Παραμύθι με λυπημένο τέλος (;)

Ζούμε σε μια περίεργη εποχή. Ο καθένας τη ζει με το δικό του τρόπο. Δεξιά και αριστερά ακούς παράπονα. Άλλοι έχουν προβλήματα επαγγελματικής φύσεως, άλλοι συναισθηματικής, άλλοι και από τα δυο. Άκουσα κάτι που μου άρεσε πολύ τις προάλλες. Λέει: "Ο καθένας κουβαλάει το φορτίο του, απλά είναι πιο εύκολο να το σηκώσεις όταν έχεις και κάποιον άλλο μαζί σου..."

Σε 23 ώρες κλείνω τα 31. Ακόμα πιστεύω στα παραμύθια. Σε αυτά που σε μεταφέρουν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Όταν είσαι μέσα στο παραμύθι δεν υπάρχει τίποτα από την καθημερινότητα. Κανένα άλλο πρόβλημα. ΔΝΤ, αβεβαιότητα... Άγνωστες λέξεις. Από τη φύση μου όμως είμαι άνθρωπος που πιστεύω στα παραμύθια με λυπημένο τέλος. Όπως έλεγε και ο Μιλτιάδης "είναι τα μόνα που σε βάζουν στον πειρασμό να πιστέψεις ότι μπορεί να είναι αληθινά..." Και η διαδρομή όμως όμορφη είναι. Άσε που μπορεί στο τέλος να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Το πιο δύσκολο κομμάτι του να πιστεύεις στα παραμύθια είναι να σε καταλαβαίνουν οι άλλοι. Να σε νιώθουν. Αυτή είναι η μεγαλύτερη μοναξιά. Να τους μιλάς και όταν σου απαντούν να χαμογελάς τυπικά γιατί καταλαβαίνεις ότι δεν μπορούν να καταλάβουν τι βλέπουν τα μάτια σου. Όχι ότι δεν πιστεύουν και αυτοί σε παραμύθια. Ο καθένας έχει το δικό του παραμύθι, απλά οι περισσότεροι φοβούνται να μπουν μέσα σε αυτό. Είναι πιο ασφαλές να ζει κάποιος στην "πραγματικότητα". Γι'αυτό όταν τους συναντώ απλά γελώ. Και αυτό στην αρχή τους ανησυχεί. Αναρωτιούνται "πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο χαλαρός; μεγάλωσε πότε θα ωριμάσει; πότε θα σοβαρευτεί;". Αργότερα μου χτυπούν απλά την πλάτη και παύουν να με παίρνουν στα σοβαρά.

Και εγώ συνεχίζω να χαμογελώ. Και συνεχίζω να προσπαθώ να τους κάνω και αυτούς να χαμογελάσουν. Έτσι απλά γιατί μου αρέσει να βλέπω τον κόσμο γύρω μου να χαμογελά. Και μου αρέσει περισσότερο όταν ξέρω ότι αυτό το χαμόγελο οφείλεται σε κάτι που έκανα εγώ. Κάποιες φορές αισθάνομαι ότι έχω μόνιμα ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο στα χείλη μου, όπως ένας κλόουν. Υπάρχουν σε κάποια παραμύθια τέτοια πρόσωπα. Αυτοί που κάνουν όλους τους άλλους να γελούν. Όπως στο "παραμύθι" του Βασίλη του Καζούλη, που στο τέλος "παίρνει ο μορφονιός τη μπαλαρίνα, κι είν' μονάχος τώρα ο κλόουν στη σκηνή...". Αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος μου. Ίσως να είναι και αυτός ο ρόλος μου στο παραμύθι. Άλλωστε ποια μπαλαρίνα θα διάλεγε τον κλόουν; Πάντα τον ακροβάτη θέλουν. Ακροβάτης δεν υπήρξα ποτέ.



Με όλα τα παραπάνω θέλω να πω ότι δεν έχω την απάιτηση από κανέναν να με καταλάβει (πολλές φορές δεν καταλαβαίνω και εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου). Απλά μου αρέσει να ζω σε αυτό το παραμύθι. Μπορεί ο ρόλος που έχω να μην είναι και ο καλύτερος δυνατός και το τέλος να αφήσει πικρή γεύση. Δικό μου τ' όνειρο δική μου και η ευθύνη, όπως θα'λεγε και ο Τόλης.

Τα χρόνια παιρνούν. Οι αριθμοί αλλάζουν όταν απαντώ στην ερώτηση: "Πόσων ετών είσαι;" Οι γύρω μου "εξελίσονται". Όχι πως με νοιάζει. Έχω πάψει να ασχολούμαι σοβαρά με το τι κάνουν οι γύρω μου σε αντιδιαστολή με το τι κάνω εγώ. Και όσο και αν ενοχλεί τους κοντινούς ή τους λιγότερο κοντινούς μου ανθρώπους, εξακολουθώ να "παραμυθιάζομαι".

Αντί υστερογράφου...