Το γράψιμο

Όχι δεν θα μιλήσω για το γράψιμο που μπορεί να έχετε φάει από κάποιο άτομο. Θα αναφερθώ στο κυριολεκτικό γράψιμο. Σκεφτόμουν πόσα τραγούδια υπάρχουν τα οποία λένε τους λόγους για τους οποίους μπορεί να γράφει κάποιος ή τα αισθήματα που του δημιουργούνται από αυτή τη διαδικασία. Άλλος γράφει από ανάγκη, άλλος γιατί αισθάνεται ότι έτσι μιλάει λίγο μαζί της, άλλος το θεωρεί εκτόνωση και ταυτόχρονα το μισεί για αυτό το λόγο.



Αν πρέπει να μιλήσω για τον εαυτό μου, θα συμφωνήσω και με τις τρεις παραπάνω θέσεις. Πράγματι το γράψιμο είναι ένα είδος εκτόνωσης. Είναι ταυτόχρονα και ανάγκη. Ανάγκη για να βρουν οι σκέψεις μια διέξοδο. να αποδράσουν από τη φυλακή του μυαλού και να ζωντανέψουν παίρνοντας τη μορφή μιας αλληλουχίας λέξεων. Όταν μάλιστα δυσκολεύεσαι να πεις αυτά που αισθάνεσαι, ίσως το γράψιμο να είναι ένας τρόπος για να εκφραστείς, να επικοινωνήσεις, να ξεσπάσεις. Πού ξέρεις ίσως το πρόσωπο για το οποίο τα γράφεις να τα διαβάσει.



Ακούγοντας το επόμενο τραγούδι, βέβαια, σκέφτηκα πόσο όμορφο είναι να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που να μπορεί να διαβάσει τη σιωπή σου. Που χωρίς να γράψεις ούτε μία λέξη, χωρίς να αρθρώσουν το παραμικρό τα χείλη σου, να σε "ακούει". Σε μια τέτοια περίπτωση όλα τα παραπάνω πάνε περίπατο.

Τι να τα κάνεις τα λόγια όταν ακούει τη σιωπή σου;