Θέλω... Πρέπει... Μπορώ... (συνέχεια...)

Ως συνέχεια του προηγούμενου, έχω την ανάγκη να γράψω κάποιες επιπλέον σκέψεις. Πριν από περίπου 24 ώρες έκανα κάτι το οποίο δεν ήθελα να το κάνω, αλλά δεδομένων των συνθηκών μάλλον έπρεπε. 

Δεν μου αρέσει να στεναχωρώ τους γύρω μου. Γι'αυτό πολλές φορές προτιμώ να κρατάω κάποια πράγματα μέσα μου. Κάποιες φορές παρασύρομαι και λέω περισσότερα απ'όσα πρέπει, λιγότερα πάλι απ'ότι θα ήθελα.

Είναι πολύ δύσκολο να κρατάς απόσταση από ανθρώπους που θα τους ήθελες πάρα πολύ μέσα στη ζωή σου. Πόσο μάλλον από ανθρώπους που το μόνο που έχεις είναι μια πολύ όμορφη εντύπωση, γιατί δεν κατάφερες να τους γνωρίσεις όσο καλά θα ήθελες. 

Έχω παραλληλίσει πολλές φορές δραστηριότητες της καθημερινότητας μου με ταξίδια. Η συγκεκριμένη εμπειρία είναι σαν να σου παρουσιάζει κάποιος έναν επίγειο παράδεισο. Έναν τόπο που θα αισθανόσουν όμορφα, οικεία, που θα ήσουν ασφαλής, που δεν θα ήσουν μόνος, που θα είχες κάποιον να σε καταλαβαίνει. Αντιλαμβάνεσαι όμως ότι το μεταφορικό μέσο που κάνει τη διαδρομή για αυτόν τον προορισμό δεν έχει χώρο για σένα. Θα πρέπει να είσαι αυτός που θα μείνει πίσω. 

Είναι πολύ δύσκολο να πρέπει να αφήνεις ένα καράβι να φύγει. Να βλέπεις το ταξίδι για έναν άγνωστο, αλλά πολλά υποσχόμενο τόπο, να μένει μόνο μια εντύπωση. Μια εικόνα μέσα στο μυαλό σου, που πρέπει να την βάλεις στο περιθώριο. Δεν το θέλεις, αλλά πρέπει. 

Μια φίλη στο προηγούμενο ποστ, σχολίασε ότι ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που ξέρει τα "μπορώ" του. Αυτή τη στιγμή το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να γράφω. Δεν το θέλω. Δεν πρέπει να το κάνω. Ίσως αυτό που πρέπει είναι να σωπάσω. Να μην δημοσιεύσω καν αυτό το ποστ. Να μην το διαβάσει κανείς. Είναι τέτοια η ένταση που έχω όμως που ακόμα και αν δεν καταλαβαίνω λέξη αυτή τη στιγμή, απ'όσα έγραψα πιο πάνω, θα συνεχίσω.

Νιώθω ότι θέλω να φωνάξω. Κάποτε μια φίλη μου είχε πει ότι η σιωπή μου είναι εκωφαντική. Αυτή τη στιγμή πάει να με τρελάνει. Όταν τελειώσω το γράψιμο για απόψε θα έχω χαλαρώσει. 

Κάτι τελευταίο πριν κλείσω. Πάντοτε ήμουν της άποψης και συνεχίζω να το πιστεύω ότι για όλες τις δύσκολες φάσεις που περνάμε υπεύθυνοι είμαστε εμείς οι ίδιοι. Δεν φταίει κανένας άλλος. Το εύκολο είναι να σηκώσεις το δάχτυλο και να δείξεις κάποιον άλλον όταν σε ρωτήσουν "γιατί είσαι έτσι;". Το δύσκολο είναι να σηκώσεις το δάχτυλο και να το στρέψεις στον καθρέφτη σου για να δείξεις τον πραγματικό υπεύθυνο. Λέγεται αυτοκριτική και μπορεί να μη βλέπεις τα αποτελέσματα της άμεσα, αλλά σε βάθος χρόνου ίσως βοηθήσει.

Υ.Γ. Στο μόνο πράγμα που ταυτίζονται τα "θέλω", "πρέπει" και "μπορώ" μου αυτή τη στιγμή, είναι στο ότι θα ξενυχτήσω σήμερα (μάλλον για ξημέρωμα με κόβω). Άντε και να δω τι θα στείλω πάλι για εργασία!!!!