Χρόνια μου πολλά...

Ο παραμυθάς πρόσθεσε άλλον ένα χρόνο στην πλάτη του.

Ο πρώτος που του εύχεται είμαι εγώ.

Στα παραμύθια δεν υπάρχει χρόνος οπότε, όσα κεράκια και αν σβήσει στην τούρτα του, δεν μεγαλώνει ποτέ.

Ένα ποστ αφιερωμένο σε μένα και πραγματικά δεν ξέρω τι να γράψω. Τόσα χρόνια που διατηρώ αυτό το μπλογκ δεν έτυχε να γράψω ποτέ κάτι στα γενέθλεια μου. Συνήθως ήταν μια συνηθισμένη μέρα. Λίγα παραπάνω τηλέφωνα, δουλειά, ευχές και τέλος το πανηγύρι. 

Σαν σήμερα, πριν από 32 χρόνια, έκανα την αρχή μου σε αυτό που λέγεται "ζωή". Απ'ότι έχω καταλάβει γιορτάζουμε κάθε αρχή που κάνουμε πάνω σε αυτή τη γη. Είτε το λέμε γενέθλεια για να θυμόμαστε την ημέρα που γεννηθήκαμε, είτε το λέμε επέτειο για να θυμόμαστε τη μέρα που αρχίζουμε μια σχέση ή ένα γάμο, είτε για να θυμόμαστε την πρώτη μέρα που πρωτοείδαμε ένα πρόσωπο.

Καλό είναι όμως να μη γιορτάζουμε μόνο την ανάμνηση της έναρξης, αλλά και κάθε επόμενο βήμα που θα κάνουμε στη διάρκεια αυτής της διαδρομής, όπως και αν λέγεται αυτή.

Όπως και να'χει.......

                                          .....χρόνια μου πολλά!!!