Ο φίλος μου ο Κριστιάν

Απόψε θα σας μιλήσω για το φίλο μου τον Κριστιάν.

Εδώ και περίπου ένα χρόνο, παίζω κιθάρα και τραγουδάω στο ταβερνάκι κάτι φίλων.

Τον τελευταίο καιρό περνάει ένα μικρό αγοράκι και πουλάει χαρτομάντηλα.

Δεν είναι ένα συνηθισμένο παιδί των δρόμων.

Πάντα καθαρό, πάντα προσεγμένο, πάντα ευγενικό και πάντα χαμογελαστό.

Αυτό το χαμόγελο μεγάλωνε κάθε φορά που με κοιτούσε.

Την τελευταία φορά που πέρασε, και ενώ έπαιζα ένα τραγούδι, τον παρατήρησα που γελούσε πάλι καθώς με κοιτούσε να παίζω. Μόλις τελείωσα το τραγούδι που έπαιζα τον ρώτησα γιατί γελάει.

Μου απάντησε "γιατί παίζεις και τραγουδάς", και αμέσως μετά με ρώτησε:"θα φτιάξεις και άλλο τραγούδι τώρα;"

Κατάλαβα ότι του άρεσε αυτό που έβλεπε και άκουγε και του είπαμε με το φίλο μου το Γιώργο, που έχει το μαγαζί, να καθίσει και να ακούσει ένα τραγούδι ακόμα. Αυτός επαναλάμβανε συνεχώς ότι δεν μπορεί και ότι πρέπει να φύγει. Με τα πολλά τον πείσαμε και έμεινε για ένα τραγούδι.

Το βλέμμα του όσο έπαιζα ήταν συνεχώς μια σε μένα και μία έξω από το μαγαζί, όπου προφανώς κάποιος τον περίμενε.

Μόλις τέλειωσα, είπε "ευχαριστώ", ευγενικά και έφυγε.

Δεν ξέρω τι ευκαιρίες μπορεί να έχει στη ζωή του ο Κριστιάν.

Δεν ξέρω γιατί σε αυτή τη γαμοκοινωνία, παιδιά μικρότερα από 10 χρονών, θα πρέπει να γυρίζουν στους δρόμους το σαββατόβραδο για να πουλήσουν χαρτομάντηλα και να μαζέψουν τα προς το ζην των γονιών τους ή αυτών που έχουν τέλος πάντων την ευθύνη τους.

Μάλλον είναι υποκριτικό να θυμώνουμε με μια κατάσταση που την έχουμε μπροστά στα μάτια μας, αλλά αισθανόμαστε τόσο αδύναμοι να κάνουμε το παραμικρό για να την αλλάξουμε.

Γι'αυτό λοιπόν δεν θα θυμώσω με κανέναν άλλο.

Θα θυμώσω με εμένα.

Με εμένα που κοντεύω 35 χρονών και αισθάνομαι πολύ μικρός για να βοηθήσω ακόμα και ένα 10χρονο παιδάκι. Ίσως να του κάνω λίγο πιο ευχάριστα τα σαββατόβραδα. Αλλά αυτό το παιδί πρέπει να έχει κάτι περισσότερο από ένα 5λεπτο σε μια ακατάλληλη ώρα, και σε ένα ακατάλληλο μερος για αυτό.

Σήμερα συζητιέται στη βουλή ένα πολυνομοσχέδιο και μάλωναν τα βουβάλια. Πάλι τα βατράχια θα την πληρώσουν.

Ο Κριστιάν θα έρθει και την άλλη εβδομάδα. Θα προσπαθήσει να πουλήσει μερικά πακέτα χαρτομάντηλα και παράλληλα θα με ακούει και θα γελάει.

Ένα γέλιο που δεν το αξίζουμε...

Καλή μας νύχτα...