Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Να με προσέχεις...



Με αφορμή μια κουβέντα και από μια άσχετη συζήτηση για το γεγονός πως όλοι οι άνθρωποι θέλουμε να κερδίζουμε την προσοχή από τους γύρω μας, άρχισα να το σκέφτομαι λίγο παραπάνω το θέμα.

Τι κάνουμε για να κερδίσουμε αυτή την προσοχή;

Άλλοι φέρονται επιθετικά.
Άλλοι φέρονται ευγενικά.
Άλλοι γίνονται χαλί να τους πατήσεις.
Άλλοι μιλάνε συνεχώς.
Άλλοι δεν μιλούν καθόλου.
Άλλοι απλά υπάρχουν στο χώρο και κερδίζουν τους πάντες (αλήθεια πώς;)

Μπορώ να σκεφτώ ένα εκατομμύριο τρόπους με τους οποίους κάποιος προσπαθεί να κερδίσει την προσοχή. Το δυσκολότερο για κάποιους είναι να κερδίσουν την προσοχή ανθρώπων που για κάποιο λόγο είναι πολύ σημαντικοί για αυτούς. Μια ματιά, ένα χαμόγελο, μια όμορφη κουβέντα, είναι ένα τεράστιο έπαθλο για εκείνους.



Κάπου εδώ όμως έρχεται και προστίθεται και ένα άλλο θέμα. Πώς αντιμετωπίζεις μια κατάσταση στην οποία ένα άτομο σημαίνει πολύ περισσότερα για σένα απ' ότι σημαίνεις εσύ για εκείνο; Πιστεύω ότι δεν πρέπει να ζητάμε περισσότερα απ' όσα θέλουν να μας δώσουν, αλλά από την άλλη δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο σε μια τέτοια περίπτωση μπορούμε να συμβιβαστούμε με μια τέτοια κατάσταση.

Σίγουρα στον χειρισμό του όλου θέματος παίζει ρόλο και ο χαρακτήρας του ανθρώπου που βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα τέτοιο πρόβλημα. Κάποιος που είναι πιο δυναμικός θα προχωρήσει, θα επιτεθεί και θα διεκδικήσει όλα αυτά που θέλει να εισπράξει ως ανταπόδωση αυτών που δίνει. Ένας άλλος που είναι πιο χαμηλών τόνων μπορεί απλά να βρίσκεται κάπου κοντά, "σιωπηλός", με την ελπίδα ότι θα πέσει επάνω του το επιθυμητό βλέμμα. Η τελευταία κατηγορία όμως παίρνει αυτό που θέλει μόνο στις αμερικάνικες ρομαντικές κομεντί. Αλλά απ' την άλλη, είμαστε αυτοί που είμαστε. Δεν είναι εύκολο να αλλάξουμε.

Είχα γράψει και σε παλαιότερο ποστ για την ανάγκη που έχουμε να αισθανόμαστε ξεχωριστοί για κάποιους ανθρώπους και όχι ότι είμαστε γι' αυτούς ένας από το σωρό. Για να πάρουμε όμως και την απέναντι πλευρά, δεν μπορεί συνέχεια ο άλλος να σου δίνει όλα αυτά που περιμένεις. Άλλωστε τι νόημα θα είχε η ζωή αν ήξερες από πριν τι θα πάρεις προσφέροντας κάτι άλλο;

Το συναίσθημα δεν είναι προϊόν σε σούπερ μάρκετ. Πολλές φορές σου προσφέρονται πολλά χωρίς να δώσεις τίποτα, άλλες πάλι δίνεις τα πάντα και δεν σου επιστρέφεται τίποτα. Τώρα που το σκέφτομαι οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων μοιάζουν περισσότερο με τζόγο. Ποτέ δεν θυμάμαι όμως να κέρδισα στα τυχερά παιχνίδια οπότε μάλλον θα πρέπει να αλλάξω οπτίκή στο θέμα.

Σκεφτόμενος όλα τα παραπάνω θα καταλήξω στο συμπέρασμα ότι δεν πρέπει ποτέ να ζητάς από τους άλλους να σου δώσουν το οτιδήποτε. Άφησε τους να σου δίνουν με δική τους πρωτοβουλία αυτό που θέλουν. Η ικανοποίηση θα είναι σαφώς μεγαλύτερη.

Μακάρι να μπορέσω κάποια στιγμή να κάνω τρόπο ζωής την τελευταία παράγραφο...



Υ.Γ. Ίσως οι παραπάνω σκέψεις να φαίνονται σκόρπιες και χωρίς καποια συνοχή, αλλά η αλήθεια είναι ότι με βοηθούν να καταλάβω κάποια πράγματα καλύτερα. Αν λοιπόν είστε μπερδεμένοι δοκιμάστε να αρχίσετε να γράφετε τις σκέψεις σας. Ίσως μάθετε για τον εαυτό σας περισσότερα απ΄όσα ήδη ξέρατε.

4 σχόλια:

Nick είπε...

Απλά εξαιρετικό post.

Anton είπε...

Εγώ σε ποια κατηγορία ανήκω;

Mousel είπε...

Εσύ έβδομε είσαι μια κατηγορία από μόνος σου! Αν και κλίνω στο να σε τοποθετήσω σε αυτούς που χωρίς να κάνουν τίποτα έχουν όλη την προσοχή επάνω τους. Οπότε είσαι ο καταλληλοτερος να δώσεις την απάντηση στο ερώτημα: Πώς το κάνεις αυτό;

Anton είπε...

Thanks για την φιλοφρόνηση.
Θα το παρατηρήσω απόψε και θα σου πω :P