Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Μεθεόρτια

Θα το ξαναπώ: Η μέρα της γιορτής του καθενός είναι πολύ περίεργη. Η δική μου πέρασε πρόσφατα και η αλήθεια είναι ότι δεν μου άφησε καμιά ιδιαίτερα ξεχωριστή εντύπωση. Κάποιες φορές περιμένεις πάρα πολλά από μια επερχόμενη στιγμή και τελικά όταν παίρνεις απλά αρκετά, αισθάνεσαι απογοητευμένος. Κάποιες άλλες φορές δεν περιμένεις τίποτα, και το λίγο σε εκπλήσει θετικά. Έχω καταλήξει ότι τελικά περνάω καλύτερα στις γιορτές και στα γενέθλεια των άλλων παρά στα δικά μου. Μάλλον η επιθυμία που έχεις να ευχαριστήσεις τους πάντες, το άγχος να πάνε όλα καλά. Εντέλει, αν εξαιρέσεις την ατέλειωτη επικοινωνία, σε βαθμό που ο εγκέφαλος σου αρχίζει να βγάζει καπνούς απ'την ακτινοβολία, η μέρα της γιορτής μου ήταν μια ακόμη συνηθισμένη μέρα.
Δεν παραπονιέμαι βέβαια, γιατί οι μέρες μου τελευταία ήταν αρκετά ασυνήθιστες και μου έχουν προσφέρει πολύ όμορφες και ενδιαφέρουσες στιγμές. Μάλλον θα πρέπει να αρχίσω να μην περιμένω τίποτα και να αφήνομαι στον αέρα που φυσά, στο νερό που κυλά, και όπου με βγάλουν. Το ταξίδι έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν δεν ξέρεις τον προορισμό. Αρκεί να έχεις τους κατάλληλους συνεπιβάτες...

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Γιορτή



Η ημέρα της γιορτής του καθενός είναι μια περίεργη μέρα. Όταν μάλιστα ο κύκλος σου είναι μεγάλος δέχεσαι έναν καταιγισμό τηλεφωνημάτων και, επαναλαμβανώμενων συνήθως, ευχών. Και μετά έρχεται και η κρίσιμη στιγμή.

Τι κάνεις το βράδυ της γιορτής σου;

Άλλοι προτιμούν να το περάσουν οικογενειακά.
Άλλοι με μια μεγάλη παρέα.
Άλλοι με ένα και μόνο πρόσωπο.
Άλλοι μόνοι.

Φέτος πραγματικά δεν ξέρω πώς θέλω να περάσω το βράδυ της γιορτής μου. Ή μάλλον ξέρω, αλλά δεν το βλέπω εφικτό, οπότε ξετυλίγω μπροστά μου όλες τις υπόλοιπες επιλογές.

Προσπαθώ εδώ και χρόνια να πείσω τον εαυτό μου πως πρόκειται για μια ακόμη συνηθισμένη μέρα, αλλά είναι τόσο όμορφο που έστω και για μια μέρα είσαι σε τόσο μεγάλο βαθμό στο επίκεντρο που καταλήγω ότι αυτή η μέρα έχει κάτι το ιδιαίτερο. Και ίσως για αυτό της αξίζει να την αξιοποιήσεις με έναν ιδιαίτερο τρόπο.

Ίσως τελικά δεν κάνω τίποτα.
Ίσως καθίσω να ασχοληθώ με την εργασία του μεταπτυχιακού.
Ίσως να περάσω αυτή τη μέρα σαν να είναι μια ακόμη συνηθισμένη μέρα, στην ασυνήθιστα ενδιαφέρουσα, τον τελευταίο καιρό, ζωή μου.
Ποιος ξέρει;
Αύριο τέτοια ώρα θα έχω την απάντηση.
Ελπίζω να μην είμαι μπροστά από μια οθόνη και να την γράφω.



Υ.Γ. Και όπως λέει και ο Μακρό στο παραπάνω τραγούδι "Δρόμο δεν αλλάζω, χρόνια πολλά γιορτάζω..."

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Κατάθεση ψυχής

Σε μια περίοδο που η αποταμίευση είναι απαγορευμένη λέξη, η μόνη κατάθεση που μπορεί να έχει απόδοση είναι η κατάθεση ψυχής.



Τι είναι όμως η κατάθεση ψυχής;

Είναι η κατάσταση κατά την οποία βγάζεις τον εαυτό σου σε κάποιον άλλο, ανοίγεσαι, αφήνεσαι, σε τέτοιο βαθμό που κάποια στιγμή μπορεί να κοντοσταθείς, να σκεφτείς "τι κάνω;", να τρομάξεις, όμως να συνεχίζεις. Αδειάζεις το μυαλό σου τόσο που μπορεί να σου τελειώσουν οι λέξεις και να αναγκάζεσαι να δημιουργήσεις καινούριες για να μπορέσεις δώσεις σχήμα και μορφή σε κάτι τόσο αόριστο, απερίγραπτο και ανεξιχνίαστο ως ένα σημείο, όπως είναι αυτό που "είσαι". Όταν ξεπεράσεις το στάδιο του φόβου, έχεις τέτοιο οίστρο που αισθάνεσαι ότι δεν μιλάς εσύ. Είναι σαν να έχει προστεθεί και κάποιος άλλος στην παρέα ο οποίος έχει πάρει το λόγο. Θα έλεγα ότι μιλάει η καρδιά, αλλά ίσως ακουστεί λίγο ανόητο. Το σίγουρο είναι ότι κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας αλλάζεις λίγο λίγο μορφή. Ξεντύνεσαι τα καθημερινά σου ρούχα, παρουσιάζεσαι γυμνός, έστω για μια στιγμή, απέναντι στον άλλο, χωρίς να σκέφτεσαι, χωρίς να φοβάσαι. Είσαι ελεύθερος.



Αυτό είναι η κατάθεση ψυχής. Δεν ξέρω αν πρόκειται για μια κατάθεση της οποίας η απόδοση είναι άμεση, αν εισπράτεις σε περιοδικές δόσεις ή αν πρέπει να περιμένεις καιρό. Το σίγουρο είναι ότι θα πρέπει να το τολμήσεις αν πιστέψεις ότι ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου αξίζει να ξέρει, αξίζει να προσπαθήσεις να του δώσεις να καταλάβει κάποια πράγματα για σένα πίσω από το προσωπείο. Ίσως να ανακαλύψεις ότι σε ξέρει, σε καταλαβαίνει πολύ περισσότερο απ' ότι νόμιζες. Ίσως να έχει κρυφοκοιτάξει, χωρίς να το καταλάβεις ,κάτω από τη μάσκα που φοράς (που θα έλεγαν και οι Τρύπες). Αν δεν φοβήθηκε, αν δεν έχει φύγει, τότε μάλλον του άρεσε αυτό που είδε. Τότε μάλλον η κατάθεση σου έχει πιάσει ήδη τόπο, ίσως από καιρό, και απλά δεν το είχες καταλάβει...


Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Όνειρα



Ζούμε σε μια εποχή που το πρέπει υποβαθμίζει το θέλω. Και εκεί που έχεις πνιγεί από τις υποχρεώσεις ακούς μια φωνή που σου λέει να ακολουθήσεις το όνειρο σου. Ξεκλέβεις μερικά λεπτά, όχι για να σκεφτείς αν πρέπει να ακούσεις τη φωνή, αλλά για να θυμηθείς ποιο είναι αυτό το όνειρο.

Ακούω συχνά την έκφραση "άλλα όνειρα είχα εγώ...". Δεν ξέρω όμως αν ρωτήσω αυτούς που το λένε αυτό, ποια είναι αυτά τα όνειρα, αν μπορέσουν να μου πουν κάτι συγκεκριμένο. Απλά οι περισσότεροι (...λένε ότι...) θα ήθελαν να κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που ήδη κάνουν.



Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι φοβούνται (να βάλω και τον εαυτό μου μέσα...) να κυνηγήσουν τα όνειρα τους. Είναι πολλές φορές τόσο ασφυκτική η πίεση από το περιβάλλον του καθενός, η οποία, σε συνδυασμό με ορισμένες εσωτερικές αντιστάσεις, δεν του επιτρέπει να παρεκλίνει από την προκαθορισμένη πορεία. Μια διαρκής κίνηση πάνω σε ράγες, με την ψευδαίσθηση στις διασταυρώσεις ότι επιλέγεις την πορεία, αν και ξέρεις ότι ο "κλειδούχος" την έχει ήδη χαράξει. Το όνειρο απαιτεί εκτροχιασμό, αλλά πολλές φορές κινείσαι τόσο πολύ καιρό πάνω σε αυτές τις ράγες που δεν θυμάσαι ποιο ηταν το όνειρο σου στην αρχή της διαδρομής.

Είναι πολύ όμορφο να κάνεις όνειρα. Μην τα ξεχνάς...