Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Αλκίνοος Ιωαννίδης Principal 2010



Παρότι μουσικόφιλος στα περίπου 3 χρόνια ζωής αυτού του ιστολογίου έχω γράψει μόνο μια φορά για συναυλία πριν από 2,5 χρόνια μάλιστα. Δεν είχα σκοπό να το κάνω για κάποια άλλη.

Η χθεσινή βραδειά όμως είναι από αυτές που σε σημαδεύουν. Όσοι βρέθηκαν χθες στο Principal μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ, οι υπόλοιποι μάλλον θα νομίζουν ότι υπερβάλω στα όσα θα γράψω στη συνέχεια.

Χθες το βράδυ, στο Principal ήταν η συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Ο βασικότερος λόγος που ήθελα να πάω, εκτός ότι είναι ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, ήταν ότι θα ήταν τελείως μόνος! Χωρίς ορχήστρα, χωρίς δεύτερες φωνές. Όσο απλοϊκό μου φαινόταν τόσο σύνθετο προέκυψε στη συνέχεια. Έπαιξε γύρω στα 10 (όργανα), τα οποία σε κάποια τραγούδια, χάρη σε ένα πραματάκι του διαόλου (400 € έκανε, ωραίο δωράκι θα ήταν αυτό αν πιστεύει κανείς ότι μου χρωστάει κάτι) που είχε, μπορούσε να τα χρησιμοποιεί ταυτόχρονα (και όχι δεν ηταν playback)! Όπως είπε και μια φίλη που ήταν στην παρέα "τον βλέπαμε να οικοδομεί το τραγούδι κομμάτι κομμάτι...". Είχαμε και την έμπνευση να πάμε και να σταθούμε μπροστά στο όρθιο, οπότε βλέπαμε τα πάντα. Από το πρώτο μισάωρο κατάλαβα ότι ήταν κάτι το οποίο δεν είχα ξαναζήσει και μάλλον θα είναι δύσκολο να το ξαναζήσω.

Ξεκίνησε γύρω στις 10, τελείωσε γύρω στη 1 με ένα ενδιάμεσο μισάωρο διάλλειμα και έκανε τα πάντα.

Είχα γράψει σε παλαιότερο ποστ ότι ένα τραγούδι μπορεί να είναι ένα καράβι που θα σε ταξιδέψει. Ο Αλκίνοος χθες δεν χρησιμοποίησε καράβι, αλλά ένα άλλο μεταφορικό μέσο, στο οποίο δεν μπορώ να δώσω μορφή, το οποίο μας ταξίδεψε σε έναν κόσμο που δεν θα μπορούσαμε καν να ονειρευτούμε την ύπαρξη του. Λένε ότι μια συναυλία μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις τα προβλήματα σου, αλλά μέσα σε αυτό το τρίωρο ξεχάσαμε ότι υπήρχαμε. Είχαμε μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο.

Όσα και να γράψω θα είναι λίγα. Τέλος πάντων, μάλλον δεν έχει νόημα να προσπαθώ να εξηγήσω αυτό που είδαμε. Κάτι τελευταίο που θέλω να προσθέσω είναι η επαφή που είχαμε μαζί του. Ο άνθρωπος ήταν ένας από εμάς που απλά έτυχε και ήξερε να παίζει μουσική και να τραγουδά και τον ανεβάσαμε πάνω να μας πει κανένα τραγουδάκι. Και τα έλεγε ωραία ο άτιμος!

Υ.Γ. Ιδέα μου είναι ή είναι μόδα των τελευταίων ετών να χειροκροτά το κοινό στην αρχή του τραγουδιού όταν καταλάβουν ποιο είναι ή στο μέσο του τραγουδιού κλπ. Μου φαίνεται κάπως "ρουβίστικο" όλο αυτό και η αλήθεια είναι ότι με εκνευρίζει αφάνταστα, γιατί με αποσυντονίζει!


Δεν υπάρχουν σχόλια: