Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Θεωρία και πράξη



Θεωρία και πράξη. Στην ιδανική περίπτωση συνδυάζονται. Στην μέχρι τώρα ζωή μου υπήρξα λάτρης της πράξης, αλλά έμενα στη θεωρία.

Λόγια, λόγια, όμορφα λόγια. Αντιπαθώ τους ακραίους ανθρώπους. Κάνοντας μια σύντομη αυτοκριτική αντιλαμβάνομαι ότι είμαι και εγώ ένας από αυτούς. Θεωρητικός μέχρι αηδίας. Κουράζω κάποιες φορές και τον ίδιο μου τον εαυτό.

Μπορώ να γράφω ή να μιλάω για το ελάχιστο με λέξεις που ούτε ο ίδιος μπορούσα να φανταστώ ότι τις γνώριζα, αλλά από ζωή; Χάρισε μου μια στιγμή και θα μπορώ να μιλώ, να γράφω και να τραγουδώ για αυτή, να την αποτυπώνω σε ήχο ή σε λέξεις όπως θα αποτύπωνε την εικόνα της ένας ζωγράφος πάνω στον καμβά του.

Θεωρώ χαρισματικούς τους ανθρώπους στη ζωή των οποίων υπάρχει ταύτιση ανάμεσα στα λόγια και τα έργα τους. Τους σέβομαι απεριόριστα.

Όπως όμως ανέφερα και παραπάνω αυτή είναι μια ιδανική περίπτωση.

Υπάρχουν άνθρωποι που υστερούν στο πρακτικό κομμάτι (καλή ώρα η αφεντιά μου...) και υπάρχουν και άλλοι που δεν μπορούν να παρουσιάσουν αυτό που θέλουν να πράξουν. Σαφώς η πρώτη περίπτωση είναι πιο περίπλοκη (κλινική θα την χαρακτήριζα...).

Υπάρχουν άνθρωποι που λένε αυτό που αισθάνονται και υπάρχουν και άλλοι που το δείχνουνε με πράξεις. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ακούν αυτό που αισθάνονται οι άλλοι για αυτούς και άλλοι που θέλουν να το βλέπουν. Δεν ξέρω σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκω. Ίσως και στις δύο (είπαμε Δίδυμος, διφορούμενος...).

Κλείνω. Αν και αντιπαθώ τους ακραίους ανθρώπους θα ήθελα να καταλήξω κάποια στιγμή ακραία πρακτικός. Να περάσω στην άλλη όχθη. Να μη μιλώ για ιστορίες άλλων, αλλά να ζω τη δική μου. Είναι ίσως το μόνο άκρο στο οποίο θα ήθελα να πλησιάσω.



Υ.Γ. Το τελευταίο βίντεο είναι άσχετο με το κλίμα του ποστ αλλά το σιγοτραγουδούσα όλο το βράδυ χωρίς λόγο και είπα να το προσθέσω...

1 σχόλιο:

Anton είπε...

Στα όρια της ψυχανάλυσης το post...
Όταν εγώ έλεγα για εμπειρίες και εσείς τραγουδούσατε. Ποτέ δεν είναι αργά