Όχι

Αύριο θα παραστώ κάπου που ένας φίλος και μια φιλή θα πουν το μεγαλύτερο ΝΑΙ που μπορεί να πει κανείς στη ζωή του. 

Για έναν άνθρωπο που λέει "ναι" με τη συχνότητα που το λέω εγώ αυτό δεν προξενεί και μεγάλη εντύπωση. Αν και αυτή η συχνότητα πάντα με ενοχλούσε.

Πάντα έλεγα "ναι" ακόμα και σε πράγματα που ομολογουμένως ήθελα να πω "όχι"!

Τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει όμως να λέω και εγώ τα "όχι" μου. 

Για παράδειγμα είπα "όχι" στο αλκοόλ και συνεχίζω να το λέω εδώ και περίπου 2 εβδομάδες. Όχι πως είμαι και κανένας αλκοολικός, αλλά μάλλον σε καλό μου έχει βγει απ'ότι καταλαβαίνω από την ανταπόκριση του οργανισμού μου. Δεν αποκλείω να σπάσω την ποτοαπαγόρευση σύντομα, αλλά θα προσπαθήσω να κρατηθώ όσο μπορώ.

Κάποια "οχι" βέβαια δεν είναι τόσο εύκολα. Σε ορισμένες περιπτώσεις ταυτίζεται το "θέλω" σου με αυτό το "όχι" όπως καλή ώρα παραπάνω. Σε κάποιες άλλες, έρχεται σε σύγκρουση. Λες "όχι" αν και θέλεις με όλη σου την καρδιά να πεις "ναι".

Το "ναι" συνήθως είναι μια εύκολη και βολική απάντηση (συνήθως για τους άλλους...). Όλοι είναι ευχαριστημένοι μαζί σου και όταν αναφέρονται σε εσένα υπάρχει η μόνιμη επωδός "καλό παιδί".

Όταν αρχίζεις να λες "όχι" βλέπεις συννεφιασμένα πρόσωπα, ανθρώπους να δυσανασχετούν, ειδικά όταν έχει προηγηθεί μια χιονοστοιβάδα από "ναι" από τη μεριά σου.

Το "όχι" μου δεν είναι θέμα εγωισμού. Είναι μια άμυνα στα "όχι" των άλλων! Έχω αναπτύξει τόσες άμυνες τελικά που δεν ξέρω πώς θα ήμουν χωρίς αυτές. Ίσως να αρκούσε ένα "ναι" από την αντίθετη κατεύθυνση για να φύγουν όλα τα προστατευτικά που με περικλύουν. Επειδή όμως όσο και αν μου αρέσει να "παραμυθιάζομαι" και να ονειρεύομαι, ξέρω ότι ένα "όχι" θα έρχεται συνέχεια να θρυμματίζει το δικό μου "ναι". Οπότε πρέπει να σκληρύνει το "ναι" μου. Γι'αυτό θα το κλείσω μέσα στη φυλακή του "όχι" και όποιος έχει το κλειδί ας έρθει να το βρει...