ΕΝΑΝ ΠΑΡΑΜΥΘΑ ΚΟΙΤΑΖΩ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ: Δώρα

Άργησα να γράψω. Το θέμα "Δώρα" με απασχολεί έντονα εδώ και καιρό. Έστω και αν πέρασαν οι πολλές γιορτές και τα γενέθλεια, είναι κάποια πράγματα που θέλω να σχολιάσω.

Υπάρχουν διάφορα δώρα. Ακριβά, φτηνά, ακυρα, εύστοχα, χιουμοριστικά, ξενέρωτα... Υπάρχει και μια κατηγορία δώρων που τη θεωρώ ξεχωριστή. Είναι τα δώρα που μπορεί να μην έχουν κάποιο ιδιαίτερο χρηματικό κόστος, αλλά έχουν προσωπικό κόπο. Είναι δώρα καρδιάς. Είναι, κατά την άποψη μου, το σημαντικότερο είδος δώρου. Περιέχουν ένα κομμάτι του εαυτού εκείνου που τα δωρίζει. Σημαίνουν πολλά για αυτόν, και πολύ περισσότερο το άτομο που το δέχεται σημαίνει ακόμα περισσότερο για εκείνον.

Πολλές φορές το να πάρεις ένα δώρο αποτελεί μπελά. Τι να πάρεις; Πόσο να κάνει; Θα του/της αρέσει;

Χίλιες δυο ερωτήσεις; Στο τέλος μπορεί να έχεις αφιερώσει πολύ χρόνο για να επιλέξεις και να αγοράσεις ένα δώρο και το πιο χρήσιμο πραγματάκι που περιείχε η σακούλα ή το κουτάκι μέσα στο οποίο ήταν το δώρο σου, να είναι η κάρτα αλλαγής.

Μου ήρθε στο μυαλό ένας φάκελος με ζωγραφιές που έπεσε στα χέρια μου από το νηπιαγωγείο. Ήταν το δώρο που μου είχαν κάνει οι συμμαθητές μου τότε. Ο καθένας είχε κάνει μια ζωγραφιά και όλοι μαζί με τη βοήθεια της νηπιαγωγού τις είχαν βάλει σε ένα φάκελο και μου τις έδωσαν. Σαν οικονομικό κόστος ήταν μηδαμινό, αλλά τώρα που τις ξαναείδα αισθάνθηκα πολύ όμορφα.

Όταν κάποιος σου δίνει ως δώρο κάτι το οποίο το έχει φτιάξει μόνος του, είναι πολύ σημαντικό. Δείχνει ότι δεν είσαι κάτι τυχαίο για εκείνον. Δεν λέω φυσικά ότι αν σου αγοράσει κάτι έτοιμο σε υποτιμά, ή ότι δεν σε σκέφτεται αρκετά, αλλά πάντα ένα προσωπικό δώρο είναι κάτι ιδιαίτερο. Κάτι ξεχωριστό. Κάτι το οποίο όταν σχεδιαζόταν και κατασκευαζόταν υπήρχε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο για το οποίο προοριζόταν.

Δεν είναι όμορφο να υπάρχει εκεί έξω ένα δώρο το οποίο να έχει φτιαχτεί μόνο για εσένα;