Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Μικρά θαύματα



Μου συνέβη κάτι απρόσμενο απόψε.

Καθώς περίμενα στο φανάρι με το αυτοκίνητο να ανάψει το πράσινο, περνούσαν από το πεζοδρόμιο μια μαμά με το παιδάκι της. Ένα αγοράκι που ήταν περίπου 2 ετών. Το παιδάκι με κοιτούσε επίμονα χαμογελαστά και μετά από λίγα δευτερόλεπτα με χαιρέτησε. Πόσο δύσκολο είναι να γυρίσεις σε έναν άγνωστο να του χαμογελάσεις και να τον χαιρετήσεις; Οι περισσότεροι θα σε περάσουν για τρελό. Και όμως εγώ μετά από την κίνηση του μικρού είχα ένα χαμόγελο το οποίο διατηρήθηκε για όλη τη διάρκεια της βραδιάς.

Αυτή η πόλη είναι γεμάτη από μικρά θαύματα. Ένα από αυτά είναι και η αθωότητα των μικρών παιδιών που καταφέρνει και επιβιώνει μέσα στη μιζέρια, το φόβο και την αδιαφορία. Την αθωότητα που όλοι εμείς χάσαμε κάπου στη διαδρομή και δεν χαιρετάμε πλέον ούτε τους γνωστούς μας στο δρόμο. Που αποφεύγουμε να χαμογελάσουμε ακόμα και στον καθρέφτη μας.

Δεν λέω ότι θα πρέπει να γίνουμε, όπως ακούω συχνά, και πάλι παιδιά. Απλά σκέφτομαι ότι παρατηρώντας τις συμπεριφορές τους μπορούμε να μάθουμε πάρα πολλά. Και πάνω απ'όλα να χαμογελάμε αληθινά...

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Φωτογραφίες



Οι Κινέζοι λένε ότι μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις.

Την τελευταία περίοδο έβγαλα αρκετές φωτογραφίες. Συνήθως βγάζω φωτογραφίες προς το τέλος μιας εμπειρίας και όχι κατά τη διάρκεια. Μάλλον γιατί θέλω να την προεκτείνω και μετά, όταν θα έχει τελειώσει.

Είναι πολλές φορές που κοιτάς μια φωτογραφία που την έχει βγάλει κάποιος άλλος και νομίζεις ότι το πρόσωπο που απεικονίζεται κοιτάζει εσένα. Δεν ξέρω αν είναι μόνο δική μου εντύπωση. Είναι τόσο ζωντανή η εικόνα που νομίζεις ότι σου χαμογελάει και είναι έτοιμη να σου μιλήσει. 


Για να επιστρέψω στην αρχική μου σκέψη, έλεγα ότι μια φωτογραφία, ή και περισσότερες, μπορούν να συντηρήσουν μια εμπειρία μέσα στο χρόνο. Κάποιες φορές αυτό είναι για καλό, γιατί, ειδικά για εσάς τους ανθρώπους που έχετε μια κάποια ηλικία, σας βοηθάει να κρατάτε στη μνήμη σας στιγμές, φίλους, αγαπημένα πρόσωπα. Κάποιες άλλες πάλι, μια φωτογραφία μπορεί να συντηρεί μια ελπίδα. Ποτέ μου δεν έσκισα ή διέγραψα φωτογραφίες. Μου αρέσει να ανατρέχω σε αυτές και να θυμάμαι τις όμορφες στιγμές και τους όμορφους ανθρώπους που τις μοιράστηκα. Μου αρέσει και να κρυφοκοιτάζω την ελπίδα. Είναι κομμάτι του παραμυθιού και αυτή, στο οποίο ποτέ δεν έπαψα να πιστεύω.