Reset

Παρακολουθώντας πριν μερικές μέρες μια ταινία, έμεινα σε κάτι που ειπώθηκε σε μια από τις τελευταίες σκηνές. Ο πρωταγωνιστής ήταν ψυχικά διαταραγμένος και ο γιατρός του είπε ότι το μυαλό του είναι σαν να κάνει συνεχώς "reset". Ξεκινούσε δηλαδή από μια αφετηρία όπου δεν είχε επαφή με την πραγματικότητα, του έκαναν μια θεραπεία, έφτανε κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσει το ποιος είναι και μετά από λίγο επέστρεφε πάλι στο σημείο εκκίνησης.

Σκαλίζοντας λίγο τις αναμνήσεις μου, παρατηρώ ότι μου συμβαίνει μάλλον και εμένα κάτι ανάλογο. Αν θυμηθώ συμπεριφορές φίλων ίσως δεν είμαι ο μόνος. Δεν λέω ότι υπάρχει κάποια ψυχική διαταραχή. Θα εξηγήσω αμέσως τη σκέψη μου.

Οι συμπεριφορές που έχουμε συνήθως είναι παγιωμένες. Σπανίως κάποιος άνθρωπος αλλάζει. Και ακόμα πιο σπάνια μαθαίνει από τα λάθη του. Ειδικά στον συναισθηματικό τομέα.

Πολλές φορές αισθάνομαι ότι παίζω σε μια θεατρική παράσταση. Το μόνο που αλλάζει συνήθως είναι ο θίασος. Σε κάποιες περιπτώσεις δεν αλλάζει ούτε αυτός. Ίσως η διανομή. Η ουσία είναι ότι υπάρχει ένα έργο που επαναλαμβάνεται. Και κάθε φορά που αρχίζει αισθάνομαι ότι ερμηνεύω το ρόλο μου για πρώτη φορά. Αισθάνομαι ότι αυτοσχεδιάζω, ότι δεν υπάρχει κείμενο, και αγωνιώ για την εξέλιξη.

Αυτή η αίσθηση υπάρχει μέχρι το τέλος της παράστασης. Κάπου εκεί αντιλαμβάνομαι ότι και το έργο είναι παλιό και τα λόγια χιλιοειπωμένα και εγώ μάλλον αρκετά κουρασμένος για να ανέβω πάλι στη σκηνή.

Ως εκ δια μαγείας, περνόντας ο καιρός, αρχίζει η ανάμνηση και φθείρεται. Και έρχεται στα χέρια μου ο ίδιος ρόλος. Πάλι μου φαίνεται πρωτόγνωρος. Πάλι ανεβαίνω στο σανίδι. Πάλι αγωνιώ για την εξέλιξη. Πάλι...

...πάλι από την αρχή...

Υ.Γ. Ίσως το έργο να το θυμάμαι. Μάλλον όμως θα θέλω έστω και μια φορά να αλλάξει ο ρόλος μου...