"Ανακύκλωση..."

Πολύ μοδάτη λέξη.

Στην εποχή που ζούμε ανακυκλώνουμε τα πάντα.

Αντικείμενα, ιδέες, ανθρώπους.

Αλλά τι οδηγεί στην ανακύκλωση του κάθε ενός;

Για τα αντικείμενα είναι λίγο πολύ γνωστή η λογική. Άλλοι ανακυκλώσουν επειδή έχουν οικολογική συνείδηση, άλλοι για να δείξουν ότι έχουν οικολογική συνείδηση και άλλοι μιμούνται τις παραπάνω δύο κατηγορίες.

Η ανακύκλωση ιδεών γίνεται προφανώς επειδή υπάρχει έλλειψη πρωτοτυπίας στις μέρες μας και ίσως μια δόση ραθυμίας. Είναι πολύ πιο εύκολο να αναμασήσεις τα λόγια κάποιου άλλου, απ΄το να προσπαθήσεις να φέρεις στο φως κάτι καινούριο, κάτι καινοτόμο. Και αν αυτή η ανακύκλωση έχει να προσφέρει κάτι, έχει καλώς. Συνήθως, όμως, γίνεται απλά για το φαίνεσθαι. Για τη βιτρίνα.

Η ανακύκλωση των ανθρώπων είναι μια άλλη ιστορία. Την πιο συνηθισμένη μπορούμε να την παρατηρήσουμε στο ελληνικό κοινοβούλιο. Οι ίδιοι, αποτυχημένοι, άνθρωποι αναλαμβάνουν ξανά και ξανά, έπειτα από λαϊκή εντολή, να λύσουν το ίδιο πρόβλημα για το οποίο είχαν επιλεγεί και πριν, χωρίς να τα καταφέρουν. 

Σε πιο προσωπικό επίπεδο μπορούμε να βρούμε ανθρώπους που μπαινοβγαίνουν στη ζωή μας. Ψάχνουμε να βρούμε εναγωνίως τρόπο για να τους αξιοποιήσουμε, αλλά κάθε φορά κάτι δυσλειτουργεί και τους αφήνουμε εκτός. Όταν περάσει όμως λίγο ο καιρός, κάτι μας τραβάει να τους επαναφέρουμε. Ίσως να είναι κάποιο ένστικτο, ίσως απλά μαζοχισμός, αλλά θέλουμε να βρουν μια θέση, ένα ρόλο στη ζωή μας. 

Συμπέρασμα δεν υπάρχει. 

Ο χρόνος κρίνει τις πράξεις μας και τις επιλογές μας. 

Και ας νοσταλγούμε πότε πότε τις "...καμένες μας Ιθάκες..." που λέει και ο Μητροπάνος.