Είμαι ένας άλλος..

Αφορμή για αυτή την αναρτηση είναι η ομότιτλη παράσταση που παρακολούθησα την Κυριακή το βράδυ.

Μικρή σε διάρκεια, αλλά με τόσα συμπυκνωμένα νοήματα.

Κεντρικό νόημα: η αμφισβήτηση όλων όσων μας μαθαίνουν, όλων αυτών που θεωρεί ο πρωταγωνιστής ότι του στερούν τη ελευθερία του. Και εν τέλει η διαπίστωση ότι σπάζοντας όλους αυτούς τους φραγμούς, ξεπερνώντας όλα αυτά τα πρέπει και τους ενδοιασμούς, βλέπουμε πως είμαστε ένας άλλος άνθρωπος από αυτόν που ήξεραν οι γύρω μας, ή ακόμα και από αυτόν που ξέραμε εμείς οι ίδιοι.

Τα δύο τραγούδια που περιέχονται μέσα σε αυτό το ποστ, αναφέρονται στο πόσο λίγο μας ξέρουν οι γύρω μας. Στην εικόνα που έχουν φτιάξει για εμάς, που μπορεί να μην έχει καμία σχέση με αυτό που είμαστε, με αυτό που μπορούμε. Ίσως φταίμε και εμείς για αυτό. Παλαιότερα είχα γράψει για έναν καθρέφτη που βάζουμε μπροστά μας για να βλέπουν οι άλλοι αυτό ακριβώς που θέλουν από εμάς, άσχετα αν δεν είμαστε εμείς αυτό που βλέπουν τελικά, προκειμένου να είμαστε αρεστοί και να μην τους φέρνουμε σε δύσκολη θέση. "Μόνο που κάπου κατά βάθος όποιος με ξέρει κάνει λάθος..." που λέει και η αοιδός.

Είναι Σάββατο βράδυ. 

Βρέχει. 

Είμαι σκουριασμένος. 

Πρέπει να πάω για δουλειά.

Συγνώμη.

Ίσως τελικά να είμαι αυτός που ξέρετε.

Ίσως να μην είμαι ένας άλλος, όπως νόμιζα.

Καληνύχτα σας...