Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Μικρά θαύματα



Μου συνέβη κάτι απρόσμενο απόψε.

Καθώς περίμενα στο φανάρι με το αυτοκίνητο να ανάψει το πράσινο, περνούσαν από το πεζοδρόμιο μια μαμά με το παιδάκι της. Ένα αγοράκι που ήταν περίπου 2 ετών. Το παιδάκι με κοιτούσε επίμονα χαμογελαστά και μετά από λίγα δευτερόλεπτα με χαιρέτησε. Πόσο δύσκολο είναι να γυρίσεις σε έναν άγνωστο να του χαμογελάσεις και να τον χαιρετήσεις; Οι περισσότεροι θα σε περάσουν για τρελό. Και όμως εγώ μετά από την κίνηση του μικρού είχα ένα χαμόγελο το οποίο διατηρήθηκε για όλη τη διάρκεια της βραδιάς.

Αυτή η πόλη είναι γεμάτη από μικρά θαύματα. Ένα από αυτά είναι και η αθωότητα των μικρών παιδιών που καταφέρνει και επιβιώνει μέσα στη μιζέρια, το φόβο και την αδιαφορία. Την αθωότητα που όλοι εμείς χάσαμε κάπου στη διαδρομή και δεν χαιρετάμε πλέον ούτε τους γνωστούς μας στο δρόμο. Που αποφεύγουμε να χαμογελάσουμε ακόμα και στον καθρέφτη μας.

Δεν λέω ότι θα πρέπει να γίνουμε, όπως ακούω συχνά, και πάλι παιδιά. Απλά σκέφτομαι ότι παρατηρώντας τις συμπεριφορές τους μπορούμε να μάθουμε πάρα πολλά. Και πάνω απ'όλα να χαμογελάμε αληθινά...

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Φωτογραφίες



Οι Κινέζοι λένε ότι μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις.

Την τελευταία περίοδο έβγαλα αρκετές φωτογραφίες. Συνήθως βγάζω φωτογραφίες προς το τέλος μιας εμπειρίας και όχι κατά τη διάρκεια. Μάλλον γιατί θέλω να την προεκτείνω και μετά, όταν θα έχει τελειώσει.

Είναι πολλές φορές που κοιτάς μια φωτογραφία που την έχει βγάλει κάποιος άλλος και νομίζεις ότι το πρόσωπο που απεικονίζεται κοιτάζει εσένα. Δεν ξέρω αν είναι μόνο δική μου εντύπωση. Είναι τόσο ζωντανή η εικόνα που νομίζεις ότι σου χαμογελάει και είναι έτοιμη να σου μιλήσει. 


Για να επιστρέψω στην αρχική μου σκέψη, έλεγα ότι μια φωτογραφία, ή και περισσότερες, μπορούν να συντηρήσουν μια εμπειρία μέσα στο χρόνο. Κάποιες φορές αυτό είναι για καλό, γιατί, ειδικά για εσάς τους ανθρώπους που έχετε μια κάποια ηλικία, σας βοηθάει να κρατάτε στη μνήμη σας στιγμές, φίλους, αγαπημένα πρόσωπα. Κάποιες άλλες πάλι, μια φωτογραφία μπορεί να συντηρεί μια ελπίδα. Ποτέ μου δεν έσκισα ή διέγραψα φωτογραφίες. Μου αρέσει να ανατρέχω σε αυτές και να θυμάμαι τις όμορφες στιγμές και τους όμορφους ανθρώπους που τις μοιράστηκα. Μου αρέσει και να κρυφοκοιτάζω την ελπίδα. Είναι κομμάτι του παραμυθιού και αυτή, στο οποίο ποτέ δεν έπαψα να πιστεύω.

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

Watchlist Οκτωβρίου 2012


Επειδή από ρομαντισμό χορτάσαμε και πρέπει να μπω σε φάση δίαιτας γιατί έβαλα αρκετά κιλάκια, είπα να γράψω για κάτι διαφορετικό απ'ότι συνήθως. Ίσως να οφείλεται και στο γεγονός ότι αύριο ξεκινάω δουλειά στο φεστιβάλ κινηματογράφου, και έτσι είπα να γράψω για τις ταινίες που είδα μέσα σε αυτές τις τρεις εβδομάδες (και κάτι...) του Οκτώβρη.

Ταινία 1η: The Avengers

Περιπέτεια βασισμένη σε κόμικ, από αυτές που τελευταία μου αρέσουν αρκετά. Βλέπεται άνετα χωρίς να βαρεθεί ο θεατής, αλλά δεν είναι και κάτι για το οποίο θα αφιέρωνα πάνω από 2-3 σειρές.

Ταινία 2η: Snow White and the Huntsman

Η Χιονάτη καταδιώκεται από ζόμπι, προστατεύεται από νάνους, και γενικώς μια αμερικανιά με μέτριες ερμηνείες και μια πλοκή άστα να πάνε

Ταινία 3η: Intouchables

Γαλλικό αριστούργημα. Μια εξαιρετική ταινία, η οποία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Βγάζει αβίαστο γέλιο, συγκίνηση, προβληματισμό και μια νότα αισιοδοξίας που σε αφήνει με ένα ζωγραφισμένο χαμόγελο στα χείλη. Προτείνεται ανεπιφύλακτα!!!

Ταινία 4η: Ice Age: Continental Drift

Τα animation είναι η αδυναμία μου! Η συγκεκριμένη ταινία είναι η 4η συνέχεια του γνωστού Ice Age. Δεν μπορώ να πω πως ξετρελάθηκα αλλά δεν ήταν και χάλια.

Ταινία 5η: Madagascar 3: Europe's Most Wanted

Άλλη μια συνέχεια γνωστού animation. Ωραία χρώματα, μια έξυπνη ιστορία και αρκετές στιγμές γέλιου. Εντέλει ισχύει ότι και για το Ice Age.

Ταινία 6η: Tinker Tailor Soldier Spy

Εξαιρετικό καστ, με τους Γκάρυ Όλντμαν και Τζον Χαρτ να ξεχωρίζουν σαν ονόματα, αλλά τελικά η ταινία δεν ήταν αυτό που περίμενα. Συμπαθητική αλλά κούραζε και δεν είχε καμιά ιδιαίτερη πλοκή.

Ταινία 7η: Raging Bull

Ανάμεσα στις άλλες είδα και μια παλιά, κλασική, ταινία την οποία είχα στο πρόγραμμα από καιρό. Κλασσική ταινία Σκορτσέζε, με ένα πολύ καλό Ντε Νίρο, αλλά αν μου έλεγαν για ταινία με μποξέρ θα πρότεινα το εκπληκτικό Cinderella Man!!!

Ταινία 8η: Coriolanus

Σαιξπηρικό. Το λιγότερο διαδεδομένο έργο του, σε μια εξαιρετική μεταφορά από το Ραλφ Φάινς ο οποίος δίνει μια ερμηνεία πραγματικά καθηλωτική! Αν δεν αντέχετε την σαιξπηρική απαγγελία και σας φαίνεται κάπως όταν την ακούτε σε μια περιπέτεια με βαρύ οπλισμό και σφαγές, τότε μάλλον δεν είναι η κατάλληλη ταινία για εσάς. Αν όμως καταφέρετε και ξεπεράσετε αυτό το στάδιο, τότε θα αισθανθείτε γεμάτοι μετά από τη δίωρη θέαση μια ταινίας πολύ υψηλού επιπέδου.

Ταινία 9η: The Campaign

Συμπαθητική κωμωδιούλα, που προσπαθεί να αποτυπώσει με κάπως χονδροειδή τρόπο την προεκλογική εκστρατεία στην Αμερική. Αξίζει να τη δεις λόγω Γαλυφιανάκη, οποίος και μόνο που υπάρχει στην οθόνη σου δίνει χίλιους λόγους να γελάς. Από την άλλη ο υπερτιμημένος Γουίλ Φέρελ, ο οποίος εκτός από το πολύ καλό Stranger than fiction, δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο, απλά καταπιάνεται με γνωστές καρικατούρες, οι οποίες μπορεί να βγάζουν γέλιο για μερικούς, αλλά εμένα με κάνουν απλά να πατάω το fast forward.

Ταινία 10η: Safety Not Guaranteed

Ανεξάρτητη παραγωγή με θέμα μια πολύ ωραία ιστοριούλα. Σίγουρα δεν είναι μια ταινία για την οποία θα ακούσετε, αλλά αν έχετε να διαθέσετε μιάμιση ώρα αξίζει τον κόπο.

Υ.Γ. Δεν γράφω πολλά για τις υποθέσεις της κάθε ταινίας, γιατί μπορείτε να τις βρείτε πατώντας στους συνδέσμους που βρίσκονται στο δεξί μέρος του μπλογκ.

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

Ψάχνοντας δυο μάτια μέσα στο πλήθος...



Δεν ξέρω αν έχει τύχει σε πολλούς από εσάς να βρίσκεστε σε ένα χώρο και ασυναίσθητα να ψάχνετε δυο μάτια μέσα στο πλήθος. Όχι δυο οποιαδήποτε μάτια, αλλά δύο πολύ συγκεκριμένα μάτια.

Αυτό μου έτυχε απόψε. Είχα την ψευδαίσθηση ότι βρισκόντουσαν αυτά τα δυο μάτια κάπου ανάμεσα στο πλήθος και έπιασα τον εαυτό μου να τα αναζητά. Μάλλον παρασύρθηκα από την ωραιότερη φωνή, παρουσία, ερμηνεία που κυκλοφορεί στο ελληνικό μουσικό στερέωμα αυτή τη στιγμή, αλλά δε θα γράψω για εκείνη.

Πάντα πίστευα ότι με τα μάτια λες περισσότερα πράγματα απ' ότι με τις λέξεις, οπότε έψαχνα και εγώ αυτά τα δύο μάτια για να μου πουν τα δικά τους. 


Ήταν σαν να ένιωθα ότι είχαμε δώσει σιωπηλά ένα ραντεβού. Όσο και αν κοίταξα όμως, δεν είδα αυτά τα δύο μελαγχολικά μάτια που αναζητούσα. Μάλλον σε αυτό το ραντεβού περιμέναμε σε διαφορετικό σημείο :-) Την επόμενη φορά ίσως και να συναντηθούμε...


Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Τα θέλω του καλοκαιριού


Ρίχνοντας μια ματιά κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού στην αρχική μου σελίδα στο facebook εμφανιζόντουσαν οι επιθυμίες ορισμένων φίλων, σε μορφή "ενημέρωσης κατάστασης", πολλές φορές ως κραυγές απόγνωσης. Κάπου εκεί κάθισα και σκέφτηκα ποια ήταν τα δικά μου θέλω μέσα σε αυτό το καλοκαίρι.

Θέλω να με ακούνε και ας μη μιλάω.
Θέλω η σιωπή μου να έχει νόημα για τους άλλους.
Θέλω η απουσία μου να γίνεται αισθητή.
Θέλω να χτυπάει το τηλέφωνο για να μου πούνε μια "καλημέρα", μια "καληνύχτα"...
Θέλω να ανυπομονώ να επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη.
Θέλω να μην απογοητεύομαι που τελειώνει το καλοκαίρι.

Μάλλον είμαι πλεονέκτης τελικά...

P.S. Και για να μην το ξεχάσω θέλω να πω ένα "Χρόνια Πολλά" σε όσους από τους αναγνώστες μου γιορτάζουν αύριο (15/8)! Άντε και η Παναγιά μαζί μας!

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Μέχρι εκεί που φτάνει η φωνή μου...



Αυτή θα ήταν μια πολύ ωραία απάντηση στην ερώτηση:  

"Μέχρι πού μπορείς να φτάσεις;" 

"Μέχρι εκεί που φτάνει η φωνή μου...", θα απαντούσα.

Η φωνή είναι ένα υποτιμημένο προσόν. Σίγουρα εκτιμάμε τη φωνή ενός τραγουδιστή σε μια ερμηνεία του, αλλά γενικά στην καθημερινότητα δεν της δίνουμε την πρέπουσα σημασία. 

Κάποιες φορές είναι το ελάχιστο που ζητάμε.  

"Μόνο ν'ακούσω τη φωνή σου..."

Πάιρνεις το τηλέφωνο στα χέρια σου, επιλέγεις τον επιθυμητό αριθμό, καλείς και περιμένεις ν' ακούσεις από την άλλη πλευρά τη "φωνή". Μια φωνή που θα λειτουργήσει σα γέφυρα. Σαν ένας δίαυλος που θα μικρύνει την απόσταση. 


Κρύβεσαι πίσω από την ανωνυμία του "Απόρρητος αριθμός". Δεν βρίσκεις πάντα το θάρρος να στείλεις και τη δική σου φωνή. Να πεις έστω ένα γεια. Μένεις να κρατάς το ακουστικό δίπλα στο αυτί σου για αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα, ώσπου να κλείσει η γραμμή. Τότε αντιλαμβάνεσαι πόσο σημαντική είναι η φωνή. Αυτές οι μικρές ανάσες που βγαίνουν από το στόμα και σχηματίζουν λέξεις, που άλλες φορές σε πληγώνουν και άλλες σε απογειώνουν.


Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

Οι ωραιότερες συναυλίες που βρέθηκες ποτέ


Πολλές φορές σκέφτομαι να βρω ποιες μπορεί να είναι οι ωραιότερες συναυλίες που έχω βρεθεί. Με τι κριτήρια μπορεί κάποιος να βγάλει ένα τέτοιο συμπέρασμα;

Άλλοι πιστεύουν ότι οι ωραιότερες συναυλίες είναι αυτές που έχουν τον περισσότερο κόσμο.
Άλλοι πάλι, αυτές που αποτελούν υπερπαραγωγές και ένα τεράστιο σόου.

Για μένα οι ωραιότερες συναυλίες είναι άλλες.

Επηρεασμένος από τη διαφήμιση που λέει ότι μια θεατρική παράσταση μπορεί να υφίσταται ακόμα και όταν υπάρχουν μόνον ένας ηθοποιός και ένας θεατής, ήρθα να υπερθεματίσω σε αυτό και για τις συναυλίες. 


Οι ωραιότερες συναυλίες που έχω βρεθεί είτε ως θεατής, είτε ως ένας ταπεινός ερμηνευτής, ήταν αυτές στις οποιες αισθανόμουν ότι υπήρχε μόνο ο ερμηνευτής ή η ερμηνεύτρια και εγώ, είτε εγώ και ένας θεατής. Που τραγουδά για μένα, που τραγουδώ για εκείνη. Μπορεί στο χώρο να υπάρχουν από 3-4 έως χιλιάδες άνθρωποι, αλλά η σύνδεση που υπάρχει, η επαφή, με οδηγεί να αισθάνομαι ότι είμαστε μόνο οι δυο μας. Δεν υπάρχει ούτε χρόνος, ούτε τόπος. Μόνο αυτές οι ξεχωριστές στιγμές, ντυμένες με όμορφες μουσικές και έναν αδιόρατο ιστό να ενώνει τον ερμηνευτή με το μοναδικό θεατή.

Αυτές λοιπόν είναι οι ωραιότερες συναυλίες που έχω βρεθεί ποτέ...

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Ποτέ ξανά...



Εύκολη λέξη το "ποτέ". Τη λέμε συχνά πάνω στα νεύρα μας, πάνω στην ένταση.

Ποτέ ξανά... Προσθέστε ότι θέλετε πίσω από αυτές τις δύο λέξεις. Πόσοι τηρούν άραγε αυτό το ποτέ ξανά; Πόσοι το θέλουν πραγματικά αυτό που προσθέτουν; Σε πόσους επιβάλλεται; Είναι σκληρό συνήθως όταν ακούγεται. Και για αυτόν που το λέει και για αυτόν που το ακούει. 

Η απολυτότητα που περιέχει η συγκεκριμένη έκφραση με έκανε να την αμφισβητώ. Τίποτα δεν είναι απόλυτο σε αυτή τη ζωή. Δεν μπορείς να πεις ότι δεν θα σκεφτείς ποτέ ξανά έναν άνθρωπο. Ότι ποτέ ξανά δεν θα τον επιθυμήσεις. Ότι ποτέ ξανά δεν θα τον ερωτευτείς. Η ζωή είναι γεμάτη από κύκλους. Δεν υπάρχει αφετηρία και τερματισμός. Απλά διαδρομή. Κινούμαστε ταυτόχρονα σε διάφορους κύκλους, στην προσωπική και στην επαγγελματική μας ζωή. Άνθρωποι που κάποτε προσπεράσαμε ή μας προσπέρασαν, κάποια στιγμή βρίσκονται ξανά μπροστά μας. Τον τρόπο δεν τον ξέρω. Ίσως να τους φέρνει αυτή η μυστηριώδης κυρία που λέγεται μοίρα. Αν και δεν θέλω να πιστεύω στην ύπαρξη της, γιατί μάλλον θα προτιμούσα να ορίζουμε μόνοι μας τις τύχες μας, παρόλαυτα η υποψία μιας αόρατης παρέμβασης, ενός αστάθμιτου παράγοντα, δίνει μιαν άλλη γεύση στην καθημερινότητα μας. Είναι σαν το μυστικό συστατικό σε μια συνταγή που κάνει τη διαφορά, και απλά εξαφανίζει τις αντιστάσεις σου, και ίσως και αυτό το "ποτέ" και τότε απομένει μόνο του το "ξανά"...

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Πιο μπακούρι βρίσκεις γκόμενα...

Αυτή την ατάκα την είπε ο αδερφός ενός φίλου για να χαρακτηρίσει έξοδο της προηγούμενης εβδομάδας με το συγκεκριμένο φίλο μου.

Ρίχνοντας μια ματιά στο καθρέφτη σήμερα, είδα τα μάτια κόκκινα από τις πολλές ώρες μπροστά στο pc λόγω της διπλωματικής (ίσως και να ξεμπέρδεψα για την ώρα αν πάρω το οκ του καθηγητή) και τα γένια να είναι περισσότερα από τα μαλλιά (στο τέλος ή θα τα ξυρίσω κόντρα με το ξυράφι ή θα πάω στο Όρος). Ανησυχώ ότι θα με σταματάνε τα παιδάκια στο δρόμο, θα μου φιλάνε το χέρι και θα  ζητάνε την ευλογία μου.

Δεν είναι όμως κατάλοιπα της μπακουροσύνης τα παραπάνω. Όταν η αναβλητικότητα σε κάνει να τρέχεις και να μην προλαβαίνεις, αυτά είναι αναμενόμενα. Αν προσθέσουμε και τον καιρό που δεν λέει να στρώσει, τότε γίνεται εύκολα κατανοητό ότι η ψυχολογία δεν είναι εύκολο να πάρει τα πάνω της.

Όπως κοίταξα πριν από λίγο τον καιρό παρατήρησα ότι θα σημειώσει ραγδαία βελτίωση. Λες και περίμενε να τελειώσω το γράψιμο για να καλοκαιριάσει. Άντε να μπούμε λίγο σε διάθεση θάλασσας και που ξέρεις μπορεί και να ερωτευτούμε, και ας λέει η Νατάσσα στο τραγούδι ότι δεν ενώνονται εύκολα οι ζωές ;-)


Υ.Γ. Την Παρασκευή είχα γενέθλεια και με θυμήθηκαν λιγότεροι από κάθε άλλη φορά. Μάλλον το έχει η ηλικία. Και το Χριστό στα 33 του τον ξέχασαν σχεδόν όλοι :-p

Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

"Ανακύκλωση..."



Πολύ μοδάτη λέξη.

Στην εποχή που ζούμε ανακυκλώνουμε τα πάντα.
Αντικείμενα, ιδέες, ανθρώπους.

Αλλά τι οδηγεί στην ανακύκλωση του κάθε ενός;

Για τα αντικείμενα είναι λίγο πολύ γνωστή η λογική. Άλλοι ανακυκλώσουν επειδή έχουν οικολογική συνείδηση, άλλοι για να δείξουν ότι έχουν οικολογική συνείδηση και άλλοι μιμούνται τις παραπάνω δύο κατηγορίες.

Η ανακύκλωση ιδεών γίνεται προφανώς επειδή υπάρχει έλλειψη πρωτοτυπίας στις μέρες μας και ίσως μια δόση ραθυμίας. Είναι πολύ πιο εύκολο να αναμασήσεις τα λόγια κάποιου άλλου, απ΄το να προσπαθήσεις να φέρεις στο φως κάτι καινούριο, κάτι καινοτόμο. Και αν αυτή η ανακύκλωση έχει να προσφέρει κάτι, έχει καλώς. Συνήθως, όμως, γίνεται απλά για το φαίνεσθαι. Για τη βιτρίνα.

Η ανακύκλωση των ανθρώπων είναι μια άλλη ιστορία. Την πιο συνηθισμένη μπορούμε να την παρατηρήσουμε στο ελληνικό κοινοβούλιο. Οι ίδιοι, αποτυχημένοι, άνθρωποι αναλαμβάνουν ξανά και ξανά, έπειτα από λαϊκή εντολή, να λύσουν το ίδιο πρόβλημα για το οποίο είχαν επιλεγεί και πριν, χωρίς να τα καταφέρουν. 

Σε πιο προσωπικό επίπεδο μπορούμε να βρούμε ανθρώπους που μπαινοβγαίνουν στη ζωή μας. Ψάχνουμε να βρούμε εναγωνίως τρόπο για να τους αξιοποιήσουμε, αλλά κάθε φορά κάτι δυσλειτουργεί και τους αφήνουμε εκτός. Όταν περάσει όμως λίγο ο καιρός, κάτι μας τραβάει να τους επαναφέρουμε. Ίσως να είναι κάποιο ένστικτο, ίσως απλά μαζοχισμός, αλλά θέλουμε να βρουν μια θέση, ένα ρόλο στη ζωή μας. 

Συμπέρασμα δεν υπάρχει. 
Ο χρόνος κρίνει τις πράξεις μας και τις επιλογές μας. 
Και ας νοσταλγούμε πότε πότε τις "...καμένες μας Ιθάκες..." που λέει και ο Μητροπάνος.

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Σκόρπιες σκέψεις μιας Κυριακής


Πάει και ο Μάρτιος.

Πρώτη μέρα του Απρίλη ήταν η σημερίνη και λόγω μιας περίεργης διάθεσης που είχα την πέρασα σπίτι.
Αυτή η περίεργη διάθεση με διακατέχει εδώ και αρκετό καιρό.
Η αλλαγή του καιρού μου έχει δημιουργήσει μια ανεξήγητη ευθυμία. Η βλακώδης αισιοδοξία μου βγαίνει ξανά στην επιφάνεια και όποιον πάρει ο χάρος!
Λέω "βλακώδης" γιατί δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να είμαι αισιόδοξος για την εξέλιξη των πραγμάτων σε όλους τους τομείς της ζωής μου.
Έχοντας μάθει όμως με τα λίγα και λόγω ιδιοσυγκρασίας (άλλοι θα πουν ότι φταίει και το ζώδιο...) ανεβαίνω ακόμα και όταν παίρνω το ελάχιστο. Μια όμορφη παρέα, έστω και για μερικές ώρες, ένας περίπατος στην πόλη με τον πολύ ωραίο καιρό που είχε τις τελευταίες μέρες, και έτσι απλά εμφανίζεται το χαμόγελο στο πρόσωπο μου ασυναίσθητα και ας έχω μόλις περάσει από την εφορία ή ας με έχει αφήσει ξεκρέμαστο το αμαξάκι μου. 
O Απρίλης μπήκε, η άνοιξη έχει έρθει λίγο νωρίτερα, τα ζόρια που αναμένονται φαίνονται δυσβάσταχτα αλλά εγώ σε πείσμα όλων θα χαμογελάω όταν παίρνω από το περιβάλλον μου έστω και αυτο το λίγο (όχι πως υπάρχει πρόβλημα αν κάποιος ή κάποια έχει τη διάθεση να προσφέρει το κάτι περισσότερο...).
Άλλωστε όπως λέει και ο Σωκράτης "Άνοιξη έχει η καρδιά..."

Άντε και καλό καλοκαίρι!!!


Υ.Γ. Μην ψάξετε να βρείτε κάποιο νόημα ή κάποια συνοχή σε όλα τα παραπάνω. Και εγώ ο ίδιος διαβάζοντας ξανά αυτά που έγραψα δυσκολεύομαι. Άλλωστε το λέω και στον τίτλο: Σκόρπιες σκέψεις! Και κάτι ακόμα. Αύριο μπορεί η διάθεση να είναι στο ναδίρ. Αλλά αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα ενός διδύμου! Όπως είχα γράψει και παλιότερα χωρίς σκαμπανεβάσματα δεν έχει ενδιαφέρον η ζωή μας!!!

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Επιστρέφοντας


Απουσίασα αρκετό καιρό από το μπλογκ και αυτό μάλλον για καλό πρέπει να το εκλάβω. Η αφορμή για να γράφω ήταν συνήθως η εκτόνωση κάποιων αρνητικών συναισθημάτων, οπότε η απουσία περίπου 2 μηνών δείχνει ότι αυτή η περίοδος δεν είχε κάτι έντονα αρνητικό. 

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες, εκτός από το μπλογκ, χάθηκα γενικώς και από τον κόσμο! Είχαμε Φεστιβάλ (έστω και το μικρό), τι να κάνω; 

Για ακόμα μία φορά ήρθα σε επαφή με πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους, άλλους τους ήξερα άλλους τους έμαθα πρόσφατα, που βοήθησαν να αποδράσω από τη μιζέρια που βλέπω γύρω μου, έστω και για λίγο.

Η επιστροφή στην καθημερινότητα ομολογώ ότι δεν είναι εύκολη, αλλά σιγά σιγά θα προσαρμοστώ.

Οι επιστροφές σε καταστάσεις συνήθως δεν έχουν πολύ ευχάριστα αποτελέσματα, τουλάχιστον για μένα. Αισθάνομαι ότι κάθε φεστιβάλ με κάνει λίγο διαφορετικό άνθρωπο, αλλά ακόμα δεν έχω αξιοποιήσει αυτή την αλλαγή ώστε να εξελιχθώ όσο θα ήθελα σε πολλά επίπεδα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, κατά τη γνώμη μου, έχουν την ανάγκη από μια αφορμη, που θα τους οδηγησει σε μια νέα αρχή. Αφορμές είχα πολλές κατά καιρούς, σε ορισμένες περιπτώσεις ίσως δεν ευνόησαν οι συγκυρίες, αλλά ας μην ψάχνω για δικαιολογίες. Η μιζέρια, η μοιρολατρεία και η ματαιοδοξία δεν ταιριάζουν σε κανέναν άνθρωπο. Ούτε και σε μένα. 

Επιστρέφω λοιπόν στην καθημερινότητα, και δε θα την αφήσω να γίνει πεζή, άχρωμη και χωρίς νόημα. Άλλωστε μπήκε η άνοιξη. 
Ευκαιρία να ανοίξουμε την πόρτα για μια νέα αρχή!

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Τζάμπα



Επηρεασμένος από τη θεματολογία της εποχής και λόγω της άφιξης ορισμένων νέων λογαριασμών και κάποιων ληξιπρόθεσμων υποχρεώσεων σκέφτηκα πόσα πράγματα μπορεί να κάνει ή να ζήσει κανείς χωρίς να έχει κάποιο οικονομικό κόστος για αυτά.

Αρχικά μου ήρθαν στο μυαλό πράγματα τα οποία μπορείς να κάνεις σπίτι, όπως το να δεις μια ταινία, αλλά πάλι και αυτό έχει κάποιο κόστος αν υποθέσεις ότι πρέπει να καταναλώσεις ρεύμα, οπότε αν και θα μπορούσα να το αγνοήσω και να το εντάξω στη λίστα μου τελικά προτίμησα να μην το κάνω.

Ένα από τα πράγματα που λατρεύω να κάνω είναι να παίζω κιθάρα και να τραγουδάω. Κόστος έχουν μόνο τα αυτιά αυτών που με ακούνε, αλλά και αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί οικονομικό εκτός και αν τους οδηγήσω στον ΩΡΛ! Έχω μια κιθάρα που την αγόρασα πριν από 15 χρόνια και κάτι ψιλά, και όταν αποφασίζω να την αξιοποιήσω δεν χρειάζομαι τίποτα περισσότερο. 

Τζάμπα είναι και άλλα πράγματα.

Ένα φιλί...
Μια αγκαλιά...
Ένα χαμόγελο...
Ν' αγαπάς...
Να ερωτεύεσαι...
Να ονειρεύεσαι...

Δώστε τα απλόχερα! Δεν φορολογούντε!!!