Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Όρια



Όλοι έχουμε τα όρια μας. Ακόμα και όσοι έχουν ως σύνθημα το "the sky is the limit", έρχεται η στιγμή που κάποια γραμμή δεν μπορούν να την προσπεράσουν.

Αυτά τα όρια μπορεί να προέρχονται από το σώμα, από το μυαλό, από τους γύρω μας. Έχω την αίσθηση όμως ότι αυτά τα όρια τις περισσότερες φορές δεν μπορούμε να τα προσδιορίσουμε. Συνεχώς ανακαλύπτουμε ότι μπορούμε να κάνουμε πράγματα που θεωρούσαμε ότι ήταν εκτός των δυνατοτήτων μας.

Έχω καταλήξει ότι τις περισσότερες φορές που επιχειρούμε να ξεπεράσουμε αυτό που θεωρούμε όριο, αφορμή στέκεται ένα ή περισσότερα πρόσωπα. Ίσως γιατί θέλουμε να το εντυπωσιάσουμε, ίσως γιατί παιρνάμε καλά, ίσως γιατί απλά θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι για να συνεχίσουμε να έχουμε αυτό το άτομο δίπλα μας.

Όριο φυσικά δεν υπάρχει μόνο προς τα πάνω, αλλά και προς τα κάτω. Το πάνω συνήθως αποκαλείται "ταβάνι" και το κάτω "πάτος". Η δεύτερη περίπτωση δεν θα αποτελέσει αντικείμενο ανάλυσης της εν λόγω ανάρτησης, διότι ο γράφων περνάει περίοδο αισιοδοξίας.

Ας επιστρέψουμε λοιπόν στον άνθρωπο που μας προκαλεί, που μας δίνει το κίνητρο να κάνουμε την υπέρβαση μας. Η υπέρβαση αυτή είναι καθαρά προσωπική και υποκειμενική. Κάτι που για σένα είναι έξω από τα όρια σου, πρωτόγνωρο, για μένα μπορεί να είναι σύνηθες. Φυσικά μπορεί να ισχύει και το αντίθετο.

Το δύσκολο είναι να κάνεις τον άλλο να καταλάβει τι βρίσκεται μέσα στα όρια σου και το σημαντικότερο για ποιο λόγο δεν επιχειρείς το κάτι παραπάνω. Το ρεφραίν στο τραγουδάκι που προηγείται λέει "Πώς λοιπόν να σου μιλήσω και τη γλώσσα σου να βρω..."
.
Η σιωπή είναι μια γλώσσα που καταλαβαίνουν λίγοι. Είναι όμως, η καλύτερη γλώσσα που μπορείς να χρησιμοποιήσεις για να καταλάβει ο άλλος όσα έχεις κάνει χάρη σε αυτόν και πόσα ακόμα θα μπορούσες. Ο λόγος είναι ότι όσο δεν προσπαθείς να του εξηγήσεις με λέξεις του δίνεις χρόνο να σκεφτεί. Να σε σκεφτεί. Να νιώσει. Να σε νιώσει.

Όπως, όμως, είπα και στην άρχη, όλα τα παραπάνω είναι αφορμές. Η αιτία όλων αυτών των συμπεριφορών είναι η εσωτερική μας ανάγκη να απελευθερωθούμε, να πετάξουμε, να κλείσουμε τα μάτια και να βουτήξουμε στο κενό. Να μάθουμε λίγο περισσότερο μια λιγότερο φωτισμένη πλευρά του εαυτού μας. Που απλά χρειάζεται λίγο φως για να αγαπηθεί και από εμάς και από αυτούς που μας ενδιαφέρουν!


Δεν υπάρχουν σχόλια: