Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

Παραμύθι με λυπημένο τέλος

Και το παραμύθι συνεχίζεται. Το μονοπάτι είναι ως συνήθως μοναχικό. Συχνά συναντώ ανθρώπους που ίσως θα με προτιμούσαν αλλιώς. Για να μου δώσουν αυτό που θα ήθελα μου ζητούν να γίνω κάτι που δεν είμαι. Σκέφτομαι να τους προσπεράσω, αλλά με κρατούν κοντά τους. Καλώς ή κακώς μένω. Ίσως λόγω του ρόλου μου να μην μπορώ να αφήνω πίσω θλιμμένα πρόσωπα.

Όταν είσαι μές στο παραμύθι είναι σαν να έχεις ένα σύνεφο γύρω σου που καλύπτει οτιδήποτε άσχημο, οτιδήποτε ατελές. Έρχονται κάποιες στιγμές, όμως που προσπαθούν κάποιοι απεγνωσμένα να διαλύσουν αυτό το σύννεφο, που σηκώνουν καθρέφτες γύρω σου και σε καλούν να αντικρίσεις τον εαυτό σου μέσα από το δικό τους πρίσμα. Σου υποδυκνείουν πώς θα έπρεπε να είσαι για να πληρείς τις προϋποθέσεις. Και μπαίνεις στον πείρασμό να σκεφτείς "μακάρι να ήμουν έτσι..."

Η διαφορά που έχει όμως το παραμύθι με την πραγματικότητα είναι ότι το παραμύθι είναι απαλό, εύπλαστο, το διαμορφώνεις όπως θες εσύ, το φέρνεις στα μέτρα σου. Η πραγματικότητα από την άλλη είναι σαν την πέτρα σκληρή και ακόμα πιο σκληροί οι άνθρωποι που προσπαθούν να σε εντάξουν σε αυτή.

Όχι δεν είμαι κανένας ονειροπαρμένος. Μ' αρέσει να παραμυθιάζομαι, γιατί ίσως αυτός να είναι ο πιο ασφαλής τρόπος να βιώνω την "πραγματικότητα".

Πριν 2 μέρες έκλεισα τα 31. Το παραμύθι τέλειωσε και αρχίζει η ζωή...

...τουλάχιστον μέχρι να ξεκινήσει το επόμενο!!!




1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Μ' αρέσει να παραμυθιάζομαι, γιατί ίσως αυτός να είναι ο πιο ασφαλής τρόπος να βιώνω την "πραγματικότητα".

Και όμως συνεχίζεις και πληγώνεσαι...