Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Φόβοι




Έχω την αίσθηση ότι όσο περνάνε τα χρόνια με τόσους περισσότερους φόβους γεμίζει το μυαλό, η ψυχή, η καρδιά των ανθρώπων. Ως ένα βαθμό οι φόβοι αυτοί είναι φυσιολογικοί. Οταν έχεις οικογένεια, για παράδειγμα, είναι φυσιολογικό να ανησυχείς για αυτήν και να φοβάσαι για το μέλλον των παιδιών σου παρατηρόντας τις εξελίξεις γύρω σου.




Πώς είναι όμως όταν φοβάσαι να εκφραστείς;
Να πεις αυτό που νοιώθεις;
Όταν φοβάσαι να ερωτευτείς;
Πώς είναι όταν ερωτεύεσαι και φοβάσαι να εκδηλωθείς;

Απαντήσεις δεν έχω. Ίσως τις κρατάω για τον εαυτό μου. Η αλήθεια όμως είναι ότι παρατηρώ πολύ συχνά ο φόβος να καθορίζει συμπεριφορές γύρω μας. Και εν προκειμένου στις σχέσεις των ανθρώπων. Και τι δεν λέμε προκειμένου να αποφύγουμε μια "ανασφαλή" κατάσταση. Πολλές φορές μας οδηγεί ο φόβος που μας έχει προκαλέσει μια παλιά πληγή. Άλλες πάλι ο φόβος της απόρριψης. Συμβιβαζόμαστε, οχυρωνόμαστε πίσω από την ασφάλεια της σιωπής. Δειλιάζουμε να αποδώσουμε με λόγια τις σκέψεις μας, γιατί φοβόμαστε ότι τη στιγμή που θα φτάσουν οι λέξεις στα χείλη, θα αφαιρέσουμε τη δικλείδα ασφαλείας από μία βόμβα, η οποία απειλεί να σκάσει στα χέρια μας από στιγμή σε στιγμή.




Ο φόβος κρατάει τα χείλη σφραγιστά. Ο φόβος εμποδίζει να ακουστούν οι ομορφότερες λέξεις που θα μπορούσατε να έχετε σκεφτεί. Ο φόβος ίσως μας κάνει και λίγο περισσότερο καλλιτέχνες, μιας και ότι δεν μπορούμε να πούμε με λόγια το τραγουδάμε, το ζωγραφίζουμε, το αποτύπωνουμε σε ένα στιχάκι και εν τέλει το μετατρέπουμε σε κάτι μαγικό!

Υ.Γ.: Το ρεφραίν που ακολουθεί είναι ότι ομορφότερο ανακάλυψα σήμερα και περιέχεται στο τραγούδι που βρίσκεται παρακάτω:
"Τι θα πει, λοιπόν, φοβάμαι
θα σου πω αφου ρωτάς
όση αγάπη κι αν σου έχω
όσο θες με αγαπάς..."

2 σχόλια:

Anton είπε...

Σχεδόν λογοτεχνικό το κείμενο. Συνήθως είναι ο φόβος του φόβου. Αν σηκώσεις το κεφάλι και παρακάμψεις την εσωστρέφεια, όλα φαίνονται πιο απλά και εύκολα.

Mousel είπε...

Και εξίσου λογοτεχνικό το σχόλιο σου. Αισθάνομαι ότι το ιστολόγιο μου (sic) περνάει σε άλλο επίπεδο.