Με αφορμή ένα σχόλιο ενός από τα εκατομμύρια αναγνωστών του ιστολογίου μου (το analytics το λέει όχι εγώ, εντάξει;;;), σκέφτηκα να γράψω την αποψινή μου άποψη (ως κλασσικός δίδυμος η "άποψη μου" είναι κάτι μεταβλητό) για την έννοια της απόστασης.
Σε κάποιες στιγμές της ζωής μου θεωρούσα ότι "μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται". Μετά μπήκε στη ζωή μου ο Μάλαμας που υποστήριζε ότι "θα σ'αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο". Τελικά άρχισαν να απομακρύνονται χιλιομετρικά κάποιοι σημαντικοί άνθρωποι από τη ζωή μου και άρχισα να βλέπω το θέμα ως πρωταγωνιστής και όχι ως απλός παρατηρητής.
Συμβαίνει συχνά, λόγω και της εξέλιξης της ζωής, κάποιοι άνθρωποι να αναγκάζονται ή να επιλέγουν να εγκατασταθούν σε ένα διαφορετικό σημείο του χάρτη από αυτό που τους έχεις ζήσει. Τα παραδείγματα πολλά. Όσοι σπουδάζουν μακρυά από τον τόπο καταγωγής τους και με την ολοκλήρωση των σπουδών επιστρέφουν σε αυτόν, όσοι διορίζονται σε κάποιο άλλο τόπο και φεύγουν για να εργαστούν κ.ο.κ.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να τους κρατήσεις κοντά. Ο πιο συνηθισμένος είναι με τη χρήση κάποιου μέσου επικοινωνίας (e-mail, facebook, τηλέφωνο, ακόμα και γράμμα...). Με κάποιους από αυτούς που έφυγαν επικοινωνώ πιο συχνά απ' ότι όταν ήταν εδώ!!
Όμως ο πιο σημαντικός είναι με το να τους σκέφτεσαι. Δεν είναι ανάγκη να σπάσεις τα τηλέφωνα. Πολλές φορές οι λέξεις έχουν χιλιοειπωθεί και κουράζουν. Αρκεί όταν μιλάς μαζί τους, όταν τους γράφεις να βάζεις όλα αυτά, τα μη-λεκτικά, που σε δένουν με αυτό το άτομο. Το δέσιμο άλλωστε δεν εξαρτάται από την ποσότητα της επικοινωνίας.
Δεν ξέρω αν μια ανάμνηση είναι βάρος ή ανακούφιση. Μάλλον είναι μια υπόσχεση.
Πώς γεφυρώνεις όμως το χάσμα όταν ο άλλος "απομακρύνεται" αν και είναι δίπλα σου.
Όταν τον κοιτάζεις στα μάτια και δεν σε "βλέπει" καν.
Όταν του μιλάς και δεν ξέρεις αν σε ακούει πραγματικά ή αν απαντά από συνήθεια.
Αυτή είναι η χειρότερη απόσταση. Τα χιλιόμετρα τα καλύπτεις με ένα αεροπλάνο, με ένα τραίνο (έτσι μου έμαθαν να το γράφω τι θέλετε τώρα;;;), με ένα λεωφορείο ή με μια υπόσχεση σε ένα τηλέφωνο... Όταν απομακρυνθούν δυο καρδιές πώς φτάνει ξανά η μία την άλλη;
Συμβαίνει συχνά, λόγω και της εξέλιξης της ζωής, κάποιοι άνθρωποι να αναγκάζονται ή να επιλέγουν να εγκατασταθούν σε ένα διαφορετικό σημείο του χάρτη από αυτό που τους έχεις ζήσει. Τα παραδείγματα πολλά. Όσοι σπουδάζουν μακρυά από τον τόπο καταγωγής τους και με την ολοκλήρωση των σπουδών επιστρέφουν σε αυτόν, όσοι διορίζονται σε κάποιο άλλο τόπο και φεύγουν για να εργαστούν κ.ο.κ.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να τους κρατήσεις κοντά. Ο πιο συνηθισμένος είναι με τη χρήση κάποιου μέσου επικοινωνίας (e-mail, facebook, τηλέφωνο, ακόμα και γράμμα...). Με κάποιους από αυτούς που έφυγαν επικοινωνώ πιο συχνά απ' ότι όταν ήταν εδώ!!
Όμως ο πιο σημαντικός είναι με το να τους σκέφτεσαι. Δεν είναι ανάγκη να σπάσεις τα τηλέφωνα. Πολλές φορές οι λέξεις έχουν χιλιοειπωθεί και κουράζουν. Αρκεί όταν μιλάς μαζί τους, όταν τους γράφεις να βάζεις όλα αυτά, τα μη-λεκτικά, που σε δένουν με αυτό το άτομο. Το δέσιμο άλλωστε δεν εξαρτάται από την ποσότητα της επικοινωνίας.
Δεν ξέρω αν μια ανάμνηση είναι βάρος ή ανακούφιση. Μάλλον είναι μια υπόσχεση.
Πώς γεφυρώνεις όμως το χάσμα όταν ο άλλος "απομακρύνεται" αν και είναι δίπλα σου.
Όταν τον κοιτάζεις στα μάτια και δεν σε "βλέπει" καν.
Όταν του μιλάς και δεν ξέρεις αν σε ακούει πραγματικά ή αν απαντά από συνήθεια.
Αυτή είναι η χειρότερη απόσταση. Τα χιλιόμετρα τα καλύπτεις με ένα αεροπλάνο, με ένα τραίνο (έτσι μου έμαθαν να το γράφω τι θέλετε τώρα;;;), με ένα λεωφορείο ή με μια υπόσχεση σε ένα τηλέφωνο... Όταν απομακρυνθούν δυο καρδιές πώς φτάνει ξανά η μία την άλλη;
2 σχόλια:
Καλή μου κατάλαβα ότι αυτό το post το γραψες για μένα. Και γω σε σκέφτομαι :-* :P
"Ακόμα και αν φύγεις για το γύρο του κόσμου, θα'σαι πάντα δικός μου, θα' μαστε πάντα μαζί..."
Δημοσίευση σχολίου