Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011

Υπομονή



Από μικρό παιδί με στοιχειώνει αυτή η λέξη. Μια ζωή μου έλεγαν να κάνω υπομονή. Είτε μου άρεσε κάτι, είτε όχι έπρεπε να μη μιλάω και απλά να περιμένω. Θα περάσει...

Δεν ξέρω αν υπήρξα και εγώ μέχρι στιγμής ο πιο εύκολος άνθρωπος και αν χρειάστηκε κάποιοι άλλοι να υπομένουν συμπεριφορές μου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτό το κεφάλι (το ελαφρώς ογκώδες λόγω της ποντιακής ρίζας) έχει συσσωρεύσει πολλά μέσα του. Τόσα πολλά που όταν έχω τις μαύρες μου δεν ξέρω τι μου φταίει. Απλά δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Το κακό είναι ότι χαλάω τη διάθεση και των υπολοίπων που είναι γύρω μου (όσων ασχολούνται μαζί μου τέλος πάντων), οι οποίοι περιμένουν από μένα να δουν ένα διαφορετικο, πιο ευχάριστο πρόσωπο. Δυστυχώς αυτό δεν είναι πάντα εφικτό.

Πιστεύω, κάποια στιγμή πρέπει να το είχα γράψει κιόλας, πως τη χαρά σου πρέπει να τη μοιράζεσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς και τη στεναχώρια σου πρέπει να την κρατάς για τον εαυτό σου. Αρκετά προβλήματα έχουν οι γύρω μου, δεν είναι ανάγκη να τους φορτώνω και με τα δικά μου. Απ' την άλλη όταν ένας φίλος έχει κάποιο πρόβλημα στεναχωριέμαι όταν το κρατάει για τον εαυτό του και δεν με αφήνει να προσπαθήσω να τον βοηθήσω. Αν και κάπως αντικρουόμενα τα παραπάνω, έτσι είμαι.

Κάποιοι λένε πως η υπομονή είναι χάρισμα. Άλλοι πάλι πιστεύουν πως είναι τροχοπέδη.
Τελικά το συμπέρασμα είναι ότι οι υπομονετικοί περιμένουν στο λιμάνι.
Οι ανυπόμονοι απλά παίρνουν το πλοίο και φεύγουν...


1 σχόλιο:

Nick είπε...

"τη χαρά σου πρέπει να τη μοιράζεσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς και τη στεναχώρια σου πρέπει να την κρατάς για τον εαυτό σου."

Α ρε Στελάρα. Αυτή ακριβώς είναι και η δικιά μου παρόρμηση. Και με βρίζουν για αυτό :(

Πως είναι δυνατόν να σου βγαίνει χαρούμενη μουσική δεν το καταλαβαίνω :p Αλλά μάλλον αυτό είναι η μαγεία της μουσικής!