Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Φόβοι




Έχω την αίσθηση ότι όσο περνάνε τα χρόνια με τόσους περισσότερους φόβους γεμίζει το μυαλό, η ψυχή, η καρδιά των ανθρώπων. Ως ένα βαθμό οι φόβοι αυτοί είναι φυσιολογικοί. Οταν έχεις οικογένεια, για παράδειγμα, είναι φυσιολογικό να ανησυχείς για αυτήν και να φοβάσαι για το μέλλον των παιδιών σου παρατηρόντας τις εξελίξεις γύρω σου.




Πώς είναι όμως όταν φοβάσαι να εκφραστείς;
Να πεις αυτό που νοιώθεις;
Όταν φοβάσαι να ερωτευτείς;
Πώς είναι όταν ερωτεύεσαι και φοβάσαι να εκδηλωθείς;

Απαντήσεις δεν έχω. Ίσως τις κρατάω για τον εαυτό μου. Η αλήθεια όμως είναι ότι παρατηρώ πολύ συχνά ο φόβος να καθορίζει συμπεριφορές γύρω μας. Και εν προκειμένου στις σχέσεις των ανθρώπων. Και τι δεν λέμε προκειμένου να αποφύγουμε μια "ανασφαλή" κατάσταση. Πολλές φορές μας οδηγεί ο φόβος που μας έχει προκαλέσει μια παλιά πληγή. Άλλες πάλι ο φόβος της απόρριψης. Συμβιβαζόμαστε, οχυρωνόμαστε πίσω από την ασφάλεια της σιωπής. Δειλιάζουμε να αποδώσουμε με λόγια τις σκέψεις μας, γιατί φοβόμαστε ότι τη στιγμή που θα φτάσουν οι λέξεις στα χείλη, θα αφαιρέσουμε τη δικλείδα ασφαλείας από μία βόμβα, η οποία απειλεί να σκάσει στα χέρια μας από στιγμή σε στιγμή.




Ο φόβος κρατάει τα χείλη σφραγιστά. Ο φόβος εμποδίζει να ακουστούν οι ομορφότερες λέξεις που θα μπορούσατε να έχετε σκεφτεί. Ο φόβος ίσως μας κάνει και λίγο περισσότερο καλλιτέχνες, μιας και ότι δεν μπορούμε να πούμε με λόγια το τραγουδάμε, το ζωγραφίζουμε, το αποτύπωνουμε σε ένα στιχάκι και εν τέλει το μετατρέπουμε σε κάτι μαγικό!

Υ.Γ.: Το ρεφραίν που ακολουθεί είναι ότι ομορφότερο ανακάλυψα σήμερα και περιέχεται στο τραγούδι που βρίσκεται παρακάτω:
"Τι θα πει, λοιπόν, φοβάμαι
θα σου πω αφου ρωτάς
όση αγάπη κι αν σου έχω
όσο θες με αγαπάς..."

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Επέστρεψα;



Έχω καιρό να γράψω και από τήν τελευταία φορά έχουν μεσολαβήσει πολλά. Το σημαντικότερο είναι ότι πέρασα ένα αρκετά ευχάριστο καλοκαίρι. Είχε μερικές πολύ έντονες στιγμές και το παράδοξο είναι ότι δεν μετακινήθηκα και πολύ. Για όσους με ξέρουν βέβαια αυτό δεν θα φανεί και τόσο παράδοξο, αλλά αν καθίσω να αναλογιστώ τι σχέδια είχα στην αρχή του καλοκαιριού, μάλλον διακιώθηκα που αποφεύγω να προγραμματίζω μακροπρόθεσμους στόχους.

Τέλος πάντων, η αφορμή για να γράψω απόψε είναι ότι έχω παρατηρήσει πως ακόμα δεν μπορώ να ξεφύγω από την καλοκαιρινή διάθεση. Αυτό το οφείλω και σε ορισμένους ανθρώπους που με περιτριγυρίζουν τελευταία. Δεν ξέρω αν μου μεταδίδουν την τρέλα τους και ακολουθώ και εγώ το ρυθμό τους, ή αν αυτοί επηρεάζονται από το δικό μου τον οίστρο ώστε να γεμίζουμε τις ζωές μας με όμορφες στιγμές. Ίσως είναι ένας συνδυασμός των δύο, ίσως να οφείλεται και σε κάποιον άλλο λόγο τον οποίο δεν μπορώ να αντιληφθώ αυτή τη στιγμή. Όχι πως έχει καμία σημασία. Απλά αισθάνομαι ότι έχω αρχίσει να εκτιμώ λίγο παραπάνω κάποιες μικρές στιγμές της ζωής μου και ακόμα περισσότερο ανθρώπους με τους οποίους τις μοιράζομαι.

Κλείνοντας, δεν ξέρω πότε θα έρθει ο "χειμώνας" μου. Μάλλον δεν θα αργήσει. Μέχρι τότε όμως θα συνεχίσω να "ταξιδεύω" μέσα από βλέμματα, χαμόγελα, λέξεις...