Μου συνέβη κάτι απρόσμενο απόψε.
Καθώς περίμενα στο φανάρι με το αυτοκίνητο να ανάψει το πράσινο, περνούσαν από το πεζοδρόμιο μια μαμά με το παιδάκι της. Ένα αγοράκι που ήταν περίπου 2 ετών. Το παιδάκι με κοιτούσε επίμονα χαμογελαστά και μετά από λίγα δευτερόλεπτα με χαιρέτησε. Πόσο δύσκολο είναι να γυρίσεις σε έναν άγνωστο να του χαμογελάσεις και να τον χαιρετήσεις; Οι περισσότεροι θα σε περάσουν για τρελό. Και όμως εγώ μετά από την κίνηση του μικρού είχα ένα χαμόγελο το οποίο διατηρήθηκε για όλη τη διάρκεια της βραδιάς.
Αυτή η πόλη είναι γεμάτη από μικρά θαύματα. Ένα από αυτά είναι και η αθωότητα των μικρών παιδιών που καταφέρνει και επιβιώνει μέσα στη μιζέρια, το φόβο και την αδιαφορία. Την αθωότητα που όλοι εμείς χάσαμε κάπου στη διαδρομή και δεν χαιρετάμε πλέον ούτε τους γνωστούς μας στο δρόμο. Που αποφεύγουμε να χαμογελάσουμε ακόμα και στον καθρέφτη μας.
Δεν λέω ότι θα πρέπει να γίνουμε, όπως ακούω συχνά, και πάλι παιδιά. Απλά σκέφτομαι ότι παρατηρώντας τις συμπεριφορές τους μπορούμε να μάθουμε πάρα πολλά. Και πάνω απ'όλα να χαμογελάμε αληθινά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου