληλη διάθεση και ετοιμάστηκα ψυχολογικά. Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο τραγουδιστή τον έχω συνδέσει με τρελά γλέντια προ τετραετίας. Οπότε μια νύχτα εκεί θα ήταν πολλά υποσχόμενη.


Τελικά μετά από διάφορες καραμπόλες καταλήξαμε στον Κουρκούλη. Δεν μας χάλασε! Κεφάτο πρόγραμμα, με τα μαθητούδια (είναι εποχή πενταήμερων και το περιμέναμε) να μην βάζουν κώλο κάτω, και να δίνουν άλλη ζωντάνια στο μαγαζί! Δεν είπε βέβαια τη ζεμπεκιά που ήθελα να χορέψω, αλλά παρόλαυτα περάσαμε μια χαρά με τα αλάνια που σμίξαμε μετά από καιρό! 


Τα γεμίσματα...

Ενδιάμεσα δεν μπορώ να πω ότι κάθισα ιδιαίτερα σπιτί. Καφέδες κάτω από τον ήλιο (καλοκαιράκι μύρισε, αν και η πρόβλεψη λέει για επιδείνωση, εγώ δεν πτοούμαι!!!), βόλτες στην παραλία, στον Λευκό Πύργο, στην Αριστοτέλους, περίεργο φαγητό (μέχρι και μπαμπού έφαγα!!!). 

Να μην ξεχάσω να προσθέσω και ένα εξαιρετικά ευχάριστο μάθημα το πρωί του Σαββάτου. Μακάρι να περνούσαν όλοι τόσο καλά στη δουλειά τους. Δυστυχώς σε 2 εβδομάδες τελειώνει το συγκεκριμένο πρόγραμμα, αλλά δεν ξενερώνω με τίποτα. Κάτι άλλο θα προκύψει!

Η παρολίγον νάρκη...


Μια από τις σκέψεις που έκανα για την έξοδο του Σαββατόβραδου ήταν να πάω στη συναυλία του Μιχάλη Τζουγανάκη στο Μύλο. Μου αρέσει πολύ και αυτό το είδος μουσικής και όταν έβλεπα ότι άρχιζαν να ψιλοστραβώνουν τα πράγματα με τον Μενιδιάτη μου πέρασε από το μυαλό να πάω. Τελικά, απ' ότι διάβασα στο παρακάτω άρθρο, γλίτωσα από μεγάλη νάρκη...


Το κλείσιμο...

Το κλείσιμο το τετραήμερου με βρίσκει στο κρεββάτι να χαλαρώνω και να γράφω τις εντυπώσεις μου σε αυτό εδώ το ποστ. Τελικά κάποιες φορές περνάς τέλεια από εκεί που δεν το περιμένεις. 

Θα ξαναθυμηθώ αυτό που μου είπε μια φίλη μου. Όταν είσαι πεσμένος μην ψάχνεις κάποιον να σε σηκώσει. Προσπάθησε να σηκωθείς μόνος σου, γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν θα ξέρεις αν το γεγονός ότι σηκώθηκες οφείλεται στη δική σου δύναμη ή στη βοήθεια κάποιου άλλου.

Αυτό που θέλω να πω στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι για να περάσεις καλά μην ψάχνεις να βρεις κάποιους ανθρώπους που πιστεύεις ότι θα σε κάνουν να περάσεις καλά. Σίγουρα το ποιοι θα είναι μαζί σου έχει μεγάλη σημασία, αλλά δεν πρέπει να εξαρτάται η πορεία της δικής σου διάθεσης από τη διάθεση και τη συμπερίφορά των άλλων απέναντι σου. Όταν εσύ έχεις καλή διάθεση, κανένας δεν μπορεί να στη χάλασει. Αντίθετα, μπορείς να φτιάξεις και τη διάθεση των άλλων. 

Αυτά τα ολίγα για μια σειρά γεμάτων ημερών που μου άφησαν την καλύτερη γεύση. Μάλλον είναι η εκκίνηση για μια περίοδο πολλών ευχάριστων στιγμών που έρχονται να γεμίσουν με χρώμα τους άδειους τοίχους της καρδιάς και του μυαλού μου!!!

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Δώρα


Άργησα να γράψω. Το θέμα "Δώρα" με απασχολεί έντονα εδώ και καιρό. Έστω και αν πέρασαν οι πολλές γιορτές και τα γενέθλεια, είναι κάποια πράγματα που θέλω να σχολιάσω.

Υπάρχουν διάφορα δώρα. Ακριβά, φτηνά, ακυρα, εύστοχα, χιουμοριστικά, ξενέρωτα... Υπάρχει και μια κατηγορία δώρων που τη θεωρώ ξεχωριστή. Είναι τα δώρα που μπορεί να μην έχουν κάποιο ιδιαίτερο χρηματικό κόστος, αλλά έχουν προσωπικό κόπο. Είναι δώρα καρδιάς. Είναι, κατά την άποψη μου, το σημαντικότερο είδος δώρου. Περιέχουν ένα κομμάτι του εαυτού εκείνου που τα δωρίζει. Σημαίνουν πολλά για αυτόν, και πολύ περισσότερο το άτομο που το δέχεται σημαίνει ακόμα περισσότερο για εκείνον.

Πολλές φορές το να πάρεις ένα δώρο αποτελεί μπελά. Τι να πάρεις; Πόσο να κάνει; Θα του/της αρέσει;

Χίλιες δυο ερωτήσεις; Στο τέλος μπορεί να έχεις αφιερώσει πολύ χρόνο για να επιλέξεις και να αγοράσεις ένα δώρο και το πιο χρήσιμο πραγματάκι που περιείχε η σακούλα ή το κουτάκι μέσα στο οποίο ήταν το δώρο σου, να είναι η κάρτα αλλαγής.

Μου ήρθε στο μυαλό ένας φάκελος με ζωγραφιές που έπεσε στα χέρια μου από το νηπιαγωγείο. Ήταν το δώρο που μου είχαν κάνει οι συμμαθητές μου τότε. Ο καθένας είχε κάνει μια ζωγραφιά και όλοι μαζί με τη βοήθεια της νηπιαγωγού τις είχαν βάλει σε ένα φάκελο και μου τις έδωσαν. Σαν οικονομικό κόστος ήταν μηδαμινό, αλλά τώρα που τις ξαναείδα αισθάνθηκα πολύ όμορφα. 

Όταν κάποιος σου δίνει ως δώρο κάτι το οποίο το έχει φτιάξει μόνος του, είναι πολύ σημαντικό. Δείχνει ότι δεν είσαι κάτι τυχαίο για εκείνον. Δεν λέω φυσικά ότι αν σου αγοράσει κάτι έτοιμο σε υποτιμά, ή ότι δεν σε σκέφτεται αρκετά, αλλά πάντα ένα προσωπικό δώρο είναι κάτι ιδιαίτερο. Κάτι ξεχωριστό. Κάτι το οποίο όταν σχεδιαζόταν και κατασκευαζόταν υπήρχε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο για το οποίο προοριζόταν. 

Δεν είναι όμορφο να υπάρχει εκεί έξω ένα δώρο το οποίο να έχει φτιαχτεί μόνο για εσένα;


Υ.Γ. Ότι δώρο και να σας φέρουν πείτε ένα ευχαριστώ μέσα από την καρδιά σας. Εντέλει η κίνηση  και η σκέψη είναι αυτά που μετράνε...